نویسنده گان پُرمدعا مانند یعقوب یسنا و سایر دوستان وی که خود را سقراط و افلاطون عصر حاضر میپندارند، از پُررنگی و ارزش خاص خون ندا و همرزمان وی، در روز های اخیر صفحه های انترنتی را سیاه کردند و به تقلید از برادر بزرگ یا انکل سام نعره ها کشیدند و یخن ها دریدند... اما وقتش است تا اندک لطفی کنند و از درد و مرگ میلیون ها ندای کشور خود یعنی افغانستان نیز بنویسند و عاملان آنرا همانطوریکه بر نظام ولایت فقیه میتازند به باد انتقاد (ولو اندک و مصلحتی بخاطریکه موقعیت، درآمد، چوکی و قدرت را از دست نداده باشند...) بگیرند.
از قدیم گفته اند، "چراغیکه از ضروریات خانه باشد، در مسجد حرام است". مردم ما به اندازۀ کافی رنج و غم دارند و بیشتر از نان مست های تهرانی و شیرازی یا اصفهانی مشکل و گرفتاری دارند. بنابراین اشک های خود را (ولو اینکه اشک تمساح باشد و به تقلید از کاخ سفید و اتحادیه اروپا برای ندا یا پیرهن عثمان امروزی) برای گرانا بریزید اگر راست میگویید.
تفاوت میان گرانا و صد ها هزار هم سرنوشت او در افغانستان با ندا های ایرانی در این است که گرانا و امثال او بدون هیچگونه دلیل و برهان و با شکم های گرسنه و تن های برهنه به خاک و خون کشیده میشوند ولی نان مست های ایرانی، که یکی از آنها ندا باشد با داشتن بهترین مکاتب، سرپناه ها، موتر های آخرین مدل، دانشگاه های مجهز، امکانات تحصیلی و تحقیقی با کیفیت، امکانات تفریحی و تقریباً همه امکانات اولیه برای یک زندگئ سالم و حتی کلاس های موسیقی برای دختران و پسران بطور یکسان (بخاطریکه آموزش موسیقی علامت شکم سیریست...)، یکجا با سایر همرزمان خود بخاطر بی نظمی و اغتشاشیکه خود به میان آورده اند کشته میشوند، با آنکه معلوم نیست کی سینه ی آنها را هدف قرار داده است؟
خود قضاوت کنید، میلیون ها تن را در عراق، افغانستان و فلسطین میکشند و چپاول میکنند بدون اینکه کوچکترین ترحم و دلسوزیی برایشان داشته باشند اما از مرگ اغتشاش گران ایرانی به بهترین وجه ممکن "پیرهن عثمان" ساخته و دُهل تبلیغات خود را علیه رژیم آخندئ ایران به صدا در میآورند. آیا همین دفاع از حقوق بشر و دموکراسیست؟
اگر ماهیت غرب همین باشد که میبینیم، پس ما گذشتیم از خیر دموکراسی و حقوق به اصطلاح بشر به شیوۀ فروشندگان و صادر کنندگان آن.
مردم ما همت کنند و اولتر از هر عمل دیگر، خر خود از گل بیرون نمایند.
نویسنده گان پُرمدعا مانند یعقوب یسنا و سایر دوستان وی که خود را سقراط و افلاطون عصر حاضر میپندارند، از پُررنگی و ارزش خاص خون ندا و همرزمان وی، در روز های اخیر صفحه های انترنتی را سیاه کردند و به تقلید از برادر بزرگ یا انکل سام نعره ها کشیدند و یخن ها دریدند... اما وقتش است تا اندک لطفی کنند و از درد و مرگ میلیون ها ندای کشور خود یعنی افغانستان نیز بنویسند و عاملان آنرا همانطوریکه بر نظام ولایت فقیه میتازند به باد انتقاد (ولو اندک و مصلحتی بخاطریکه موقعیت، درآمد، چوکی و قدرت را از دست نداده باشند...) بگیرند.
از قدیم گفته اند، "چراغیکه از ضروریات خانه باشد، در مسجد حرام است". مردم ما به اندازۀ کافی رنج و غم دارند و بیشتر از نان مست های تهرانی و شیرازی یا اصفهانی مشکل و گرفتاری دارند. بنابراین اشک های خود را (ولو اینکه اشک تمساح باشد و به تقلید از کاخ سفید و اتحادیه اروپا برای ندا یا پیرهن عثمان امروزی) برای گرانا بریزید اگر راست میگویید.
تفاوت میان گرانا و صد ها هزار هم سرنوشت او در افغانستان با ندا های ایرانی در این است که گرانا و امثال او بدون هیچگونه دلیل و برهان و با شکم های گرسنه و تن های برهنه به خاک و خون کشیده میشوند ولی نان مست های ایرانی، که یکی از آنها ندا باشد با داشتن بهترین مکاتب، سرپناه ها، موتر های آخرین مدل، دانشگاه های مجهز، امکانات تحصیلی و تحقیقی با کیفیت، امکانات تفریحی و تقریباً همه امکانات اولیه برای یک زندگئ سالم و حتی کلاس های موسیقی برای دختران و پسران بطور یکسان (بخاطریکه آموزش موسیقی علامت شکم سیریست...)، یکجا با سایر همرزمان خود بخاطر بی نظمی و اغتشاشیکه خود به میان آورده اند کشته میشوند، با آنکه معلوم نیست کی سینه ی آنها را هدف قرار داده است؟
خود قضاوت کنید، میلیون ها تن را در عراق، افغانستان و فلسطین میکشند و چپاول میکنند بدون اینکه کوچکترین ترحم و دلسوزیی برایشان داشته باشند اما از مرگ اغتشاش گران ایرانی به بهترین وجه ممکن "پیرهن عثمان" ساخته و دُهل تبلیغات خود را علیه رژیم آخندئ ایران به صدا در میآورند. آیا همین دفاع از حقوق بشر و دموکراسیست؟
اگر ماهیت غرب همین باشد که میبینیم، پس ما گذشتیم از خیر دموکراسی و حقوق به اصطلاح بشر به شیوۀ فروشندگان و صادر کنندگان آن.
مردم ما همت کنند و اولتر از هر عمل دیگر، خر خود از گل بیرون نمایند.