آقای راوش عزیز بهتر است در کنار خواندن نامه های عاشقانه نویسندگان روسی و اروپای به معشوقه های شان که بدون شک تعدادی از انها واقعا شاهکار است و من خودم هم به زبان روسی اشنایی دارم یکبار دیگر شعرهای واصف باختری و سیاه سنگ و ... دیگران را بخوانید و من مطمن استم که در ان جا هم مطالب زیادی برای اموختن می یابید. وقتی من در نوشته های شما تعریفی از انسان های چون عظیم شهبال می بینم و به اصطلاح انتقاد از استادانی چون واصف باختری، به یاد آن شعر حافظ می افتم که می گوید"
همای گو مفکن سایه شرف هرگز
در ان دیار که طوطی کم از زغن باشد
عظیم شهبال شاعر محبوب شما را هم به یاد دارم که شعری داشتند در مورد انقلاب اکتوبر:
فرخنده باد جشن تو اکتوبر کبیر
یا هم برای کاخ کرملین
بر گوشه بام تو پرو بال گشودم
ای کاخ معظم به لب بام تو نازم
یا هم شعری برای لنین:
چی خوش رزمید ضد منشویکان
نمایان کرد مار استین را
شما می نویسید که این نوشته تان نقد ادبی نیست و صرف یک تحلیل جامعه شناسانه است. من هم به عنوان یک دانشجوی جامعه شناسی به شما توصیه می کنم که بیشتر در مورد جامعه شناسی و خصوصا افغانستان مطالعه نماید.
آقای راوش عزیز بهتر است در کنار خواندن نامه های عاشقانه نویسندگان روسی و اروپای به معشوقه های شان که بدون شک تعدادی از انها واقعا شاهکار است و من خودم هم به زبان روسی اشنایی دارم یکبار دیگر شعرهای واصف باختری و سیاه سنگ و ... دیگران را بخوانید و من مطمن استم که در ان جا هم مطالب زیادی برای اموختن می یابید. وقتی من در نوشته های شما تعریفی از انسان های چون عظیم شهبال می بینم و به اصطلاح انتقاد از استادانی چون واصف باختری، به یاد آن شعر حافظ می افتم که می گوید"
همای گو مفکن سایه شرف هرگز
در ان دیار که طوطی کم از زغن باشد
عظیم شهبال شاعر محبوب شما را هم به یاد دارم که شعری داشتند در مورد انقلاب اکتوبر:
فرخنده باد جشن تو اکتوبر کبیر
یا هم برای کاخ کرملین
بر گوشه بام تو پرو بال گشودم
ای کاخ معظم به لب بام تو نازم
یا هم شعری برای لنین:
چی خوش رزمید ضد منشویکان
نمایان کرد مار استین را
شما می نویسید که این نوشته تان نقد ادبی نیست و صرف یک تحلیل جامعه شناسانه است. من هم به عنوان یک دانشجوی جامعه شناسی به شما توصیه می کنم که بیشتر در مورد جامعه شناسی و خصوصا افغانستان مطالعه نماید.