سفری به خرابه کابلستان

گویند روزی دریک کوچه دو زن باهم به جنگ لفظی پرداخته و از سربامهای خانهء شان یکدیگر را مورد فحش وناسزا گوئی قرار میدادند ازقضا یک ملا باعمامه ولباس روحانی خویش ازوسط کوچه عبور میکرد که یکی ازهمان زنها با صدای بلند جار زد که فلان همین ملا صاحب در فلان جای مخصوصت، زن مقابل هم عین دشنام را تکرار به طرف مقابل حواله کرد ملا به هردو زن نگاه میکرد وتسبیح مینداخت ولاحول میخواند بلاخره مسیر دشنامها بطرف دیگر ی گشت ملا حیران شد که حالا چه کند بعد به هردو زن صدا زد که اوزنها من چی کنم بروم یا باشم؟
حالا من هم مثل همان ملا از آقای خان می پرسم که آیا سلسله این داستانهای دنباله دار ادامه دارد یا اینکه ختم شده است زیرا ازنظرقواعد خاطره نویسی به شکل سلسله وار ایجاب میکند که نویسنده درختم مضمون خویش یا نقطهء پایان را اعلان کند یا اینکه بنویسند که ادامه دارد. درحالیکه خان بیچاره ازفهم این نکته ساده عاجز است. بناء پرسش این است که خانصاحب منتظر بمانیم یا اینکه همین قدر بود؟
خودت چهارماه پیش وعده داده بودی که ازکابل پرگشته ای وقصه های زیاد درسینه داری. اگرتمام سخنان شما همین دوقسمت داستان باشد باید عرض شود که حیف وقت تان زیرا این چیزهارا همه مردم میدانند و اگر مبالغه نکنم سفرنامهء لطیف ناظمی مشرح تر ازین به این موضوعات ناقص شما پرداخته است. بورهء اره را دوباره اره کردن نه کمال است ونه هنر. چیزی بنویس که نو باشد