آقای باب
من فکر می کنم که شما هم از این روحیه ای همزیستی تان یک ایدیولوژی ساخته اید. مشکل افغانستان همین است که هر چیز در اینجا به ایدلوژی تبدیل می شود.
خدمت تان عرض کنم که اسلام را صرفا تاریخ دانستن هم درست نیست. اسلام دین است و فرق دین با تاریخ این است که تاریخ خاموش است و ممکن مردم برای عبرت به ان بنگرند اما برعکس تاریخ، دین خاموش نیست. دین بر زندگی مردم تاثیر دارد و مومنان زندگی خود را با اصول دین شان تطبیق می کنند. لذا، جزیی ترین خصوصیات یک پیشوای دینی، مخصوصا بنیانگزار یک دین، توسط پیروان یک دین، تقلید می شود. پس شما نمی توانید اسلام را صرفا یک تاریخ بدانید که ربطی به امروز ندارد.
بگذار برای تان یک مثال بدهم. در اکثر کشورهای اسلامی، در ماه رمضان خرما می خورند. چرا؟ چون در عربستان خرما زیاد بود و در اوایل اسلام پیشگامان اسلام در وقت شکست روزه شان خرما می خوردند. ببین که حتی امروز، خرما خوردن در وقت افطار را مردم ادامه می دهند چون پیشوایان دینی شان این کار را کردند.
در مورد توسل به خشونت با شما موافقم. ما باید از خشونت برای ساکت کردن رقیب پرهیز کنیم. اما نمی توان بحث نکرد. طبق دستورات اسلامی، اگر کسی اعتقاد به اسلام را رد کند کافر است و باید کشته شود. می بینید که مثلا برای من، اسلام صرفا تاریخ نیست بلکه بر زندگی روزمره ای من تاثیر دارد. لذا این ایده ای شما که دین تاریخ است، یک ایده ای بی پایه و اساس و افغانی است.
همچنان شما به نام خلقی و پرچمی و ... نمی توانید تا ابد منتقدین دین اسلام را بکوبید. من شخصا در زمان خلقی و پرچمی ها بسیار کوچک بودم و از کمونیسم به عنوان یک ایدیولوژی هم نه تنها حمایت نمی کنم بلکه ان را نوعی دین مدرن می دانم که برای انسان و ازادی او بسیار هم مضر است. اما در عین حال، من مخالف اسلام هستم و اساسات و دستورات اسلامی را برای جامعه ای خود مضر می دانم. من معتقدم که اسلام نقشی مهمی در عقیب ماندگی جوامع اسلامی داشته است و هنوز هم جوامع اسلامی را از رشد و ترقی باز می دارد.
نمونه ای عالی اش همان مصر است. مردم انقلاب کردند که از ستم نجات یابند اما ما می بینیم که اخوان المسلمین تلاش دارد که قوانین اسلامی را بر جامعه ای مدرن مصر تحمیل کند.
همچنان شما به من تاخته اید که چرا من ادعا می کنم که محمد رسم و رواج های قبایل عرب را در اسلام وارد کرد و ظاهرا شما این امر را یک امر درست و طبیعی دانسته اید.
اما اگر شما باز هم توجه کنید، متوجه خواهید شد که در اسلام، به اصول و قوانین اسلامی به عنوان مسایل عادی تاریخی و یا اجتماعی نمی نگرند. قوانین و دستورات اسلامی را الهی و قدسی می دانند و پیروی نکته به نکته از این قوانین و دستورات را واجب می دانند و همین حالا ادمهای بسیاری کشته می شوند به جرم رعایت نکردن این قوانین.
حالا، شما برای اینکه ضرورت پیروی کردن از قوانین را نادرست بدانید و در مقابل از حق خود برای پیروی نکردن از این دستورات دفاع کنید، باید نشان بدهید برای مسلمین و مومنین که این قوانین و دستورات نه ریشه در اسمانها بلکه ریشه در جوامع بسیار عقب مانده ای عرب قبل از اسلام دارند.
یک چیز دیگر را هم در پایان یاد اوری کنم و ان انیکه زندگی مسالمت امیز را مسلمانان و مومنین ( نه همه ای شان ) قبول ندارند. مثل اگر شما در پوهنتون کابل ادعا کنید که اسلام صرفا تاریخ است، به احتمال زیاد تکفیر و کشته خواهید شد. لذا، از یک طرف شما ما را متهم به پیروی نکردن از اصول زندگی مسالمت امیز می کنید و از طرف دیگر با پیش کردن ایده ای اسلام یعنی تاریخ، زندگی مسالمت امیز را خود تان از میان می برید. ممکن شما در بیان این ادعای تان صرفا از حق ازادی بیان تان به صورت بسیار مسالمت امییز استفاده کنید اما مسلمین جواب تان را با خشونت خواهند داد.
من شخصا مخالف اسلام می باشم و بدون خشونت و با بیان خودم از تلاش می کنم که از زشتی های اسلام پرده بردارم و هموطنانم را بر خطرهای پیروی از این دین خشن اگاه می سازم. این کمتری کاری است که من می توانم برای خودم و برای همنوعانم انجام بدهم.
اگر اسلام و مسلمین این اجازه را به من بدهند، من بدون توسل به خشونت و یا حتی زبان درشت، در مقابل عقایدشان از عقاید خودم دفاع کرده و به نشر عقایدم خواهم پرداخت. اما انها این اجازه را به من نمی دهند و مرا ملزم به پیروی کردن از دستورات اسلامی می دانند و اگر بدانند که اسلام را رها کرده ام مرا می کشند. مشکل در این است که در اسلامی حلال همه ای مشکل ها را قتل و غارت و حمله و خشونت دانسته است و مسلمانان امروز هم از این اصول پیروی می کنند.
آقای باب
من فکر می کنم که شما هم از این روحیه ای همزیستی تان یک ایدیولوژی ساخته اید. مشکل افغانستان همین است که هر چیز در اینجا به ایدلوژی تبدیل می شود.
خدمت تان عرض کنم که اسلام را صرفا تاریخ دانستن هم درست نیست. اسلام دین است و فرق دین با تاریخ این است که تاریخ خاموش است و ممکن مردم برای عبرت به ان بنگرند اما برعکس تاریخ، دین خاموش نیست. دین بر زندگی مردم تاثیر دارد و مومنان زندگی خود را با اصول دین شان تطبیق می کنند. لذا، جزیی ترین خصوصیات یک پیشوای دینی، مخصوصا بنیانگزار یک دین، توسط پیروان یک دین، تقلید می شود. پس شما نمی توانید اسلام را صرفا یک تاریخ بدانید که ربطی به امروز ندارد.
بگذار برای تان یک مثال بدهم. در اکثر کشورهای اسلامی، در ماه رمضان خرما می خورند. چرا؟ چون در عربستان خرما زیاد بود و در اوایل اسلام پیشگامان اسلام در وقت شکست روزه شان خرما می خوردند. ببین که حتی امروز، خرما خوردن در وقت افطار را مردم ادامه می دهند چون پیشوایان دینی شان این کار را کردند.
در مورد توسل به خشونت با شما موافقم. ما باید از خشونت برای ساکت کردن رقیب پرهیز کنیم. اما نمی توان بحث نکرد. طبق دستورات اسلامی، اگر کسی اعتقاد به اسلام را رد کند کافر است و باید کشته شود. می بینید که مثلا برای من، اسلام صرفا تاریخ نیست بلکه بر زندگی روزمره ای من تاثیر دارد. لذا این ایده ای شما که دین تاریخ است، یک ایده ای بی پایه و اساس و افغانی است.
همچنان شما به نام خلقی و پرچمی و ... نمی توانید تا ابد منتقدین دین اسلام را بکوبید. من شخصا در زمان خلقی و پرچمی ها بسیار کوچک بودم و از کمونیسم به عنوان یک ایدیولوژی هم نه تنها حمایت نمی کنم بلکه ان را نوعی دین مدرن می دانم که برای انسان و ازادی او بسیار هم مضر است. اما در عین حال، من مخالف اسلام هستم و اساسات و دستورات اسلامی را برای جامعه ای خود مضر می دانم. من معتقدم که اسلام نقشی مهمی در عقیب ماندگی جوامع اسلامی داشته است و هنوز هم جوامع اسلامی را از رشد و ترقی باز می دارد.
نمونه ای عالی اش همان مصر است. مردم انقلاب کردند که از ستم نجات یابند اما ما می بینیم که اخوان المسلمین تلاش دارد که قوانین اسلامی را بر جامعه ای مدرن مصر تحمیل کند.
همچنان شما به من تاخته اید که چرا من ادعا می کنم که محمد رسم و رواج های قبایل عرب را در اسلام وارد کرد و ظاهرا شما این امر را یک امر درست و طبیعی دانسته اید.
اما اگر شما باز هم توجه کنید، متوجه خواهید شد که در اسلام، به اصول و قوانین اسلامی به عنوان مسایل عادی تاریخی و یا اجتماعی نمی نگرند. قوانین و دستورات اسلامی را الهی و قدسی می دانند و پیروی نکته به نکته از این قوانین و دستورات را واجب می دانند و همین حالا ادمهای بسیاری کشته می شوند به جرم رعایت نکردن این قوانین.
حالا، شما برای اینکه ضرورت پیروی کردن از قوانین را نادرست بدانید و در مقابل از حق خود برای پیروی نکردن از این دستورات دفاع کنید، باید نشان بدهید برای مسلمین و مومنین که این قوانین و دستورات نه ریشه در اسمانها بلکه ریشه در جوامع بسیار عقب مانده ای عرب قبل از اسلام دارند.
یک چیز دیگر را هم در پایان یاد اوری کنم و ان انیکه زندگی مسالمت امیز را مسلمانان و مومنین ( نه همه ای شان ) قبول ندارند. مثل اگر شما در پوهنتون کابل ادعا کنید که اسلام صرفا تاریخ است، به احتمال زیاد تکفیر و کشته خواهید شد. لذا، از یک طرف شما ما را متهم به پیروی نکردن از اصول زندگی مسالمت امیز می کنید و از طرف دیگر با پیش کردن ایده ای اسلام یعنی تاریخ، زندگی مسالمت امیز را خود تان از میان می برید. ممکن شما در بیان این ادعای تان صرفا از حق ازادی بیان تان به صورت بسیار مسالمت امییز استفاده کنید اما مسلمین جواب تان را با خشونت خواهند داد.
من شخصا مخالف اسلام می باشم و بدون خشونت و با بیان خودم از تلاش می کنم که از زشتی های اسلام پرده بردارم و هموطنانم را بر خطرهای پیروی از این دین خشن اگاه می سازم. این کمتری کاری است که من می توانم برای خودم و برای همنوعانم انجام بدهم.
اگر اسلام و مسلمین این اجازه را به من بدهند، من بدون توسل به خشونت و یا حتی زبان درشت، در مقابل عقایدشان از عقاید خودم دفاع کرده و به نشر عقایدم خواهم پرداخت. اما انها این اجازه را به من نمی دهند و مرا ملزم به پیروی کردن از دستورات اسلامی می دانند و اگر بدانند که اسلام را رها کرده ام مرا می کشند. مشکل در این است که در اسلامی حلال همه ای مشکل ها را قتل و غارت و حمله و خشونت دانسته است و مسلمانان امروز هم از این اصول پیروی می کنند.