پس از همه فلسفه بافی و سفسطه گویی بلاخره گپ در این بود که لوحه یی را که به تعبیر نویسنده "جنرال عبدالرشید دوستم فرهنگ دوست" در مزار سخی نصب کرده بود، به دستور کریم خرم وزیر کرزی در امور اطلاعات و فرهنگ از جا برداشته اند.
برادر، از اول همین را می گفتی. این به دوران مکتب استاد عطاء و شورای نظار و فرار با چادری که بیشتر به نظر می رسد از تخیلات ذهنی و یا هم تاثیر پذیری از فضاء سازی دیگران بر نویسنده باشد، چه ارتباط دارد؟
مگر ما نمی توانیم گپ خود را رک و راست بگوییم و جان و خود و دیگران را از پرگویی های دیوانه وار خلاص کنیم؟
آیا بالاخره برای شروع هر گپ لازم است که از این آغاز کنیم که: " بر همه مبرهن است که افغانستان یک کشوری است که به بحر راه ندارد و ..."
بعد، ای آلپ ارسلان عزیز که نامت ارسلان شاه رومی را به یادم می آورد که در ملک فرنگ بنشسته در قید مهاجرت و زمام امور کشوری را به دست دارد و اخطار می دهد و تهدید می کند. شوخی نیست، جالب است که می بینم، کسی با نام مستعار در گوشه یی از این دنیای پهناور، مثلن در لندن نشسته و بر کسی در افغانستان که والی یک شهر است، می تازد و او را تهدید می کند که اگر لوحه یی را که به امر وزیر فرهنگ کرزی از جا برداشته اند، دوباره بر جا نگذارند، (این را دیگر نمی دانم که چه می کنند). مثلن این لوحه بر جایش قرار داده نشد، آقای الپ ارسلان نگفته اند که با استاد عطاء چه خواهند کرد؟ و اصلن با آقای کریم خرم چه خواهند کرد که این لوحه به دستور او برداشته شده است.
در آخر آقای آلپ ارسلان، حالا زمان نوشتن ناول ها و رمان هایی به سبک ارسلان رومی گذشته است، آیا شما واقعن باور دارید که استاد عطاء روزانه صدها هزار دالر یا قول شما "دلار" در آن معاملاتی که گفتید به دست می آورد؟ یک کمی کم کنید.
آخر عزیزم، صدها هزار دالر بسیار زیاد است، چون اول اینکه عدد ثابت نیست: صدها هزار.. و چون ثابت نیست می توانیم این رقم را تا لایتنهی قیاس کنیم. هر چه کردم نشد که صدها هزار دالر را توجیه کنم، مگر اینکه به این هنر نویسندگی که دارید، مرحله بالاتری از "غلو" را در "صرف و نحو" ما بیاورید.
خداوند به همرای تان
پس از همه فلسفه بافی و سفسطه گویی بلاخره گپ در این بود که لوحه یی را که به تعبیر نویسنده "جنرال عبدالرشید دوستم فرهنگ دوست" در مزار سخی نصب کرده بود، به دستور کریم خرم وزیر کرزی در امور اطلاعات و فرهنگ از جا برداشته اند.
برادر، از اول همین را می گفتی. این به دوران مکتب استاد عطاء و شورای نظار و فرار با چادری که بیشتر به نظر می رسد از تخیلات ذهنی و یا هم تاثیر پذیری از فضاء سازی دیگران بر نویسنده باشد، چه ارتباط دارد؟
مگر ما نمی توانیم گپ خود را رک و راست بگوییم و جان و خود و دیگران را از پرگویی های دیوانه وار خلاص کنیم؟
آیا بالاخره برای شروع هر گپ لازم است که از این آغاز کنیم که: " بر همه مبرهن است که افغانستان یک کشوری است که به بحر راه ندارد و ..."
بعد، ای آلپ ارسلان عزیز که نامت ارسلان شاه رومی را به یادم می آورد که در ملک فرنگ بنشسته در قید مهاجرت و زمام امور کشوری را به دست دارد و اخطار می دهد و تهدید می کند. شوخی نیست، جالب است که می بینم، کسی با نام مستعار در گوشه یی از این دنیای پهناور، مثلن در لندن نشسته و بر کسی در افغانستان که والی یک شهر است، می تازد و او را تهدید می کند که اگر لوحه یی را که به امر وزیر فرهنگ کرزی از جا برداشته اند، دوباره بر جا نگذارند، (این را دیگر نمی دانم که چه می کنند). مثلن این لوحه بر جایش قرار داده نشد، آقای الپ ارسلان نگفته اند که با استاد عطاء چه خواهند کرد؟ و اصلن با آقای کریم خرم چه خواهند کرد که این لوحه به دستور او برداشته شده است.
در آخر آقای آلپ ارسلان، حالا زمان نوشتن ناول ها و رمان هایی به سبک ارسلان رومی گذشته است، آیا شما واقعن باور دارید که استاد عطاء روزانه صدها هزار دالر یا قول شما "دلار" در آن معاملاتی که گفتید به دست می آورد؟ یک کمی کم کنید.
آخر عزیزم، صدها هزار دالر بسیار زیاد است، چون اول اینکه عدد ثابت نیست: صدها هزار.. و چون ثابت نیست می توانیم این رقم را تا لایتنهی قیاس کنیم. هر چه کردم نشد که صدها هزار دالر را توجیه کنم، مگر اینکه به این هنر نویسندگی که دارید، مرحله بالاتری از "غلو" را در "صرف و نحو" ما بیاورید.
خداوند به همرای تان