شعله هایی چون ملالی جویا یا پرده نشینان سخنگوی در راوا، پیام زن و روزگاران کلاً در پشت موضوع جنایتکاران جنگی پنهان شده و ازین مساله برای خود میدانی برای تاخت و تاز و خودنمایی ساخته اند. این ها آنقدر ازین موضع استفاده کرده اند که دیگر همه حرف های شان را مردم میدانند. همین که زبان باز کنند، هرکس میداند که اینها چه میگویند. گفته گی های خود را تکرار میکنند و هیج موضوع تازه ندارند.
ادبیات شان همان ادبیات شعلهء جاوید سال های دههء چهل و پنجاه، دیدگاه های شان همان دیدگاه های پوسیده و حرف های شانه همان حرف های کمونیست های ایرانی، مجاهدین خلق و غیره.
تاختن این ها به باختری و ززیاب و اکرم عثمان از پانزده سال بدینسو ادامه دارد. این خود شان چه شمشیر کرده اند در عرصهء قلم و ادبیات که ازدیگران تمنای کار دارند. دشنام دادن به حزب خلق، مجاهدین و طالبان از پشت پرده که کدام شهامت نمیخواهد.
اگر اکرم عثمان، باختری، زریاب و پرتو نادری و سیاهسنگ و غیره کدم کار مثبت از نظر اینها نکرده اند، ایا از شعله یی های انقلابی مانند آنچه راوا و جویا و رهایی میخواهد، کسی هست که کدام شمشیر کرده باشد. کدام کتاب، کدام رمان، کدام مجموعهء شعر، کدام نوشتهء تحلیلی جهان پسند و ... از شعله یی ها دیده شده؟؟؟
تیغ بران این ها ملامت کردن دیگران است. ازین ها باید پرسید که شما کدام شمشیر کرده اید؟ در چهارده سال جهاد علیه روسی جبههء شما، کار شما، کار فرهنگی شما، کار اجتماعی شما.... درکحا بود؟ درکدام موشخانه پنهان بودید دران آن وقت؟؟
ده دوران حکومت مجاهدین مرد میدان شما کی بود؟ چه کسی ازشما ها برای نجات کشور از چنگال هرج و مرج ای که پس از حکومت مجاهدین درکشور حاکم شد، پا پیش گذاشت، چه کرد و نتیجه اش چه بود؟؟؟
شما درزمان طالب کجا بودید؟ همین حالا در برابر طالب چه میکنید؟ برای ساختن نظام سیاسی در کشور چه میکنید؟
شما با همان سیاست کمونسیتی حذف رقبای سیاسی دشمن همهء مردم هستید.حتی اگر کسی به شما مشوره هم بدهد، او رابه باد مسخره گی های انقلابی نوع ماوویستی تان میگیرید.
کمونیزم در زادگاهش شارید و پوسید مگر کمونیست های مائویست کشور ما هنوز هم درخواب خرگوشی اند و با همان ادبیات و درهمان خواب و خیال تیوری پردازی میکنند.
تبصره های این جنین های پنجاه ساله سخت نهوع آور شده است. این ها هرگز نمی آموزند.
افغان ملت و پاکستان برای استفاده ازین ها در جهت کوفتن حریف استاده میکنند، و این ها فکر میکنند که حرف شان خریداران بسیاری داشته باشد. بیخیر ازین که متاع شان گندیده است و دیگر بازاری ندارد.
شعله هایی چون ملالی جویا یا پرده نشینان سخنگوی در راوا، پیام زن و روزگاران کلاً در پشت موضوع جنایتکاران جنگی پنهان شده و ازین مساله برای خود میدانی برای تاخت و تاز و خودنمایی ساخته اند. این ها آنقدر ازین موضع استفاده کرده اند که دیگر همه حرف های شان را مردم میدانند. همین که زبان باز کنند، هرکس میداند که اینها چه میگویند. گفته گی های خود را تکرار میکنند و هیج موضوع تازه ندارند.
ادبیات شان همان ادبیات شعلهء جاوید سال های دههء چهل و پنجاه، دیدگاه های شان همان دیدگاه های پوسیده و حرف های شانه همان حرف های کمونیست های ایرانی، مجاهدین خلق و غیره.
تاختن این ها به باختری و ززیاب و اکرم عثمان از پانزده سال بدینسو ادامه دارد. این خود شان چه شمشیر کرده اند در عرصهء قلم و ادبیات که ازدیگران تمنای کار دارند. دشنام دادن به حزب خلق، مجاهدین و طالبان از پشت پرده که کدام شهامت نمیخواهد.
اگر اکرم عثمان، باختری، زریاب و پرتو نادری و سیاهسنگ و غیره کدم کار مثبت از نظر اینها نکرده اند، ایا از شعله یی های انقلابی مانند آنچه راوا و جویا و رهایی میخواهد، کسی هست که کدام شمشیر کرده باشد. کدام کتاب، کدام رمان، کدام مجموعهء شعر، کدام نوشتهء تحلیلی جهان پسند و ... از شعله یی ها دیده شده؟؟؟
تیغ بران این ها ملامت کردن دیگران است. ازین ها باید پرسید که شما کدام شمشیر کرده اید؟ در چهارده سال جهاد علیه روسی جبههء شما، کار شما، کار فرهنگی شما، کار اجتماعی شما.... درکحا بود؟ درکدام موشخانه پنهان بودید دران آن وقت؟؟
ده دوران حکومت مجاهدین مرد میدان شما کی بود؟ چه کسی ازشما ها برای نجات کشور از چنگال هرج و مرج ای که پس از حکومت مجاهدین درکشور حاکم شد، پا پیش گذاشت، چه کرد و نتیجه اش چه بود؟؟؟
شما درزمان طالب کجا بودید؟ همین حالا در برابر طالب چه میکنید؟ برای ساختن نظام سیاسی در کشور چه میکنید؟
شما با همان سیاست کمونسیتی حذف رقبای سیاسی دشمن همهء مردم هستید.حتی اگر کسی به شما مشوره هم بدهد، او رابه باد مسخره گی های انقلابی نوع ماوویستی تان میگیرید.
کمونیزم در زادگاهش شارید و پوسید مگر کمونیست های مائویست کشور ما هنوز هم درخواب خرگوشی اند و با همان ادبیات و درهمان خواب و خیال تیوری پردازی میکنند.
تبصره های این جنین های پنجاه ساله سخت نهوع آور شده است. این ها هرگز نمی آموزند.
افغان ملت و پاکستان برای استفاده ازین ها در جهت کوفتن حریف استاده میکنند، و این ها فکر میکنند که حرف شان خریداران بسیاری داشته باشد. بیخیر ازین که متاع شان گندیده است و دیگر بازاری ندارد.