من فرزند پکتیا استم ولی در کابل بزرګ شده ام و چون مادرم اهل کابل و دری زبان بوده متأسفانه من و چهار برادر و سه خواهرم همه از لذت و افتخار پشتو نوشتن و پشتو خواندن محروم شده ایم و من تا زنده باشم این ګله را از پدر و عمۀ مرحومم که تا اخیر عمر با ما زندګی میکرد در دل خواهم داشت که با ما پشتو صحبت نکرده اند و ما را با زبان زیبای پشتوی وطن ما تا اندازه ای بیګانه ساخته اند. البته آنقدر می فهمم که مفهوم شعر جهادی جهانی صاحب را درک کنم.
جناب باری جهانی،
شعر حماسی « موری رخصت راکوه ځم در څخه» را خواندم و به شما تبریک میګویم. شما توانسته اید احساس نجیب دفاع از وطن را به نحو احسن به جوانان وطن با مهارت عالی انتقال دهید.
من از مسوولین سایت تمنی میکنم آن قسمت شعر را که از زبان مادر گفته شده، البته به اجازۀ شما حذف کنند و تنها آن قسمت از شعر را که از زبان پسر با شهامت و وطن پرست افغان که در راه رهایی خاک و وطنش از شر اشغالگران سروده شده به مطالعۀ مردم بگذارند که تأثیر آن هنوز هم بر جوانان و مدافعین وطن دو چندان گردد.
چرا ؟
برای اینکه گفتار و فریاد زن چه مادر باشد و یا نباشد در افغانستان، کشوریکه به زن دو توت هم ارزش قایل نیستند، نه تنها مؤثر نیست بلکه در کنار سخنان شهامت بار و حماسه ساز فرزند مجاهد و مبارز وطن، وزن ِ بقیۀ شعر را که دعوت به جهاد و دفاع از خاک وطن و خود کشی در راه آن است ضعیف می سازد. از جانب دیگر زن در افغانستان سائلی بیش نیست! که با آواز بی صدا عشق می طلبد، رحم و عدالت می خواهد، ولی دست بی صدای غریقی است که از آب برون شده. جهان زن، جهان تنهایی است و جهان بی صدایی.
بیدل صاحبدل پیغمبر و سردار شعرا چه خوش گفته است :
گوش ترحمی کو کز ما نظر نپوشد
دست غریق یعنی فریاد بی صداییم
پس اجازه بدهید سخنان بی صدای مادر از کنار این شعر پر صدا و طوفان زا کنار برود و این سرودۀ دفاع و مبارزه از سینه به سینه نزد جوانان و نو جوانان سفر کند و کتله های زیادی را برای دفاع از وطن، از ناموس وطن و از دین و مذهب و عقیدۀ مردم وطن خود را در راه این همه فدا کردن آماده سازد.
باز هم آفرین به جهانی صاحب که توانسته با چه توانایی این پیام وطن پرستی را به جوانان خاصتاً به جوانان و نو جوانان طالب انتقال دهد.
با عرض سلام
کجیر سورګل از ګردیز پکتیا
خوانندگان محترم و کارکنان سایت عزیز کابل پرس?
من فرزند پکتیا استم ولی در کابل بزرګ شده ام و چون مادرم اهل کابل و دری زبان بوده متأسفانه من و چهار برادر و سه خواهرم همه از لذت و افتخار پشتو نوشتن و پشتو خواندن محروم شده ایم و من تا زنده باشم این ګله را از پدر و عمۀ مرحومم که تا اخیر عمر با ما زندګی میکرد در دل خواهم داشت که با ما پشتو صحبت نکرده اند و ما را با زبان زیبای پشتوی وطن ما تا اندازه ای بیګانه ساخته اند. البته آنقدر می فهمم که مفهوم شعر جهادی جهانی صاحب را درک کنم.
جناب باری جهانی،
شعر حماسی « موری رخصت راکوه ځم در څخه» را خواندم و به شما تبریک میګویم. شما توانسته اید احساس نجیب دفاع از وطن را به نحو احسن به جوانان وطن با مهارت عالی انتقال دهید.
من از مسوولین سایت تمنی میکنم آن قسمت شعر را که از زبان مادر گفته شده، البته به اجازۀ شما حذف کنند و تنها آن قسمت از شعر را که از زبان پسر با شهامت و وطن پرست افغان که در راه رهایی خاک و وطنش از شر اشغالگران سروده شده به مطالعۀ مردم بگذارند که تأثیر آن هنوز هم بر جوانان و مدافعین وطن دو چندان گردد.
چرا ؟
برای اینکه گفتار و فریاد زن چه مادر باشد و یا نباشد در افغانستان، کشوریکه به زن دو توت هم ارزش قایل نیستند، نه تنها مؤثر نیست بلکه در کنار سخنان شهامت بار و حماسه ساز فرزند مجاهد و مبارز وطن، وزن ِ بقیۀ شعر را که دعوت به جهاد و دفاع از خاک وطن و خود کشی در راه آن است ضعیف می سازد. از جانب دیگر زن در افغانستان سائلی بیش نیست! که با آواز بی صدا عشق می طلبد، رحم و عدالت می خواهد، ولی دست بی صدای غریقی است که از آب برون شده. جهان زن، جهان تنهایی است و جهان بی صدایی.
بیدل صاحبدل پیغمبر و سردار شعرا چه خوش گفته است :
گوش ترحمی کو کز ما نظر نپوشد
دست غریق یعنی فریاد بی صداییم
پس اجازه بدهید سخنان بی صدای مادر از کنار این شعر پر صدا و طوفان زا کنار برود و این سرودۀ دفاع و مبارزه از سینه به سینه نزد جوانان و نو جوانان سفر کند و کتله های زیادی را برای دفاع از وطن، از ناموس وطن و از دین و مذهب و عقیدۀ مردم وطن خود را در راه این همه فدا کردن آماده سازد.
باز هم آفرین به جهانی صاحب که توانسته با چه توانایی این پیام وطن پرستی را به جوانان خاصتاً به جوانان و نو جوانان طالب انتقال دهد.
با عرض سلام
کجیر سورګل از ګردیز پکتیا