با سلام و حرمت .
یک کسی گفت بایست : ده ، بیست هزار فرد شعر حفظ کرد ، علم قافیه و عروض دانست ، تا شاعر شد . میگویم : شاعر روز شدن آسان است ، شاعر قرن شدن مشکل .
نه کرسی فلک نهد اندیشه زیر پا / تا بوسه بر رکاب قزل ارسلان زند . هم شعر است . سلیمان لایق دو سه مجموعۀ شعری به فارسی و پشتو دارد . شاعر انقلابی بوده زمانی . برای دیکتاتوری پرولتاریا و قیام کارگران جهان ، دهقانان و انقلاب شعر گفته است . شاعر جهان وطن است . در کویته ی پاکستان برای ایجاد پشتونستان بزرگ داد سخن میدهد . دستگیر پنجشیری شاعر توده ی است و انتر ناسیونالیست ، تا حدی که می گوید :
ثروت سر شار افغان ، دوستی شورویست /
هر که این ثروت ندارد ، از عقل بیگانه است /
اگر نه شعر را به سنجۀ روز به باد سرزنش گیریم ، پس کدام روز بگیریم ؟ این که فلانی شاعر ، عاشق شعر و زبان و ادبیات فارسی بود و شاعر عصیان ، حرف بیهوده است و سخت هم گنده . عصیان در چه زمان ؟ پس از مرگ دیکتاتور ؟ کجای این کار عصیان است ، لگد زدن بر مردۀ ولینعمت دیروز و برای خوشآمد گویی قداره بندان امروز ؟ هر شاعری حرفی همان جا و مکانی را زده است که از آن نان خورده است . فقط آنکس که در زندان استبداد جان به حق داد و گفت :
اگر ای مردک نامرد به شلاق سکوت /
بشکنی بر لب من قصۀ گویای امید /
صبح فردا پسرم باز بخواند به سرود /
که به هوشیاری حزب پدرم باد دورد /
و صد ها شاعری دیگر درین خراب آباد انسان سوز ، که شعر روز گفته اند ، بسیار .
سروده های « حیدر لهیب » در زندان ، هر چند نه با فصاحت زبان ، چون اینان « دانه ی خرمن چینان ، که طوفان در فنجان آغاز کرده اند » ، دیگران هیچ کدام شان شاعر نبوده اند .
یک « قطعه » میتواند بهتر از کلام موزون ، مخاطب اش را به شور آورد .
از « بوارو » شاعر الجزایری ، زمان جنگ استقلال طلبانه : ترجمه :
« در کنار جاده ی غبار آلود ، کودک مسلمان ، ژولیده و ژنده پوش ، در میان خاک ها بازی می کند . پدرش را کشته اند . و او چون خواندن و نوشتن نمی داند ، بر روی خاک با چوبی که در دست دارد ، نقاشی می کند . عکس یک تفنگ را .
« باز جویی نیکان » را در سایت نگارنده بخوانید . www.kamalkabuli.blogfa.com
با سلام و حرمت .
یک کسی گفت بایست : ده ، بیست هزار فرد شعر حفظ کرد ، علم قافیه و عروض دانست ، تا شاعر شد . میگویم : شاعر روز شدن آسان است ، شاعر قرن شدن مشکل .
نه کرسی فلک نهد اندیشه زیر پا / تا بوسه بر رکاب قزل ارسلان زند . هم شعر است . سلیمان لایق دو سه مجموعۀ شعری به فارسی و پشتو دارد . شاعر انقلابی بوده زمانی . برای دیکتاتوری پرولتاریا و قیام کارگران جهان ، دهقانان و انقلاب شعر گفته است . شاعر جهان وطن است . در کویته ی پاکستان برای ایجاد پشتونستان بزرگ داد سخن میدهد . دستگیر پنجشیری شاعر توده ی است و انتر ناسیونالیست ، تا حدی که می گوید :
ثروت سر شار افغان ، دوستی شورویست /
هر که این ثروت ندارد ، از عقل بیگانه است /
اگر نه شعر را به سنجۀ روز به باد سرزنش گیریم ، پس کدام روز بگیریم ؟ این که فلانی شاعر ، عاشق شعر و زبان و ادبیات فارسی بود و شاعر عصیان ، حرف بیهوده است و سخت هم گنده . عصیان در چه زمان ؟ پس از مرگ دیکتاتور ؟ کجای این کار عصیان است ، لگد زدن بر مردۀ ولینعمت دیروز و برای خوشآمد گویی قداره بندان امروز ؟ هر شاعری حرفی همان جا و مکانی را زده است که از آن نان خورده است . فقط آنکس که در زندان استبداد جان به حق داد و گفت :
اگر ای مردک نامرد به شلاق سکوت /
بشکنی بر لب من قصۀ گویای امید /
صبح فردا پسرم باز بخواند به سرود /
که به هوشیاری حزب پدرم باد دورد /
و صد ها شاعری دیگر درین خراب آباد انسان سوز ، که شعر روز گفته اند ، بسیار .
سروده های « حیدر لهیب » در زندان ، هر چند نه با فصاحت زبان ، چون اینان « دانه ی خرمن چینان ، که طوفان در فنجان آغاز کرده اند » ، دیگران هیچ کدام شان شاعر نبوده اند .
یک « قطعه » میتواند بهتر از کلام موزون ، مخاطب اش را به شور آورد .
از « بوارو » شاعر الجزایری ، زمان جنگ استقلال طلبانه : ترجمه :
« در کنار جاده ی غبار آلود ، کودک مسلمان ، ژولیده و ژنده پوش ، در میان خاک ها بازی می کند . پدرش را کشته اند . و او چون خواندن و نوشتن نمی داند ، بر روی خاک با چوبی که در دست دارد ، نقاشی می کند . عکس یک تفنگ را .
« باز جویی نیکان » را در سایت نگارنده بخوانید .
www.kamalkabuli.blogfa.com