شما مسالمان ها اکثریت خداوند متعال را در خیالات خود و نظر به مایحتیاج خود در ذهن خود خلق نموده اید و شروع به پرستش ان نموده اید و حالا که علم امروز در برابر هر انچه بی منطقی است قد علم نموده است راهی خود را گم نموده اید و نمیدانید دانستن را سر از کدامین نقطه شروع نماید . از یک طرف از خدا میترسید و از طرف دیگر قبول خدا برای شما مشکل به نظر میزسد . شما مثل کسان هستید که در دهانه غاری تاریک نشسته اید و شخصی نا معلومی در عقب شما اتش بزرگی روشن نموده است , از روشنی اتش سایه سیاه خود را در دیوار مقابل غار گاهی چنان هیبتناک میبینید که از وحشت و خوف او را خدا میخوانید و گا هیی چنان ان تاریکی که از سایه شما در دیوار پدید امده است لرزان و بی ثبات میبینید که میترسید خود را به ان بیاویزید که فنا نشوید . تخلیق تفکرات از فقط سایه خود تان در نظر شما چنان شکل میگیرد که هر انچه که با ان مقابل بوده اید واقعیت مجسم میشود بر شما . بدین وسیله شما از خدا تجسمات را در خود خلق میکنید . این خود در اختراع فلسفه های قدیمی زمان افلاطونی و سه یا چها هزار سال قبل از افلاطون به طور غیر مرعیی توسط انسانهای که در پناه اینده محکم خود را میخواستند ببینند ,بکار رفته است . ولی در خاتمه شروع میکنید که ایمان بیاورید که انسان از پیدایش تا اخر عمر زمین در این کاینات تنها بوده است و شاید تنها بماند . من توصیه میکنم کسانی که متزلزل به خود هستند در دانست حقیقت , میتوانند ایمان بیاورند به انسان . انسان میتواند نسل انسان و ادم ها را در اینده نجات بدهد و زنده گی را مثل همیشه و حتی بهتر از همیشه به پیش ببرد حتی اگر زمین این میراث خداوندی نیز عمر خود را مانند دیگر دست ساخت های خداوندی از دست بدهد .
عرضم به حضور شما که :
شما مسالمان ها اکثریت خداوند متعال را در خیالات خود و نظر به مایحتیاج خود در ذهن خود خلق نموده اید و شروع به پرستش ان نموده اید و حالا که علم امروز در برابر هر انچه بی منطقی است قد علم نموده است راهی خود را گم نموده اید و نمیدانید دانستن را سر از کدامین نقطه شروع نماید . از یک طرف از خدا میترسید و از طرف دیگر قبول خدا برای شما مشکل به نظر میزسد . شما مثل کسان هستید که در دهانه غاری تاریک نشسته اید و شخصی نا معلومی در عقب شما اتش بزرگی روشن نموده است , از روشنی اتش سایه سیاه خود را در دیوار مقابل غار گاهی چنان هیبتناک میبینید که از وحشت و خوف او را خدا میخوانید و گا هیی چنان ان تاریکی که از سایه شما در دیوار پدید امده است لرزان و بی ثبات میبینید که میترسید خود را به ان بیاویزید که فنا نشوید . تخلیق تفکرات از فقط سایه خود تان در نظر شما چنان شکل میگیرد که هر انچه که با ان مقابل بوده اید واقعیت مجسم میشود بر شما . بدین وسیله شما از خدا تجسمات را در خود خلق میکنید . این خود در اختراع فلسفه های قدیمی زمان افلاطونی و سه یا چها هزار سال قبل از افلاطون به طور غیر مرعیی توسط انسانهای که در پناه اینده محکم خود را میخواستند ببینند ,بکار رفته است . ولی در خاتمه شروع میکنید که ایمان بیاورید که انسان از پیدایش تا اخر عمر زمین در این کاینات تنها بوده است و شاید تنها بماند . من توصیه میکنم کسانی که متزلزل به خود هستند در دانست حقیقت , میتوانند ایمان بیاورند به انسان . انسان میتواند نسل انسان و ادم ها را در اینده نجات بدهد و زنده گی را مثل همیشه و حتی بهتر از همیشه به پیش ببرد حتی اگر زمین این میراث خداوندی نیز عمر خود را مانند دیگر دست ساخت های خداوندی از دست بدهد .