دولت افغانستان یا دیگران را لوده خیال می کند یا خودش دنیا از پشت عینک قرن 19 می بیند. حاکمیت پاکستان بر بخشی از خاکش را قبول ندارد. مرز میان دو کشور را به رسمیت نمی شناسد اما از اینکه از برزخ قانون یا همان مناطق قبایلی تروریست ها به این سوی مرز غیر رسمی عبور می کنند داد و فریاد کرده گوش شیطان را کر می کند.
دولت های افغانستان هیچ گاه هوش فهم واقعیت های سیاسی دور و بر شان را نداشته اند. هیچ کشور از ادعای ارضی شان دفاع نکرده است. توان اقتصادی و نظامی افغانستان در مقابل پاکستان از صفر هم کمتر است. مهارت بازی در صحنه ای سیاسی را پاکستانی ها به خوبی می دانند. افغانستان در کنترول قبایل خودش همیشه ناکام بوده است. این ها وقعیت های نادیده و نادیده گرفته شده استند.
در هیچ کجای دنیا دو کشور مستقل دارای دولت و حکومت از خانهای قبیلوی نمی خواهند که بیایند و فراتر از دولت ها مشکلات بین المللی را حل و فصل کنند. مگر دولت های بودنه جنگی است؟ به نظر می رسد که نگرش اندیشه ای قبیلوی سردمداران ما نرمهای پذیرفته شده ای دنیای امروز را نمی توانند بفهمند. خیال می کنند مشکل دو کشور مشکل دو قریه ای مربوط یک قبیله است.
در پاکستان 28 ملیون آدم قبیلوی زندگی می کنند اما 150 ملیون جمعیت آن اصلا پدیده ها و شیوه های قبیلوی برخورد با مسایل را درک نمی کنند. آنها در خلوت شان بر حماقت ما می خندند.
در کابل جرگه ی قبیلوی جریان دارد. در غزنی طالبان با یک دولت خارجی مذاکره رو در رو دارد. در لوی جرگه و وزارت اطلاعات و فرهنگ از نوشتن لوحه به زبان فارسی در کنار انگیسی و پشتو جلوگیر می کنند. والله آدم می ماند که این طوفان نگرش قبیلوی و بدویت این کشور را سر انجام به کجا خواهد برد.
دولت افغانستان یا دیگران را لوده خیال می کند یا خودش دنیا از پشت عینک قرن 19 می بیند. حاکمیت پاکستان بر بخشی از خاکش را قبول ندارد. مرز میان دو کشور را به رسمیت نمی شناسد اما از اینکه از برزخ قانون یا همان مناطق قبایلی تروریست ها به این سوی مرز غیر رسمی عبور می کنند داد و فریاد کرده گوش شیطان را کر می کند.
دولت های افغانستان هیچ گاه هوش فهم واقعیت های سیاسی دور و بر شان را نداشته اند. هیچ کشور از ادعای ارضی شان دفاع نکرده است. توان اقتصادی و نظامی افغانستان در مقابل پاکستان از صفر هم کمتر است. مهارت بازی در صحنه ای سیاسی را پاکستانی ها به خوبی می دانند. افغانستان در کنترول قبایل خودش همیشه ناکام بوده است. این ها وقعیت های نادیده و نادیده گرفته شده استند.
در هیچ کجای دنیا دو کشور مستقل دارای دولت و حکومت از خانهای قبیلوی نمی خواهند که بیایند و فراتر از دولت ها مشکلات بین المللی را حل و فصل کنند. مگر دولت های بودنه جنگی است؟ به نظر می رسد که نگرش اندیشه ای قبیلوی سردمداران ما نرمهای پذیرفته شده ای دنیای امروز را نمی توانند بفهمند. خیال می کنند مشکل دو کشور مشکل دو قریه ای مربوط یک قبیله است.
در پاکستان 28 ملیون آدم قبیلوی زندگی می کنند اما 150 ملیون جمعیت آن اصلا پدیده ها و شیوه های قبیلوی برخورد با مسایل را درک نمی کنند. آنها در خلوت شان بر حماقت ما می خندند.
در کابل جرگه ی قبیلوی جریان دارد. در غزنی طالبان با یک دولت خارجی مذاکره رو در رو دارد. در لوی جرگه و وزارت اطلاعات و فرهنگ از نوشتن لوحه به زبان فارسی در کنار انگیسی و پشتو جلوگیر می کنند. والله آدم می ماند که این طوفان نگرش قبیلوی و بدویت این کشور را سر انجام به کجا خواهد برد.
تشکر از آقای مامون که در این مورد توشته اند.