اسلام یک دین است مانند هردین دیگر. دشمنی بادین چیز تازه یی نیست. گاهی این دشمنی از سوی پیروان یک دین علیه دین دیگر صورت میگیرد و زمانی هم این دشمنی به خاطر گریز از دین است.
گاهی هم دین باوری و دین ستیزی جنبهء سیاسی دارد. بدین معنی که کسانی با تکیه به دین و با استفاده از دین برای بدست آوردن قدرت سیاسی تلاش میکنند که این وضع رقبای سیاسی آنها را در برخی جوامع و در بعضی حالات به دین ستیزی به گونهء جنگ با وسیله به جای جنگ با صاحب وسیله به میدان دشمنی با دین می کشاند.
به گونهء نمونه تکیهء نظام های شاهی افغانستان بر دین فروشان فتوی فروشی چون مولوی های آنچنان، حضرات مجددی و گیلانی ها سبب شد که بسیاری از قشر تحصیلکردهء افغانستان دین را دشمن مردم بدانند. یعنی به جای دشمنی با ملای فتوی فروش و حضرت دین فروش و نقیب های انگلیسی جاسوسی که در لباس پیر و مرشد به افغانستان آمده بودند، به بیخ خود تیشه زدند و به جای رجوع به تعالیم استبدادستیزانهء دین اسلام، به کمونیزم روی آوردند.
اما وضع امروز فرق میکند. دشمنی با اسلام در شرایط کنونی از هزار سوراخ و تیرکش پیدا و پنهان و با انگیزه های رنگارنگ صورت میگیرد. امروز القاعده و طالب در لباس دین بزرگترین دشمنان دین اند. هیچ انسان عاقلی نمیتواند به اسلامی احترام بگذارد و آنرا بپذیرد که طالب و القاعده نماینده و ممثل آن باشد.
وام مسالهء پرویز کامبخش. سخن برسر چگونگی عقاید کامبخش نیست. سخن اینجاست که آیا پرویز کامبخش حق توهین به پیامبر اسلام را دارد؟ آیا در دنیا هرگز کسی حق توهین به پیامبر کدام دین دیگری را دارد؟
دو انسان وقتی تعهد میکنند در یک جامعه مانند دو فرد مساوی الحقوق زندگی کنند و درعین حال آزاد هم باشند معنی اش این است که آنها مجبور به رعایت خاطر یکدیگر اند. آزادی آنها مشروط به این است که آزادی دیگران را نفی نکنند. آزادی در مفهوم جهانی اش این نیست که شما هرچه دل خواست بگویید. آزادی پذیرش آزادی دیگران است. به طور مثال تصور میکنیم که در یک جامعهء سیکولار زندگی داریم. درین جامعه من حق دارم که خدا پرست باشم و هرچه دینم میخواهد انجام دهم به شرطی خداپرستی ام به همسایهء هندو و مشرک و یا بیدینم ضرر نرساند. به همین گونه است حقوق آن هندو و آن بیدین.
اینست آزادی. اینست دموکراسی.
حالا اگر پرویز کامبخش میرود اراجیفی از منابع مسیحی و دشمنان دین وگفته هایی از شجاع الدین شفا را جمع میکند و در بین مسلمانان برای متزلزل ساختن عقاید شان و برای توهین به مقدسات شان پخش می کند آیا جامعه باید بی تفاوت میماند؟؟؟
در اخیر: امروز در میان شماری از جوانان و نوجوانان معنی روشنفکری دین ستیزی است. برای برخی ها هم دین ستیزی و دشنام دادن و توهین به مقدسات به وسیله یی تبدیل شده برای پناهنده شدن به خارج. پرویز کامبخش نه اولین کس است که به اینگونه به خارج میرود و نه هم آخرین کس خواهد بود.
دولت افغانستان نه برای مردم افغانستان و برای جامعهء
افغانستان بلکه برای خشنودی واجرای اوامر کشور های خارجی عمل میکند. اینها برای سلامت معنوی، فکری، دینی، اخلاقی و تربیتی مردم جامعه برنامه و آمادگی یی ندارند. ....
پس درین وضع آشفتگی های روانی و فکری به ارتباط دین و جامعه، آنهم درشرایطی که دشمنان هزار اند، یک پدیدهء طبیعی و اجتناب ناپذیر است.
این دیگ ز خامیست که در جوش وخروش است
چون پخته شد و لذت دم یافت خموش است
چند نکته خدمت دین باوران و بی دینان!
اسلام یک دین است مانند هردین دیگر. دشمنی بادین چیز تازه یی نیست. گاهی این دشمنی از سوی پیروان یک دین علیه دین دیگر صورت میگیرد و زمانی هم این دشمنی به خاطر گریز از دین است.
گاهی هم دین باوری و دین ستیزی جنبهء سیاسی دارد. بدین معنی که کسانی با تکیه به دین و با استفاده از دین برای بدست آوردن قدرت سیاسی تلاش میکنند که این وضع رقبای سیاسی آنها را در برخی جوامع و در بعضی حالات به دین ستیزی به گونهء جنگ با وسیله به جای جنگ با صاحب وسیله به میدان دشمنی با دین می کشاند.
به گونهء نمونه تکیهء نظام های شاهی افغانستان بر دین فروشان فتوی فروشی چون مولوی های آنچنان، حضرات مجددی و گیلانی ها سبب شد که بسیاری از قشر تحصیلکردهء افغانستان دین را دشمن مردم بدانند. یعنی به جای دشمنی با ملای فتوی فروش و حضرت دین فروش و نقیب های انگلیسی جاسوسی که در لباس پیر و مرشد به افغانستان آمده بودند، به بیخ خود تیشه زدند و به جای رجوع به تعالیم استبدادستیزانهء دین اسلام، به کمونیزم روی آوردند.
اما وضع امروز فرق میکند. دشمنی با اسلام در شرایط کنونی از هزار سوراخ و تیرکش پیدا و پنهان و با انگیزه های رنگارنگ صورت میگیرد. امروز القاعده و طالب در لباس دین بزرگترین دشمنان دین اند. هیچ انسان عاقلی نمیتواند به اسلامی احترام بگذارد و آنرا بپذیرد که طالب و القاعده نماینده و ممثل آن باشد.
وام مسالهء پرویز کامبخش. سخن برسر چگونگی عقاید کامبخش نیست. سخن اینجاست که آیا پرویز کامبخش حق توهین به پیامبر اسلام را دارد؟ آیا در دنیا هرگز کسی حق توهین به پیامبر کدام دین دیگری را دارد؟
دو انسان وقتی تعهد میکنند در یک جامعه مانند دو فرد مساوی الحقوق زندگی کنند و درعین حال آزاد هم باشند معنی اش این است که آنها مجبور به رعایت خاطر یکدیگر اند. آزادی آنها مشروط به این است که آزادی دیگران را نفی نکنند. آزادی در مفهوم جهانی اش این نیست که شما هرچه دل خواست بگویید. آزادی پذیرش آزادی دیگران است. به طور مثال تصور میکنیم که در یک جامعهء سیکولار زندگی داریم. درین جامعه من حق دارم که خدا پرست باشم و هرچه دینم میخواهد انجام دهم به شرطی خداپرستی ام به همسایهء هندو و مشرک و یا بیدینم ضرر نرساند. به همین گونه است حقوق آن هندو و آن بیدین.
اینست آزادی. اینست دموکراسی.
حالا اگر پرویز کامبخش میرود اراجیفی از منابع مسیحی و دشمنان دین وگفته هایی از شجاع الدین شفا را جمع میکند و در بین مسلمانان برای متزلزل ساختن عقاید شان و برای توهین به مقدسات شان پخش می کند آیا جامعه باید بی تفاوت میماند؟؟؟
در اخیر: امروز در میان شماری از جوانان و نوجوانان معنی روشنفکری دین ستیزی است. برای برخی ها هم دین ستیزی و دشنام دادن و توهین به مقدسات به وسیله یی تبدیل شده برای پناهنده شدن به خارج. پرویز کامبخش نه اولین کس است که به اینگونه به خارج میرود و نه هم آخرین کس خواهد بود.
دولت افغانستان نه برای مردم افغانستان و برای جامعهء
افغانستان بلکه برای خشنودی واجرای اوامر کشور های خارجی عمل میکند. اینها برای سلامت معنوی، فکری، دینی، اخلاقی و تربیتی مردم جامعه برنامه و آمادگی یی ندارند. ....
پس درین وضع آشفتگی های روانی و فکری به ارتباط دین و جامعه، آنهم درشرایطی که دشمنان هزار اند، یک پدیدهء طبیعی و اجتناب ناپذیر است.
این دیگ ز خامیست که در جوش وخروش است
چون پخته شد و لذت دم یافت خموش است