رابطه میان سیاست و اقتصاد معاشره کهنه است , و از جای که زیر بنای جامعه را اقتصاد تشکیل میدهد , برای منظم ساختن نظم و نسق روابط اقتصادی در جامعه مانند افغانستان باید شناخت کاملی از تمام قوا و قدرت و توانایی اقتصادی کشور ضروری است تا بعدا در مرحله بعدی بتوان در صدد ساختن پلان اقتصادی برای تمام کشور نظر به ایجابات و درخواست های مردم , ساخت . در کشوری جنگ زده مانند افغانستان که در و دروازه اقتصاد سیاسی محکمی ندارد کوچکترین شرکت خارجی به اسانی میتواند در داخل از نیروی کار ارزان استفاده نماید و یا با شراکت ارزان قیمت میلیون ها سزمایه این کشور را به خارج انتقال دهد . همچنان تجارت های بنا بر فیشن اقتصادی روز میتواند سرمایه را در اختیار فردی قرار داده نظم اقتصادی کشور را بهم بزند . و این در حالی امکان اتفاق افتادنش موجود است که حکومت بر حال است و وزرت های چون پلان و کامرس روزانه در حال فعالیت هستند . شاید یگانه دلیل سهیم نشدن خودی دولت مستقیماء در باز ساخت شرکت های بسته شده قدیمی و یا باز ساختن شرکت های تازهء که بتواند کمکی بر بودجه دولت نماید , توان خود را نمیبیند دولت . یا از زور خورد و برد پول های امریکا و دول دوست وقت کار کردن را ندارند . ورنه به جای تشویق سرمایه های خصوصی بهتر باشد که دولت خود به شراکت با از خود و بیگانه بپردازد و تما منیع درامد خام و پخته را در افغانستان در دست خود بگیرد و یا داشته باشد , تا بتواند بر مراد مردم افغانستان جامه عمل بپوشاند . امروز سرمایه خصوصی از طرف دولت برای فارغ التحصیلان فاکولته های مسلکی در افغانستان بدون سود بسیار مناسب خواهد بود و یا در حد شراکت در حدود 20 تا 35 درصد شرکت ها و یا فابریکه های خارجی را باید ازادی داد تا در مجاورت دولت و یا با شراکت با دولت سرمایه گزاری نمایند تحت شرایط خاص افغانی . واردات و صادرات را از قوانین خاص و عمل نامه های خاص گمرکی باید نوازا ساخت و " کار" را که مجرای مهم ساختن کالا و سنگ بنای رفاه مردم افغانستان است باید در ولایات افغانستان تقسیم نمود . از جایی که اقتصاد امروز ماشینی است و ماشین تولیدات چهار چندانی نسبت بر تولیدات قدرت انسان دارد بناء تولیدات جای فروش و یا مارکیت بزرگ تر از قریه و یا قشلاق میخواهد و در این امر باید دولت مرکزی کمک و یار و مددگار کار گران و فابریکه داران و دهقانان باشد . همچنان دولت باید محطاطانه متوجه کسانی باشد که زمین های زیادی را نسل در نسل بدست دارند و یا حد تولیدات کارخانه بعضی ها بسیار زیاد است . و یا سرمایهء زیادی بدون استفاده در اختیار اشخاص انگشت شماری قرار دارد . سیستم بانکی برای کشوری که میخواهد اهسته و سنجیده داخل بازار بین المللی شود بسیار مهم . دولت در کنترول " پول " کوششی نماید توام با پرگرام دانشمندانه , ستاک ایکسچنج افغانستان نیاید " سرای شازده " باشد , باید نرخ پول افغانستان بعد از نظری بر پشتوانه بانکی هر روز از طرف بانک مرکزی افغانستان تعین شود . در کامیابی این همه اصول ما افرادی تحصیل یافته و از جان گذشته و مخلصی میخواهیم . اپریل .
رابطه میان سیاست و اقتصاد معاشره کهنه است , و از جای که زیر بنای جامعه را اقتصاد تشکیل میدهد , برای منظم ساختن نظم و نسق روابط اقتصادی در جامعه مانند افغانستان باید شناخت کاملی از تمام قوا و قدرت و توانایی اقتصادی کشور ضروری است تا بعدا در مرحله بعدی بتوان در صدد ساختن پلان اقتصادی برای تمام کشور نظر به ایجابات و درخواست های مردم , ساخت . در کشوری جنگ زده مانند افغانستان که در و دروازه اقتصاد سیاسی محکمی ندارد کوچکترین شرکت خارجی به اسانی میتواند در داخل از نیروی کار ارزان استفاده نماید و یا با شراکت ارزان قیمت میلیون ها سزمایه این کشور را به خارج انتقال دهد . همچنان تجارت های بنا بر فیشن اقتصادی روز میتواند سرمایه را در اختیار فردی قرار داده نظم اقتصادی کشور را بهم بزند . و این در حالی امکان اتفاق افتادنش موجود است که حکومت بر حال است و وزرت های چون پلان و کامرس روزانه در حال فعالیت هستند . شاید یگانه دلیل سهیم نشدن خودی دولت مستقیماء در باز ساخت شرکت های بسته شده قدیمی و یا باز ساختن شرکت های تازهء که بتواند کمکی بر بودجه دولت نماید , توان خود را نمیبیند دولت . یا از زور خورد و برد پول های امریکا و دول دوست وقت کار کردن را ندارند . ورنه به جای تشویق سرمایه های خصوصی بهتر باشد که دولت خود به شراکت با از خود و بیگانه بپردازد و تما منیع درامد خام و پخته را در افغانستان در دست خود بگیرد و یا داشته باشد , تا بتواند بر مراد مردم افغانستان جامه عمل بپوشاند . امروز سرمایه خصوصی از طرف دولت برای فارغ التحصیلان فاکولته های مسلکی در افغانستان بدون سود بسیار مناسب خواهد بود و یا در حد شراکت در حدود 20 تا 35 درصد شرکت ها و یا فابریکه های خارجی را باید ازادی داد تا در مجاورت دولت و یا با شراکت با دولت سرمایه گزاری نمایند تحت شرایط خاص افغانی . واردات و صادرات را از قوانین خاص و عمل نامه های خاص گمرکی باید نوازا ساخت و " کار" را که مجرای مهم ساختن کالا و سنگ بنای رفاه مردم افغانستان است باید در ولایات افغانستان تقسیم نمود . از جایی که اقتصاد امروز ماشینی است و ماشین تولیدات چهار چندانی نسبت بر تولیدات قدرت انسان دارد بناء تولیدات جای فروش و یا مارکیت بزرگ تر از قریه و یا قشلاق میخواهد و در این امر باید دولت مرکزی کمک و یار و مددگار کار گران و فابریکه داران و دهقانان باشد . همچنان دولت باید محطاطانه متوجه کسانی باشد که زمین های زیادی را نسل در نسل بدست دارند و یا حد تولیدات کارخانه بعضی ها بسیار زیاد است . و یا سرمایهء زیادی بدون استفاده در اختیار اشخاص انگشت شماری قرار دارد . سیستم بانکی برای کشوری که میخواهد اهسته و سنجیده داخل بازار بین المللی شود بسیار مهم . دولت در کنترول " پول " کوششی نماید توام با پرگرام دانشمندانه , ستاک ایکسچنج افغانستان نیاید " سرای شازده " باشد , باید نرخ پول افغانستان بعد از نظری بر پشتوانه بانکی هر روز از طرف بانک مرکزی افغانستان تعین شود . در کامیابی این همه اصول ما افرادی تحصیل یافته و از جان گذشته و مخلصی میخواهیم . اپریل .