ا فسوس به آنهائی که دل به حُباب دادند...

با خواندن این مطلب بیاد نمایش مهاتما گاندی ابر مرد تاریخ معاصر جهان در مجلس نماینده گان مردم انگلیس افتادم که جهان را تکان داد و باعث شد که (ولو به شکل ظاهری) شبه قارهء هند آزادئ خود را از استعمار کهنه کار جهان بدست آورد...

اما متاسفانه در کشور ما قضیه کاملاً بر عکس شده و نماینده های کشور و مردم ما بدون در نظر داشت واقعیت های کشور و مردمش و با فراموش نمودن اصالت خود و مردم خویش دست به نمایش های مضحک و خنده دار میزنند...

افراد مذکور نه تنها که به اصول اخلاقئ تعین شده در اسلام پشت پا میزنند، بلکه به آوا های وجدان خویش نیز جواب منفی میدهند. اینها با حیف و میل حقوق مردم خویش و با هدر دادن سرمایه هائ حدوداً بیست و پنج میلیون اهالئ گرسنه و برهنهء افغانستان، (صرف نظر از بَعد معنوئ آن...) در حقیقت گور خود را میکنند چونکه از افراد ظالم هیچگاهی به نیکی یاد نشده و نخواهد شد... و این نیکان و خوبان عالمند که همیشه وقت، زنده یاد و جاویدند...

بجاست که در نکوهش این کور دلان چند رباعئ بخوانیم از زنده یاد خیام:

آن قصر که جمشید در او جام گرفت-----

آهو بچه کرد و شیر آرام گرفت-----

بهرام که گور می‌گرفتی همه عمر-----

دیدی که چگونه گور بهرام گرفت-----

ویا هم:

این کهنه رباط را که عالم نام است----

و آرامگه ابلق صبح و شام است----

بزمی‌ست که وامانده صد جمشید است-----

قصریست که تکیه‌گاه صد بهرام است-----

و یا هم این رباعئ زیبا:

آنها که کهن شدند و اینها که نوند----

هر کس بمراد خویش یک تک بدوند-----

این کهنه جهان بکس نماند باقی----

رفتند و رویم دیگر آیند و روند-----