داکتر رمضان بشر دوست، نامزد شایسته و مناسب

سپاۀ ادب
نعمت الله مختارزاده 08\04\2009شهر اسن آلمان

ای هـموطن بخیز و ، خــــِرَد را شـعار کن

انـدیـــشه کـــرده ، راۀ نــوی اخـتــیار کن

حـرف ِ دروغ ِ طـــالب و از رهــبران ِمفت

نـشـنـیـده کار ِ خـــویش به منطق عیار کن

بر ناعـقین ِ تـاجـر و بقـال ِ دیــن فــــروش

نفـــرین فـرست و ، لعنت ِ حـق را نثار کن

از چنگ ِ پاچــه گیر و گــریبان دران ِ دهر

تــا مـیتــــوانی زود گــریـز و ، فــرار کن

خـود جـستجــو نمــــوده بــرو راۀ مستقیم

نــــه پــیــروی ز چادر و ، لـُنگیِّ غار کن

از کـــرگســان ِ لاشــــه خـــور ِ زادۀ خطــا

روز ِ هــــزار شکـــوه بــــه پـروردگار کن

آن ( گـُلـبَـدِّیـن ِ ) جـــانی و راکـتـپـران را

با ِاشک و آه ِ بیــوه زنان ، سر به دار کن

بــر خائـن ِ ســتمگـر و خونخوار ِ بدکـُنِشِ

شـــعری سرا و ریشک ِ او ، تار تار کن

در انتخـــاب ِ کـــرسی یی جمهـوریی وطن

غـَور و مُـداقــه هــــای بسی بیشمار کن

کرزی! دگــــر بس است به مادر وطن جفا

ترس از خــــدا و ، بیمی ز روز ِ شمار کن

تنهــــــا یگـانــه راۀ نجـــاتسـت ، مر تـرا

شــــرم و حــــیا نمـوده بــرو ، انـتـهار کن

گــــر ذره یی شــهــامت و غـــیرت بُوَد ترا

بــــا بـــانـــــدِ مــافـیــا و بــــرادر فـرار کن

یارب ، بـــه ذات ِ پاک و، بـه پروردگاریت

صلح و صـــفـا ، به میهن ِ ما برقرار کن

هـــر آنکه است ، لایق و شایسته تر ز کل

جمهـــور ِ ناس سازَش و ، تدبیر ِ کار کن

تا ریشــه کن شود زجهان جنگ و دشمنی

آیــات ِ صلـح و وحـدت ِ خــــود آشکار کن

گبر و یهــود و هـــندو و ترسا و این و آن

کل را بــــه صُـقع ِ واحـد ِخود در قطار کن

افغــــــان ســتــان ِ میهــــن ِ ویرانــــۀ مـرا

رشک ِ تمام ِ کشور و، شــــهر و دیـار کن

آید اگر جناب ِ ( بشردوست ) در مــیان

یارب ! موفـقش به چنین کــــار و بار کن

الحـــق کــــه از میانۀ مـــردم ، کشیده سر

عـــــزم ِ مـتـیـن و راســـخ ِ او پـایــدار کن

فعـــــلا ً چــو او مُدبّری نـبــود مـیـان ِ مــا

او را حفــاظـــت از شــرِّ اژدار و مـار کن

زیرا که اوست ، خادم و فرزنــــد ِ راستین

بدخـواه ِ او هـــر آنکـه بود ، شرمسار کن

صد پـــاره گشته سـینۀ مادروطــن ، ورا

مــرهــمگــــزار ِ زخـم ِ دل ِ بـیـقــــرار کن

فــــرزنـد ِ راستین ِ وطن ، بایـــد این چنین

ای ملـــت ِ غــیـور ، بــه او افـتخــــار کن

از بنز و منز صرف ِ نظر ، رََو پــــیاده کار

دفــتر ، بــه زیـــــر ِ خـیمۀ پـُر افتخار کن

بگذر ز باغ و ، خانــۀ چون قصر ِ دلکشا

مسکـــن بـــه کنج ِ پــارکک ِ زرنگـار کن

ترک ِ محــافظین و سگ و بادیگــــارد هــا

مـــردانــــه از میانــــۀ مـــردم ، گـُذار کن

یارب ! تو حفظ کـــرده ، مـوفــق بـِدارَدَش

تـصـمـیـم ِ قــاطـــعــــانــــۀ او اســتوار کن

اینست راد مردیکــــه ما را ضرورت است

درد و بــــلاش ، بر سر ِ هر بی وقــار کن

ای همــوطن ! بخیز ، کـه میهن تباه شـد

از نقــــد ِ نظم و نثر ، ســــلاحی تیار کن

با لشکـر و سپاه ِ ادب ، حمله ور بـه پیش

فتــــح ِ مـــــدیــنــۀ دل ِ اغــــیار و یار کن

هـــر رهبری کـه مفسد وجنگ آفر و شریر

مشتی بـه پوز و ، بر دهنش ، وار وار کن

بـــر مُحسنی و کــرزی و قانون ِ زن ستیز

لعنـت فرست و تـُف به چنین کار و بار کن

این قرن ِ بیست و یک ، که تساویِّ مرد و زن

اشـــــرار را ز عصرِ حجــر ، بر کنار کن

زن چون گل است و مرد ، چو بلبل به دور ِ او

پس ، نغمه های وحدت ِ عـــالم ، شعار کن

از طـــالبان ِ دهشت و ، از عالــمان ِ جهـل

صابــون پـــز و ، ز کاسبی اش احتکار کن

اینها کـه جملــه مفسد و بی دین و بی خدا

بینی ِ یی شانرا بـه دُم ِ خـــر ، مَهــار کن

ای وا ، ز زن ستیزی و شلاق و حکم ِشرع

قانون ِ وحشــیانـــه و « دِینش » نـَظار کن

دیــدی صدا و ضربــــۀ شــــــلاق ِ ناکسان

بــــر هـفــــده سالـــه دخترک ِ روزگـار کن

در پیش ِ چشم ِعــام ، فــتـــاده بروی خاک

ســنگ ِ دل آب و، پــردۀ جان ، پار پار کن

فـــــریـــاد و ، آه و، نالــۀ او سوزدم جگر

کــــر دین بُود چنین ، ازو ننگ و عـار کن

جمعی که میگـَه دین وسیاست، شود یکی

این ناقصان ِ عقــلـَه سر خــــر سوار کن

ترسم رســـد زمانی کــــه گویند ، هندوان ،

باید کــــه خـتـنـه گشته و ، تـرک ِ دیار کن

زیـن دُم بریــده ها نبود ، شک ، برادران !

حتا اگــــر بـه خــواهـر و مـادر فـــشار کن

این طایفه چو قــوم ِ عـَنـُود اند و عنکبوت

هـشـیــار بـاش و بـر گپ ِ من اعـتـبـار کن

گـــر پـرده اش دری ، بـِتـَنـَد پــــردۀ دگــــر

یعنی کــــه احـتـیـــاط ، زمـــلای هـار کن

«نعمت»! نوای عشق ومحبت شنید نیست

تـــرک ِ حـــدیـث و آیــــــۀ ناپـایــــــدار کن