تو تنها باچه هزاره نیستی تو فرزندناز افغانستان و یک برادر شرین هموطن من استی

من در بالاحصار کابل که پوهنتون نظامی و سیاسی بود سومین درس دانشگاهی واکادمیک من در وطن پر افتخارم آفغانستان در زمان شهید داکتر نجیب (دوران استقلال مطلق افغانستان )بود البته من در پنج دانشگاه افغانستان و خارج افغانستان مصروف درس بودم و حالا هم ادامه دارد درسهایم.چه قدر همین حالا اشک میریزم که شما خاطرات آنزمان را تازه کردید ومن در همان دوره تحصیل گاهی با همصنفانم میگفتم که حالا شکر شوروی رفت و ما آزاد استیم و اگر مصالحه ملی بپیروزی برسد همین حالا که ما درس میخوانیم در آینده هم بدرد ما میخورد .واگر مجاهدین بدون مصالحه بیایند باز دیگر این درس های مصالحه ملی را که ما خواندیم مثل ترم ترمچی است که هیچ فایده بما نداردرفقایم خندیدند و گفتند که بترس که پف نباشد و صدای ترم را هرکس میشنود ولی صدای پف را هرکس خودش و چند تا نزدیکانش میشنود .چیزی که فکر کردیم همان شد .بالاحصار بیک کابوس ترسناک مبدل شد .ولی حالا دلم باین ماهی که درین دشت سوزان ولی در یک مرتبان شکسته و تقریباً در حالت فروپاشی قرار دارد و فقط یک یار دارد که آن هم یک گل بسیار زیبا .شما ترسیم گر انسان آفغانستانی که من تعبیر میکنم در سرزمین سوخته از جنگ و خشک بیابانی و با هرلحظه تهدید بمرگ باز هم امیدوار بآینده با یک عشق و علاقه است و آیا خدا کمکش خواهد کرد که آرزویش بثمر رسیده و زنده گی نورمال آینده را بیابد .درین شاهکار شما یک دنیا فلسفه نهفته است ولی من وتوفقط امیدوار باینده خوشبخت برای وطن و مردم خود بلی آینده مییاید ولی باید خوب وزیبا باشد