افغان چووصف قوم پشتون است چون کرد/
افغانستان باشد چو کردستان برازا/
اما بود جزئي زمشرق يا خراسان/
باشد خراسان باز جزئي زآريانا/
برخوان حدود العالم وبشناس ميهن/
بنگربه شهنامه که تا بينيش پيدا/
ان دزدمشرق را بنام افغانستان خواند/
فارغ زپیشش کرد و مغرور از عطايا/
ان سان که او بنمود افغان را مسلط/
بر خطه اي زافغان برون از طول و پهنا/
افغان بشد در غفلت ومی بود خرسند/
از سلطه در محدوده اي با اين مزايا/
گويند ان سامان خراسان داشت عنوان/
وقتي که اسلام امدوبگزيد سکني/
چپ خوربران بودو خراسان راست مي بد/
هم نيمروز وباختر پائين وبالا/
گربامدادت افتاب از جانب راست/
تابدچنينت چارسوگردد هويدا/
دراني و قاجاري و امثال انان/
رفتند اما سرزمين مانده است برجا/
باشد جوانمردا تو را چون خامه درکف/
وآزادهم گشتند از ميران رعايا/
پس ثبت در منشورکن ای خامه درکف/
اندیشه ای نیک وخوش و دارای ژرفا/
کاندر شب هجران شود روشن چراغی/
کز ان بگردد دیدگان خلق بینا/
باپارسي گو جفت گرددکرد وپشتون /
یا تازی و ترکی برون اید ز نجوی/
ضرب المثل گويد یکی لفظ کتاب است/
لفظ دگر را هم هنر کردند احصا/
لفظ دری وفارسی با لهجه هایش/
شیرین چو شکرباشد و چون شهد وحلوا/
ديگرنظام کهنه بگرفته است پايان/
در سرزمين برسلطه کس را نيست يارا/
گرباورت باشد که آزادند مردم/
رسم تسلط گم شده است و هست ملغي/
همبستگي دارو بود بنويس نسخه /
بنويس داروي شفابخش و گوارا/
داني که رسم پهلوان هم بوده است اين/
زين رسم ماندند ان چنان دير و توانا/
فارغ بدند از رسم وازآداب هر بخش/
بودندآزادی مردم را پذيرا/
بودي مهستان بهرمردم جاي کنگاش/
نظم ونسق دادي به کشور کارشورا/
هر پاره از اين سرزمين بوده است مختار/
تا بهر بهروزي کند هر کار بايا/
منشور ميبايدکنون تا انکه سازند/
هر بخش با دلخواهی و آزادی امضا/
بگشاده باشد راه تا ايند وگردند/
همسایگان ديگرش انباز و اعضا/
افغان چووصف قوم پشتون است چون کرد/
افغانستان باشد چو کردستان برازا/
اما بود جزئي زمشرق يا خراسان/
باشد خراسان باز جزئي زآريانا/
برخوان حدود العالم وبشناس ميهن/
بنگربه شهنامه که تا بينيش پيدا/
ان دزدمشرق را بنام افغانستان خواند/
فارغ زپیشش کرد و مغرور از عطايا/
ان سان که او بنمود افغان را مسلط/
بر خطه اي زافغان برون از طول و پهنا/
افغان بشد در غفلت ومی بود خرسند/
از سلطه در محدوده اي با اين مزايا/
گويند ان سامان خراسان داشت عنوان/
وقتي که اسلام امدوبگزيد سکني/
چپ خوربران بودو خراسان راست مي بد/
هم نيمروز وباختر پائين وبالا/
گربامدادت افتاب از جانب راست/
تابدچنينت چارسوگردد هويدا/
دراني و قاجاري و امثال انان/
رفتند اما سرزمين مانده است برجا/
باشد جوانمردا تو را چون خامه درکف/
وآزادهم گشتند از ميران رعايا/
پس ثبت در منشورکن ای خامه درکف/
اندیشه ای نیک وخوش و دارای ژرفا/
کاندر شب هجران شود روشن چراغی/
کز ان بگردد دیدگان خلق بینا/
باپارسي گو جفت گرددکرد وپشتون /
یا تازی و ترکی برون اید ز نجوی/
ضرب المثل گويد یکی لفظ کتاب است/
لفظ دگر را هم هنر کردند احصا/
لفظ دری وفارسی با لهجه هایش/
شیرین چو شکرباشد و چون شهد وحلوا/
ديگرنظام کهنه بگرفته است پايان/
در سرزمين برسلطه کس را نيست يارا/
گرباورت باشد که آزادند مردم/
رسم تسلط گم شده است و هست ملغي/
همبستگي دارو بود بنويس نسخه /
بنويس داروي شفابخش و گوارا/
داني که رسم پهلوان هم بوده است اين/
زين رسم ماندند ان چنان دير و توانا/
فارغ بدند از رسم وازآداب هر بخش/
بودندآزادی مردم را پذيرا/
بودي مهستان بهرمردم جاي کنگاش/
نظم ونسق دادي به کشور کارشورا/
هر پاره از اين سرزمين بوده است مختار/
تا بهر بهروزي کند هر کار بايا/
منشور ميبايدکنون تا انکه سازند/
هر بخش با دلخواهی و آزادی امضا/
بگشاده باشد راه تا ايند وگردند/
همسایگان ديگرش انباز و اعضا/