آقای نديم ! با شما موافقم . فردوسی ميگويد:
چو بايد راستی را درج کردن/
دروغی را چه بايد خرج کردن /
اينهمه زحمت و هزينه ، برای تحويل دادن يک مشت گزافه!
آيا ما از ايرانی ها بايد همين تعارفات ميان خالی شانرا ياد بگيريم ؟!
شاملو ده سال در دوره شاه بخاطر مخالفت زندانی شد!
در دوره خمينی هر روز تهديد به زندان و زنجير می شد!
اخوان و شاملو « جمهوری اسلامی» را به سخره ميگرفتند، اما واصف باختری هم با اشغالگران ، خونسردانه « سازش» کرد هم با جهاد فروشان سيه دل ، مماشات کرد! واصف باختری ، ۸ ثور را « انقلاب اسلامی افغانستان» (!) ناميد!
آقای اکرم عثمان ، متاعی را به بازار ميبرد که خريدار ندارد!
« اين متاع کس مخر را چون به بازار آوری؟»
اکرم عثمان در « بازوی بريده » معلوم کرد که هيچ وقت يک داستان نويس جدی نبوده ، بلکه از ترادف ضرب المثل و تداعی يادها و نقش خاطره های ساخته گی، افسانه می پرداز د تا درين قحط سال فرهنگ و ادب، مشتی تازه کار و مبتدی را، افسون سازد!
هر کدام از شاعران به اصطلاح مشتهر ما برای مطرح شدن و درخشيدن کاذب در کوره راه مهاجرت، بوسيله دوستان و گرويدهگان گمراه، به ريش يک شاعر بزرگ ايرانی ، چسپانده ميشود تا ساده دلان را مرعوب سازند!
خانم بهاء برای بزرگ نمايی واصف باختری به سراغ اسماعيل خويی ميرود و از زبان وی، باختری را ميستايد!
چند روز قبل در تجليل همين ناصر اميری ( شاعر ايرانی افغان الاصل) که بوسيله کاروان شعر (؟) صورت گرفت، گفته شد ، از مزايای اين شاعر گرامی اين است « ناصر اميری همکار نادر پور در راديو ايران بوده»
يعنی من اگر در حمام عمومی يا زندان يا بيمارستان، با يک آدم بافضيلت ، ساعاتی همدل و ملاقی بوده باشم، شخصی ميشوم فاضل و مقدس! اما جنا بعالی اگر شاعر هستی بايد بدون سايه و همسايه و احمد و محمود ، شاعر باشی !
اما شايد اينان « چيزی از خود ندارند» و اگر « چيزی انشاد کرده اند؛ اغلب متاع به سرقت رفته ديگران است !»
مبارزه با فرهنگ ابتذال و شهرت طلبانه، در برونمرز، دشوار است. نوشته جناب نديم يک اشارتی دارد به اين تهی شدن از خويشتن خويش و مغتنم است.با حرمت!
آقای نديم ! با شما موافقم . فردوسی ميگويد:
چو بايد راستی را درج کردن/
دروغی را چه بايد خرج کردن /
اينهمه زحمت و هزينه ، برای تحويل دادن يک مشت گزافه!
آيا ما از ايرانی ها بايد همين تعارفات ميان خالی شانرا ياد بگيريم ؟!
شاملو ده سال در دوره شاه بخاطر مخالفت زندانی شد!
در دوره خمينی هر روز تهديد به زندان و زنجير می شد!
اخوان و شاملو « جمهوری اسلامی» را به سخره ميگرفتند، اما واصف باختری هم با اشغالگران ، خونسردانه « سازش» کرد هم با جهاد فروشان سيه دل ، مماشات کرد! واصف باختری ، ۸ ثور را « انقلاب اسلامی افغانستان» (!) ناميد!
آقای اکرم عثمان ، متاعی را به بازار ميبرد که خريدار ندارد!
« اين متاع کس مخر را چون به بازار آوری؟»
اکرم عثمان در « بازوی بريده » معلوم کرد که هيچ وقت يک داستان نويس جدی نبوده ، بلکه از ترادف ضرب المثل و تداعی يادها و نقش خاطره های ساخته گی، افسانه می پرداز د تا درين قحط سال فرهنگ و ادب، مشتی تازه کار و مبتدی را، افسون سازد!
هر کدام از شاعران به اصطلاح مشتهر ما برای مطرح شدن و درخشيدن کاذب در کوره راه مهاجرت، بوسيله دوستان و گرويدهگان گمراه، به ريش يک شاعر بزرگ ايرانی ، چسپانده ميشود تا ساده دلان را مرعوب سازند!
خانم بهاء برای بزرگ نمايی واصف باختری به سراغ اسماعيل خويی ميرود و از زبان وی، باختری را ميستايد!
چند روز قبل در تجليل همين ناصر اميری ( شاعر ايرانی افغان الاصل) که بوسيله کاروان شعر (؟) صورت گرفت، گفته شد ، از مزايای اين شاعر گرامی اين است « ناصر اميری همکار نادر پور در راديو ايران بوده»
يعنی من اگر در حمام عمومی يا زندان يا بيمارستان، با يک آدم بافضيلت ، ساعاتی همدل و ملاقی بوده باشم، شخصی ميشوم فاضل و مقدس! اما جنا بعالی اگر شاعر هستی بايد بدون سايه و همسايه و احمد و محمود ، شاعر باشی !
اما شايد اينان « چيزی از خود ندارند» و اگر « چيزی انشاد کرده اند؛ اغلب متاع به سرقت رفته ديگران است !»
مبارزه با فرهنگ ابتذال و شهرت طلبانه، در برونمرز، دشوار است. نوشته جناب نديم يک اشارتی دارد به اين تهی شدن از خويشتن خويش و مغتنم است.با حرمت!