یکی از نمونه هائ تعصب و فاشیزم در میان دوستان و هموطنان پشتو زبان ما هم آقای عبد ا لبا ر ی جهانیست.
چند سال قبل و بر حسب تصادف به یکی از برنامه هائ این به اصطلاح شاعر روشنفکر گوش میدادم، که یکی از شنونده هائ رادیو زنگ زد و تا گفت من متأسفانه به زبان پشتو نمیتوانم صحبت کنم و میخواهم به دری صحبت نمایم...، بلافاصله جناب جهانی صاحب ( که باید تخلصش را قبیلوی و یا هم به زبان خودش یعنی نریوال تغیر دهد...) تیلفونش را قطع نموده و گفت که ما به متکلمین زبان هائ بیگانه اجازه نمیدهیم که در برنامۀ ما صحبت کنند...
این در حالیست که ایشان وقیحانه تخلص خود را (جهانی!) گذاشته اند در حالیکه حتی با هموطنان فارسی زبان خود، کنار آمده نمیتوانند.
و با ترجمۀ رباعیات خیام و اشعار سایر فارسی زبانان به پیروان این زبان احترامی ولو اندک قایل نیستند.
نمونۀ دیگر وقاحت این به اصطلاح شاعر سرودن شعر نمائ، سرود به اصطلاح ملی کشور میباشد که بهتر است آنرا سرود قبیلوی نامید تا ملی!
یکی از خبط هائ دیگر این جناب ملاقات هائ منظمش با سردار آدمکشان و وحشیان ملا عمر کور در زمان قدرتش و در شهر قندهار است که از جانب چندین شخص تأیید گردیده.
اینها اگر میگویند ربانی و اطرافیان جاهل و نادان وی سرود ملی کشور را تنها به فارسی سروده بودند، پس بفرمایند و حالا بگویند که آیا تکرار همان اشتباه توسط خود این قبیله گرایان آیا دلیل جاهل ، فاشیست، و قبیله گرا بودن خود این عالی جنابان نیست؟
در کدام مقطع از تاریخ معاصر کشور ما، از زمان امان اله خان گرفته تا سقوط نجیب به زبان بیش از نصف نفوس کشور (و به اصطلاح خود قبیله گرایان کمتر از نصف...) یعنی فارسئ دری که زبان رسمئ کشور نیز بوده و است، سرود ملی داشته ایم؟
آیا انصاف قبیله گرایان پشتون همین است؟
بر روئ نوت هائ بانکی چرا به هردو زبان رسمئ کشور جملات مربوطه را ننوشته اند؟ آیا همین است عدالت و پشتونوالی؟
و صد ها سوال دیگر که هر یک نشاندهندۀ ظلم و بی عدالتئ این قبیله گرایان جاهل در طول تاریخ 250 ساله حکمرانئ خود، بر سایر اقوام این کشور روا داشته اند.
یکی از نمونه هائ تعصب و فاشیزم در میان دوستان و هموطنان پشتو زبان ما هم آقای عبد ا لبا ر ی جهانیست.
چند سال قبل و بر حسب تصادف به یکی از برنامه هائ این به اصطلاح شاعر روشنفکر گوش میدادم، که یکی از شنونده هائ رادیو زنگ زد و تا گفت من متأسفانه به زبان پشتو نمیتوانم صحبت کنم و میخواهم به دری صحبت نمایم...، بلافاصله جناب جهانی صاحب ( که باید تخلصش را قبیلوی و یا هم به زبان خودش یعنی نریوال تغیر دهد...) تیلفونش را قطع نموده و گفت که ما به متکلمین زبان هائ بیگانه اجازه نمیدهیم که در برنامۀ ما صحبت کنند...
این در حالیست که ایشان وقیحانه تخلص خود را (جهانی!) گذاشته اند در حالیکه حتی با هموطنان فارسی زبان خود، کنار آمده نمیتوانند.
و با ترجمۀ رباعیات خیام و اشعار سایر فارسی زبانان به پیروان این زبان احترامی ولو اندک قایل نیستند.
نمونۀ دیگر وقاحت این به اصطلاح شاعر سرودن شعر نمائ، سرود به اصطلاح ملی کشور میباشد که بهتر است آنرا سرود قبیلوی نامید تا ملی!
یکی از خبط هائ دیگر این جناب ملاقات هائ منظمش با سردار آدمکشان و وحشیان ملا عمر کور در زمان قدرتش و در شهر قندهار است که از جانب چندین شخص تأیید گردیده.
اینها اگر میگویند ربانی و اطرافیان جاهل و نادان وی سرود ملی کشور را تنها به فارسی سروده بودند، پس بفرمایند و حالا بگویند که آیا تکرار همان اشتباه توسط خود این قبیله گرایان آیا دلیل جاهل ، فاشیست، و قبیله گرا بودن خود این عالی جنابان نیست؟
در کدام مقطع از تاریخ معاصر کشور ما، از زمان امان اله خان گرفته تا سقوط نجیب به زبان بیش از نصف نفوس کشور (و به اصطلاح خود قبیله گرایان کمتر از نصف...) یعنی فارسئ دری که زبان رسمئ کشور نیز بوده و است، سرود ملی داشته ایم؟
آیا انصاف قبیله گرایان پشتون همین است؟
بر روئ نوت هائ بانکی چرا به هردو زبان رسمئ کشور جملات مربوطه را ننوشته اند؟ آیا همین است عدالت و پشتونوالی؟
و صد ها سوال دیگر که هر یک نشاندهندۀ ظلم و بی عدالتئ این قبیله گرایان جاهل در طول تاریخ 250 ساله حکمرانئ خود، بر سایر اقوام این کشور روا داشته اند.
شرم باد بر پیروان فرعون و نمرود!