آقای معصوم مشایع، دفاع کردی و عجب دفاعی!
یگانه دلیلی که خواستم به پاسخ تان بپردازم اینست که نامه و نوشتهء شما چیزی جز تهمت و دشنام چیز تازه یی ندارد. تنها و تنها می خواهم برای تان بنویسم که دشنام دادن و تهمت زدن کار یک مردمان فرهیخته نیست. شما حق دارید دیدگاه های مرا نقد کنید- آن هم دیدگاه هایی که از زبان و از قلم من تراویده باشد و شما سند داشته باشید. این که من چه خصوصیات فردی، شخصی و خانواده گی دارم، مساله ییست که به خود من مربوط است و تا وقتی که به شخص شما یا خانوادهء شما کن یا هم جامعهء مشترک من ضرری نرسانده باشد، شما حق مداخله و تبصره بر آن را ندارید. همچو حقی را نه شما دارید و نه من و نه هیچکس دیگر. وقتی حقی را تلف می کنید و یا به حقوق دیگران تجاوز می کنید، شما مجرم استید. وسیلهء کار و امکانات شما کمپیوتر و کیبورد است و به استفاده از همین امکانات شما مرتکب جرم می شود. من یقین دارم که اگر وسایل کار تان تفنگ و مرمی باشد، جرم را به نوع دیگرش انجام می دهید و به حق مردم تجاوز می کنید. حالا با این اخلاق و رویهء چگونه شما به خود حق می دهید که از همقماشان تفنگ بدست تان که مرتکب جرم شده اند، شکایت یا انتقاد کنید. تو با قلمت مترکب تجاوز به حقوق دیگران می شوی و آنها با تفنگ خود. طبعیت تجاوز و جرم تغییر نمی کند تنها نوع و میزان آن شاید متفاوت باشد.
اگر خواستید بحث و روشنگری کنید نخست زبان خویش را اصلاح کنید و اخلاق مباحثه را یاد بگیرید.
شما نوشته اید که من (عصر دولتشاهی) با پریچهره گان امریکایی به سر می برم. باور کنید من این گفته شما را به دوستان و همکارانم گفتم و زیاد هم خندیدیم. اگر گفتهء شما درست باشد باید من یا در کدام کمپنی (مادلنگ) کار کنم یا هم درهالیوود... شما طعنه هم داده اید که با این سن و سالی که دارم چرا با پریچهره گان به سر می برم. آیا شما یک بار فکر نکردید که پریچهرگان امریکایی را چه خدا شرمانده که با مردی به این سن و سال علاقه بگیرند- مگر این که این مرد کدام ملیونر باشد. من که به مشکل می توانم مخارج زندگی خود را پوره کنم. فرزندانم همه به سن و سال کالج اند و همه از کمک های مالی دولت استفاده می کنند و کسانی که در امریکا استند می دانند که بدست آوردن کمک مالی چه شرایط غامض و پیچیده یی دارد و یکی از درد سر های عمدهء همهء امریکایی های کم بضاعت همین مسالهء تحصیل فرزندان شان است. شاید هم خبر داشته باشید که سربازان امریکایی همه فرزندان طبقهء پایین امریکا استند که یگانه انگیزهء شان برای پیوستن به اردو بدست آوردن سکالرشیب پس از ختم دورهء عسکری - اگر زنده ماندند- می بمانند. پس نه میلیونر هستم و نه هم جوان. پس پریچهره ها دیوانه اند که با من به سر ببرند؟ البته جای کارم را که می دانید و دران از آنچه شما را آ ب در دهن انداخته است، خبری نیست.
شاید دوستان بگویند که گفتهء آقای مشایع یک دشنام و تهمت است از نوع دشنام هایی که زنان در کابل قدیم از روی بام ها به یکدیگر فحش می دادند و به یکدیگر تهمت می بستند؛ و نیازی به پاسخ دادن به آن نیست. اما من پاسخکی برایتان ارائه کردم که با آنهمه سخافت شما را جدی می گیرم. از سویی هم من معلم استم و می خواهم به کسانی که نمی دانند بفهمانم که استدلال های تهمت آمیز و بهتان آلود از نوع آنچه آقای مشایع می فرمایند، نهایت بی ارزش است و یگانه کسی که درین تهمت ها توهین می شود خود تهمت زننده است نه آن که مورد تهمت قرار گرفته است.
البته من تبصرهء اقای بهمن را نیز خواندم که به پاسخ شما نوشته شده است. آقای بهمن خواسته اند برایتان نشان بدهند که اگر با منطق و معیار شما با کسی طرف شویم، حرف همان است که به شما گفته اند و من خاطر احترام به خانم نظام حاضر نیستم آنرا تکرار کنم. ببینید که دفاع بد چگونه دفاع شونده را متضرر می سازد....
خدا را شکر که من در پیام هایی به دوستان دیگر و پیش از نشر مقالهء شما هرگونه دشمنی با یک قوم به خاطر اعمال یکنفر از آن قوم را مردود دانسته ام. من ده ها مقاله و نوشته دارم که اگر شما در یکی از آنها بتوانید همچو چیزی بیابید که گویا من با پشتو یا پشتون یا هرقوم دیگر توهین کرده باشم و ازان بوی دشمنی با کدام قوم بیاید، حاضرم در پیشگاه همهء خوانندگان معذرت بخواهم. چرا که همچو کاری را من خلاف اخلاق، مصلحت، علم و عقیده ام می دانم.
آنچه شما د رمورد مسعود می گویید، چنانچه در پیام های پیشتر ذکر کرده ام، نشخوار تهمت های آی اس ای است + دیدگاه های دویمه سقوی اسماعیل یون + ژاژ خایی های کمونیست های رنگارنگ. چیز تازه یی در گفتار شما نیست. بنا بران به تبصره نمی ارزد.
آقای معصوم مشایع، دفاع کردی و عجب دفاعی!
یگانه دلیلی که خواستم به پاسخ تان بپردازم اینست که نامه و نوشتهء شما چیزی جز تهمت و دشنام چیز تازه یی ندارد. تنها و تنها می خواهم برای تان بنویسم که دشنام دادن و تهمت زدن کار یک مردمان فرهیخته نیست. شما حق دارید دیدگاه های مرا نقد کنید- آن هم دیدگاه هایی که از زبان و از قلم من تراویده باشد و شما سند داشته باشید. این که من چه خصوصیات فردی، شخصی و خانواده گی دارم، مساله ییست که به خود من مربوط است و تا وقتی که به شخص شما یا خانوادهء شما کن یا هم جامعهء مشترک من ضرری نرسانده باشد، شما حق مداخله و تبصره بر آن را ندارید. همچو حقی را نه شما دارید و نه من و نه هیچکس دیگر. وقتی حقی را تلف می کنید و یا به حقوق دیگران تجاوز می کنید، شما مجرم استید. وسیلهء کار و امکانات شما کمپیوتر و کیبورد است و به استفاده از همین امکانات شما مرتکب جرم می شود. من یقین دارم که اگر وسایل کار تان تفنگ و مرمی باشد، جرم را به نوع دیگرش انجام می دهید و به حق مردم تجاوز می کنید. حالا با این اخلاق و رویهء چگونه شما به خود حق می دهید که از همقماشان تفنگ بدست تان که مرتکب جرم شده اند، شکایت یا انتقاد کنید. تو با قلمت مترکب تجاوز به حقوق دیگران می شوی و آنها با تفنگ خود. طبعیت تجاوز و جرم تغییر نمی کند تنها نوع و میزان آن شاید متفاوت باشد.
اگر خواستید بحث و روشنگری کنید نخست زبان خویش را اصلاح کنید و اخلاق مباحثه را یاد بگیرید.
شما نوشته اید که من (عصر دولتشاهی) با پریچهره گان امریکایی به سر می برم. باور کنید من این گفته شما را به دوستان و همکارانم گفتم و زیاد هم خندیدیم. اگر گفتهء شما درست باشد باید من یا در کدام کمپنی (مادلنگ) کار کنم یا هم درهالیوود... شما طعنه هم داده اید که با این سن و سالی که دارم چرا با پریچهره گان به سر می برم. آیا شما یک بار فکر نکردید که پریچهرگان امریکایی را چه خدا شرمانده که با مردی به این سن و سال علاقه بگیرند- مگر این که این مرد کدام ملیونر باشد. من که به مشکل می توانم مخارج زندگی خود را پوره کنم. فرزندانم همه به سن و سال کالج اند و همه از کمک های مالی دولت استفاده می کنند و کسانی که در امریکا استند می دانند که بدست آوردن کمک مالی چه شرایط غامض و پیچیده یی دارد و یکی از درد سر های عمدهء همهء امریکایی های کم بضاعت همین مسالهء تحصیل فرزندان شان است. شاید هم خبر داشته باشید که سربازان امریکایی همه فرزندان طبقهء پایین امریکا استند که یگانه انگیزهء شان برای پیوستن به اردو بدست آوردن سکالرشیب پس از ختم دورهء عسکری - اگر زنده ماندند- می بمانند. پس نه میلیونر هستم و نه هم جوان. پس پریچهره ها دیوانه اند که با من به سر ببرند؟ البته جای کارم را که می دانید و دران از آنچه شما را آ ب در دهن انداخته است، خبری نیست.
شاید دوستان بگویند که گفتهء آقای مشایع یک دشنام و تهمت است از نوع دشنام هایی که زنان در کابل قدیم از روی بام ها به یکدیگر فحش می دادند و به یکدیگر تهمت می بستند؛ و نیازی به پاسخ دادن به آن نیست. اما من پاسخکی برایتان ارائه کردم که با آنهمه سخافت شما را جدی می گیرم. از سویی هم من معلم استم و می خواهم به کسانی که نمی دانند بفهمانم که استدلال های تهمت آمیز و بهتان آلود از نوع آنچه آقای مشایع می فرمایند، نهایت بی ارزش است و یگانه کسی که درین تهمت ها توهین می شود خود تهمت زننده است نه آن که مورد تهمت قرار گرفته است.
البته من تبصرهء اقای بهمن را نیز خواندم که به پاسخ شما نوشته شده است. آقای بهمن خواسته اند برایتان نشان بدهند که اگر با منطق و معیار شما با کسی طرف شویم، حرف همان است که به شما گفته اند و من خاطر احترام به خانم نظام حاضر نیستم آنرا تکرار کنم. ببینید که دفاع بد چگونه دفاع شونده را متضرر می سازد....
خدا را شکر که من در پیام هایی به دوستان دیگر و پیش از نشر مقالهء شما هرگونه دشمنی با یک قوم به خاطر اعمال یکنفر از آن قوم را مردود دانسته ام. من ده ها مقاله و نوشته دارم که اگر شما در یکی از آنها بتوانید همچو چیزی بیابید که گویا من با پشتو یا پشتون یا هرقوم دیگر توهین کرده باشم و ازان بوی دشمنی با کدام قوم بیاید، حاضرم در پیشگاه همهء خوانندگان معذرت بخواهم. چرا که همچو کاری را من خلاف اخلاق، مصلحت، علم و عقیده ام می دانم.
آنچه شما د رمورد مسعود می گویید، چنانچه در پیام های پیشتر ذکر کرده ام، نشخوار تهمت های آی اس ای است + دیدگاه های دویمه سقوی اسماعیل یون + ژاژ خایی های کمونیست های رنگارنگ. چیز تازه یی در گفتار شما نیست. بنا بران به تبصره نمی ارزد.