نظرسنجی درباره ی دشنام ها و متهم کردن های بدون دليل و مدرک
21 جولای 2007, 11:30, توسط مهدی جاغوری
آقای میر هزار شما بیشتر عمر خود را در ایران زندگی کرده اید. افغانستان و مردم آن را هنوز به خوبی نمی شناسید. من معتقدم که بدبختی ما تنها از طرف شاهان و زمامداران نبوده است. خود ما هم گناهکاریم اما انسان افغان در تمام بخشهای زندگی اش دورو و پنهان کار است. پنهان کاری و دروغ و نقاب به چهره زدن در اثر تمرین در طول سالیان دراز در خون ما رسوب کرده است. ما همیشه دوست داریم چهره ای از خود به دیگران نشان دهیم که دروغین است. ما همیشه خود اصلی مان را پنهان می کنیم. در تاریخ اگر ما به خاک دیگران مثلا هند تجاوز کرده ایم در مکاتب ما آن را به ما فتح و شجاعت معرفی می کنند. اگر در مقابل دولت و قانون سرپیچی کرده ایم آن را افتخار و سربلندی می نامیم. از همدیگر نفرت داریم اما به دروغ به همدیگر برادر می گوییم. حماقت خود را غیرت نام می کنیم. جهالت خود را دینداری نام می دهیم. سیاهفکران خود را روشنفکر نام می کنیم. بدترین آدمهای روی زمین را که به انسانیت و کرامت انسان به اندازه ای یک دانه کشمش ارزش قایل نیستند رهبر و ... نام می کنیم. ما غرق در تباهی و هستیم و در تباهی خویش بیش از همه دست داشته ایم اما زمین و زمان را برای آن ملامت می کنیم.
من معتقدم که شما با ایجاد یک فرصت به افغانهای ما اجازه دادید که خود خود خودشان را نشان دهند. فرصت دادید تا از گوشه های پنهان اصلبت خود را به همدیگر و به غیر افغانهای فارسی گو نشان دهند. شما با کارد عدم سانسور نقابهای ما را دریدید و ما توانستیم هیولاهای وحشتناک را که خودمان هستیم ببینیم. من معتقدم که اکثر نظرها را افراد باسواد و روشنفکر ما نوشته اند. بی سوادهای ما نه انترنت را می شناسند و نه در نوشتن در آن را یاد دارند.
اینک که فهمیدم که ما چقدر بد بختیم و چقدر در جهالت و حماقت غرق باید فرصت تخریب را از ما گرفت. دنیا آمده است با تانک و توپ تفنگها و تیغ های ما را از دست ما می گیرند تا ما همدیگر را نابود نکنیم. شما باید فرصت پراکندن تعفن ذهنهای ما را هم از ما بگیرید.
پیشنهاد من این است که دشنام ها را حذف کنید. دشنام به هر شخص حقوقی و حقیقی را حذف کنید. آنکه آزادی می خواهد باید به آزادی احترام همه بماند. با آزادی مسوولیت می آید. ما نمی توانیم آز تاریکی به هر که خواستیم سنگ پرتاب کنیم.
نوشته های بی مایه و نوشته شده توسط افراد کم سواد را هم نباید نشر کنید. کابل پرس? نباید جای مشق مردم برای نوشتن باشد. شما می توانید یک سایت دیگر برای افراد تازه کار درست کنید. مثلا نوشته ای تهمینه جان را در آن نشر کنید. تحلیل و ادعاهای ارایه نظر سیاسی کمی سواد همه می خواهد. ما نمی توانیم به هر که از راه رسید مثلا اجازه دهیم نظر یک پروفیسور جامعه شناس را رد کند و در آخر یکی دو فحش هم پیشکش کند. من فکر نمی کنم که مثلا روزنامه گاردین نوشته ای کسی را چاپ کند مگر اینکه بداند این آقا کیست و چه کاره است و سوادش چقدر است. شما قبل از نشر یک نوشته باید حداقل تیلفونی با نویسنده تماس بگیرید. باید مطمین شوید که این شخص همان است که می گوید در غیر این صورت شما باید مسوولیت نوشته ای او را بپذیرید که عاقلانه نیست. نوشته های بی مایه سایت را کم اهمیت و بی ارزش می کند. این مثل این است که آدم خانه ای با مصرف زیادی درست کند و در آخر برای رنگ کردن آن از خاکستر استفاده کند.
آقای میر هزار شما بیشتر عمر خود را در ایران زندگی کرده اید. افغانستان و مردم آن را هنوز به خوبی نمی شناسید. من معتقدم که بدبختی ما تنها از طرف شاهان و زمامداران نبوده است. خود ما هم گناهکاریم اما انسان افغان در تمام بخشهای زندگی اش دورو و پنهان کار است. پنهان کاری و دروغ و نقاب به چهره زدن در اثر تمرین در طول سالیان دراز در خون ما رسوب کرده است. ما همیشه دوست داریم چهره ای از خود به دیگران نشان دهیم که دروغین است. ما همیشه خود اصلی مان را پنهان می کنیم. در تاریخ اگر ما به خاک دیگران مثلا هند تجاوز کرده ایم در مکاتب ما آن را به ما فتح و شجاعت معرفی می کنند. اگر در مقابل دولت و قانون سرپیچی کرده ایم آن را افتخار و سربلندی می نامیم. از همدیگر نفرت داریم اما به دروغ به همدیگر برادر می گوییم. حماقت خود را غیرت نام می کنیم. جهالت خود را دینداری نام می دهیم. سیاهفکران خود را روشنفکر نام می کنیم. بدترین آدمهای روی زمین را که به انسانیت و کرامت انسان به اندازه ای یک دانه کشمش ارزش قایل نیستند رهبر و ... نام می کنیم. ما غرق در تباهی و هستیم و در تباهی خویش بیش از همه دست داشته ایم اما زمین و زمان را برای آن ملامت می کنیم.
من معتقدم که شما با ایجاد یک فرصت به افغانهای ما اجازه دادید که خود خود خودشان را نشان دهند. فرصت دادید تا از گوشه های پنهان اصلبت خود را به همدیگر و به غیر افغانهای فارسی گو نشان دهند. شما با کارد عدم سانسور نقابهای ما را دریدید و ما توانستیم هیولاهای وحشتناک را که خودمان هستیم ببینیم. من معتقدم که اکثر نظرها را افراد باسواد و روشنفکر ما نوشته اند. بی سوادهای ما نه انترنت را می شناسند و نه در نوشتن در آن را یاد دارند.
اینک که فهمیدم که ما چقدر بد بختیم و چقدر در جهالت و حماقت غرق باید فرصت تخریب را از ما گرفت. دنیا آمده است با تانک و توپ تفنگها و تیغ های ما را از دست ما می گیرند تا ما همدیگر را نابود نکنیم. شما باید فرصت پراکندن تعفن ذهنهای ما را هم از ما بگیرید.
پیشنهاد من این است که دشنام ها را حذف کنید. دشنام به هر شخص حقوقی و حقیقی را حذف کنید. آنکه آزادی می خواهد باید به آزادی احترام همه بماند. با آزادی مسوولیت می آید. ما نمی توانیم آز تاریکی به هر که خواستیم سنگ پرتاب کنیم.
نوشته های بی مایه و نوشته شده توسط افراد کم سواد را هم نباید نشر کنید. کابل پرس? نباید جای مشق مردم برای نوشتن باشد. شما می توانید یک سایت دیگر برای افراد تازه کار درست کنید. مثلا نوشته ای تهمینه جان را در آن نشر کنید. تحلیل و ادعاهای ارایه نظر سیاسی کمی سواد همه می خواهد. ما نمی توانیم به هر که از راه رسید مثلا اجازه دهیم نظر یک پروفیسور جامعه شناس را رد کند و در آخر یکی دو فحش هم پیشکش کند. من فکر نمی کنم که مثلا روزنامه گاردین نوشته ای کسی را چاپ کند مگر اینکه بداند این آقا کیست و چه کاره است و سوادش چقدر است. شما قبل از نشر یک نوشته باید حداقل تیلفونی با نویسنده تماس بگیرید. باید مطمین شوید که این شخص همان است که می گوید در غیر این صورت شما باید مسوولیت نوشته ای او را بپذیرید که عاقلانه نیست. نوشته های بی مایه سایت را کم اهمیت و بی ارزش می کند. این مثل این است که آدم خانه ای با مصرف زیادی درست کند و در آخر برای رنگ کردن آن از خاکستر استفاده کند.
از همه عذر می خواهم که پوست کنده گپ زدم.