تازه ترین مصاحبه ملالی جویا با نشریه شهروند چاپ تورنتو
7 دسامبر 2007, 16:32, توسط سلطان زاده
ملالی را که نگاه می کنید انگار خود افغانستان است، شکننده، اما ایستاده و پر خروش. صدایش آنقدر آرام است که گاهی به سختی شنیده می‌شود اما مفهوم کلامش صریح است و بی‌تعارف. ملالی متولد ۲۵ اپریل ۱۹۷۸ است.
در هنگام تولد پدرش که دانشجوی طب بود در جنگ با نیروهای شوروی یک پایش را از دست داد. در چهار سالگی به همراه خانواده اش به ایران گریخت و در کمپ پناهندگان افغان ساکن شد. پس از آن خانواده به پاکستان نقل مکان کرد و دوران تحصیل او در آن کشور گذشت. در نوزده سالگی پس از پایان دوره ی دبیرستان به تدریس در کلاس های مبارزه با بیسوادی برای زنان افغان در کمپ پناهندگان پرداخت و در سال ۱۹۹۸ به افغانستان برگشت. بعد از ورود به افغانستان ملالی یک پرورشگاه و یک مرکز درمانی تأسیس کرد و در ضمن به صدایی رسا علیه طالبان تبدیل شد. در سپتامبر ۲۰۰۵ با دومین تعداد اکثریت آرا از ایالت فراه به ولسی جرگه و یا پارلمان افغانستان انتخاب شد و پس از مجموعه‌ای از سخنرانی های شدیدا انتقادی علیه اعضای دولت و حضور نیروهای خارجی در تاریخ ۲۱ می ۲۰۰۷ عضویت او به تعلیق در آمد. از آن تاریخ زندگانی فعال او اکثرا در اختفا و یا خارج از افغانستان می‌گذرد. ملالی جوان ترین عضو پارلمان افغانستان است.
ملالی جویا در هفته‌ی اول ماه نوامبر به دعوت Coalition to Stop the War وارد تورنتو شد و در روز ۶ نوامبر در سالن SteelWorkers’Hall برای جمعیتی بیشتر از ظرفیت سالن سخنرانی کرد. در طول سخنرانی و مصاحبه های متعددی که در طول آن چند روز با رسانه های کانادایی و چند نشریه‌ی قومی داشت با صراحت و جدیت به طرح مسائل افغانستان پرداخت و با آنکه در چندین مورد نمایندگان نشریات دست راستی سعی در به بیراهه کشیدن درخواست او در مورد خروج نیروهای کانادایی از افغانستان داشتند بی آن که آرامشش مختل شود با تکرار توضیح چند باره باعث سکوت صداهای تشنج زا شده و حمایت دیگر حاضران را در رابطه با نظراتش کسب کرد. در طول سخنرانی شب ۶ نوامبر به حضور و شرکت جنگ سالاران و دست اندرکاران مواد مخدر در داخل دولت فعلی افغانستان اشاره کرد و تلاش نیروهای بین‌المللی برای حمایت از آنان را خلاف میل و مصالح ملت افغان خوانده و محکوم کرد. او همچنین با اشاره به مسئله‌ی ۱۱ سپتامبر تأکید کرد: علیرغم تأسف ما از این فاجعه، می‌باید منصفانه بپذیریم که از آن تاریخ تاکنون برای ملت ما هر روز فاجعه‌ای نظیر ۱۱ سپتامبر اتفاق افتاده و در حقیقت آزادی ملت ما فدای امنیت خیالی دولت امریکا و متحدانش شده است. امروز همه‌ی این نیروها به همراه ملت افغان از این عدم امنیت آسیب می‌بینند. ملالی همچنین به شرایط اسف‌بار حقوق زنان زیر لوای دولت دست نشانده اشاره کرد و آماری ارائه داد که بر اساس آن تنها در شش ماهه‌ی اول سال ۲۰۰۷ طبق آمار رسمی بیش از ۲۵۰ مورد از خودکشی زنان گزارش شده که ۱۰۴ مورد آن در ایالت هرات اتفاق افتاده. نرخ بیکاری حدود ۵۰% و تولید ۹۳% از کل مواد مخدر مصرفی جهان در افغانستان نکات دیگری بودند که در این آمارها مطرح شدند. او همچنین به تأکید از نقش ناموفق نیروهای کانادایی که به منظور حمایت از سیاست های دولت امریکا وارد افغانستان شدند و در طول چند سال گذشته کوچکترین پیشرفتی در بازسازی کشور و یا ایجاد امنیت نداشته اند یاد کرد. ملالی با ذکر این که سیاست دولت امریکا، علیرغم ادعاهای بی پایه ی این دولت و هم پیمانانش، در بحران نگه داشتن شرایط افغانستان است تا بهانه ای برای حضور در منطقه داشته باشد و با ذکر این که شایسته ی نیروهای کانادایی نیست که خلاف منافع دولت افغان از دولتی حمایت کنند که سردمدارانش برای حفظ جان خود از حضور کودکان دبستانی در مراسم عمومی به عنوان سپر استفاده می کنند، سخنرانی خود را به پایان برد.
آخرین روز اقامت ملالی در تورنتو را با هم گذراندیم و در نشست خصوصی کوچکی که برای خداحافظی از او در شب ۷ نوامبر برگزار کردیم فرصتی شد تا با هم چند کلمه‌ای صحبت کنیم.
ملالی را که نگاه می کنید انگار خود افغانستان است، شکننده، اما ایستاده و پر خروش. صدایش آنقدر آرام است که گاهی به سختی شنیده می‌شود اما مفهوم کلامش صریح است و بی‌تعارف. ملالی متولد ۲۵ اپریل ۱۹۷۸ است.
در هنگام تولد پدرش که دانشجوی طب بود در جنگ با نیروهای شوروی یک پایش را از دست داد. در چهار سالگی به همراه خانواده اش به ایران گریخت و در کمپ پناهندگان افغان ساکن شد. پس از آن خانواده به پاکستان نقل مکان کرد و دوران تحصیل او در آن کشور گذشت. در نوزده سالگی پس از پایان دوره ی دبیرستان به تدریس در کلاس های مبارزه با بیسوادی برای زنان افغان در کمپ پناهندگان پرداخت و در سال ۱۹۹۸ به افغانستان برگشت. بعد از ورود به افغانستان ملالی یک پرورشگاه و یک مرکز درمانی تأسیس کرد و در ضمن به صدایی رسا علیه طالبان تبدیل شد. در سپتامبر ۲۰۰۵ با دومین تعداد اکثریت آرا از ایالت فراه به ولسی جرگه و یا پارلمان افغانستان انتخاب شد و پس از مجموعه‌ای از سخنرانی های شدیدا انتقادی علیه اعضای دولت و حضور نیروهای خارجی در تاریخ ۲۱ می ۲۰۰۷ عضویت او به تعلیق در آمد. از آن تاریخ زندگانی فعال او اکثرا در اختفا و یا خارج از افغانستان می‌گذرد. ملالی جوان ترین عضو پارلمان افغانستان است.
ملالی جویا در هفته‌ی اول ماه نوامبر به دعوت Coalition to Stop the War وارد تورنتو شد و در روز ۶ نوامبر در سالن SteelWorkers’Hall برای جمعیتی بیشتر از ظرفیت سالن سخنرانی کرد. در طول سخنرانی و مصاحبه های متعددی که در طول آن چند روز با رسانه های کانادایی و چند نشریه‌ی قومی داشت با صراحت و جدیت به طرح مسائل افغانستان پرداخت و با آنکه در چندین مورد نمایندگان نشریات دست راستی سعی در به بیراهه کشیدن درخواست او در مورد خروج نیروهای کانادایی از افغانستان داشتند بی آن که آرامشش مختل شود با تکرار توضیح چند باره باعث سکوت صداهای تشنج زا شده و حمایت دیگر حاضران را در رابطه با نظراتش کسب کرد. در طول سخنرانی شب ۶ نوامبر به حضور و شرکت جنگ سالاران و دست اندرکاران مواد مخدر در داخل دولت فعلی افغانستان اشاره کرد و تلاش نیروهای بین‌المللی برای حمایت از آنان را خلاف میل و مصالح ملت افغان خوانده و محکوم کرد. او همچنین با اشاره به مسئله‌ی ۱۱ سپتامبر تأکید کرد: علیرغم تأسف ما از این فاجعه، می‌باید منصفانه بپذیریم که از آن تاریخ تاکنون برای ملت ما هر روز فاجعه‌ای نظیر ۱۱ سپتامبر اتفاق افتاده و در حقیقت آزادی ملت ما فدای امنیت خیالی دولت امریکا و متحدانش شده است. امروز همه‌ی این نیروها به همراه ملت افغان از این عدم امنیت آسیب می‌بینند. ملالی همچنین به شرایط اسف‌بار حقوق زنان زیر لوای دولت دست نشانده اشاره کرد و آماری ارائه داد که بر اساس آن تنها در شش ماهه‌ی اول سال ۲۰۰۷ طبق آمار رسمی بیش از ۲۵۰ مورد از خودکشی زنان گزارش شده که ۱۰۴ مورد آن در ایالت هرات اتفاق افتاده. نرخ بیکاری حدود ۵۰% و تولید ۹۳% از کل مواد مخدر مصرفی جهان در افغانستان نکات دیگری بودند که در این آمارها مطرح شدند. او همچنین به تأکید از نقش ناموفق نیروهای کانادایی که به منظور حمایت از سیاست های دولت امریکا وارد افغانستان شدند و در طول چند سال گذشته کوچکترین پیشرفتی در بازسازی کشور و یا ایجاد امنیت نداشته اند یاد کرد. ملالی با ذکر این که سیاست دولت امریکا، علیرغم ادعاهای بی پایه ی این دولت و هم پیمانانش، در بحران نگه داشتن شرایط افغانستان است تا بهانه ای برای حضور در منطقه داشته باشد و با ذکر این که شایسته ی نیروهای کانادایی نیست که خلاف منافع دولت افغان از دولتی حمایت کنند که سردمدارانش برای حفظ جان خود از حضور کودکان دبستانی در مراسم عمومی به عنوان سپر استفاده می کنند، سخنرانی خود را به پایان برد.
آخرین روز اقامت ملالی در تورنتو را با هم گذراندیم و در نشست خصوصی کوچکی که برای خداحافظی از او در شب ۷ نوامبر برگزار کردیم فرصتی شد تا با هم چند کلمه‌ای صحبت کنیم.
از سایت ملالی جویا به آدرس http://www.malalaijoya.com دیدن کنید.
متن مصاحبه را در سایت شهروند بخوانید:
آنلاین : گفت وگوی شهروند با ملالی جویا