با درود های صمیمانه خدمت خوانندگان عزیز!
ای کاش دور بیاید تا این قهرمانی بی مانند مانند روی پرده فلم شود و جوانان ما بدانند که ما چی قهرمانی داشتیم . (به قول از نوشته ی محترم مهندس شاه امیر فروغ در موردِ نحوۀ به شهادت رسیدنِ مرحوم عبدالخالقِ خان و دیگر شهیدان، شادروان غبار در صفحۀ 171 می نگارد: [ روز 26 قوس 1312 برابر 18 دسمبر 1933 بوقت عصر بود که این کشتار دسته جمعی بشکل فجیعی در میدان دهمزنگ بعمل آمد و فصلی در تاریخ معاصر افغانستان بنام سلطنت خانوادۀ نـادر باز نمود. در میدان دار عدۀ زیادی از عسکر و پولیس مسلح و افسر با وزیر دربار سلطنتی سردار احمـد شاه عموزادۀ نادرشاه ، معین دربار سردار محمد حیدر اعتمادی، سریاور نظامی سید شریف خان، حاجـی نواب خان لوگری ندیم شاه، قوماندان کوتوالی طره باز و سایر مامورین پلیس اجتماع کرده بودنـد. نخست سردار احمد شاه وزیر دربار و سید شریف خان یاور حربی ، عبدالخالـق نیمه جان را پیش کشیده و از او پرسیدند : « با کدام چشم سینۀ شاه را نشانه گرفتی ؟ » آنگاه با تیغـۀ بــرهنه چشمش را از کاسۀ سر بـدر آوردند . باز پرسیدند : « با کدام انگشت ماشۀ تفنگچه را کشیدی ؟ » وآنگه انگشتش را با لبۀ تیغ بریدند. بدین صورت این متظاهرین شریعت اسلامی، کشتن بطرز « مثله » را ترویج نمودند. عبدالخالق خان آخ نگفت و آرام باقیماند. آقایان درباری امر کردند تا عسکــر مسلح پیش آمدند و با بــرچۀ تفنگ آن موجــود شکنجه دیده و زحمت کشیده را مانندۀ جال زنبور سوراخ سوراخ نمودند ، در حالیکه مَـرد مُرده بود و به قول شهزاده احمد علی هندوستانی ( که جزء مشاهدین رسمی دولت قرار داشت ) جسدش در خاک آغشته بخون بشکل مشکوله ئی در آمده بود که به هر طرف لــول داده میشد . از آن بعــد پانزده جــوان محکـوم دیگر بدار کشیده شدند. ]عبدالخالق شهید، معروف به عبدالخالق هزاره چهره ی جاودان تاريخ افغانستان است که وقتی کمتر از 18 سال عمر داشت، روز 16 عقرب سال 1312 خورشیدی، طومار بزرگترين ديکتاتور وقت، نادر، معروف به نادر غدار ، پدر ديکتاتور محمد ظاهر را در هم پيچاند. نادر غدار در جنايت چنان بود که دستور می داد مخالفينش را به دهانه ی توپ بسته و شليک کنند. در زمان اين ديکتاتور تعدادی زيادی از مخالفين سر به نيست شدند و صد ها هزار تن از مردم عادی بويژه اقليت های قومی و زبانی مجبور به ترک خانه و کاشانه ی خود شده و افراد ديکتاتور، خانه و کاشانه ی آنان را غارت و چپاول کردند. عبدالخالق شهيد با کشتن ديکتاتور نادر، در حقيقت جان هزاران تن را نجات داد، گرچه به بی رحمانه ترين شکل ممکن او و اعضای خانواده و نزديکانش و حتا کودکان شهيد شدند.
عبدالخالق شهيد در سال 1295 خورشیدی بدنيا آمده بود.
غلام محمد غبار تاريخ نگار معروف افغانستان در کتاب "افغانستان در مسیر تاريخ" درباره ی عبدالخالق هزاره می نويسد:
"اگر گلوله تفنگچه عبدالخالق خان نادر را نکشته بود من و سایرزندانیان محبس سرای موتی همه اعدام میگردیدیم."
امان معاشر
با درود های صمیمانه خدمت خوانندگان عزیز!
ای کاش دور بیاید تا این قهرمانی بی مانند مانند روی پرده فلم شود و جوانان ما بدانند که ما چی قهرمانی داشتیم . (به قول از نوشته ی محترم مهندس شاه امیر فروغ در موردِ نحوۀ به شهادت رسیدنِ مرحوم عبدالخالقِ خان و دیگر شهیدان، شادروان غبار در صفحۀ 171 می نگارد: [ روز 26 قوس 1312 برابر 18 دسمبر 1933 بوقت عصر بود که این کشتار دسته جمعی بشکل فجیعی در میدان دهمزنگ بعمل آمد و فصلی در تاریخ معاصر افغانستان بنام سلطنت خانوادۀ نـادر باز نمود. در میدان دار عدۀ زیادی از عسکر و پولیس مسلح و افسر با وزیر دربار سلطنتی سردار احمـد شاه عموزادۀ نادرشاه ، معین دربار سردار محمد حیدر اعتمادی، سریاور نظامی سید شریف خان، حاجـی نواب خان لوگری ندیم شاه، قوماندان کوتوالی طره باز و سایر مامورین پلیس اجتماع کرده بودنـد. نخست سردار احمد شاه وزیر دربار و سید شریف خان یاور حربی ، عبدالخالـق نیمه جان را پیش کشیده و از او پرسیدند : « با کدام چشم سینۀ شاه را نشانه گرفتی ؟ » آنگاه با تیغـۀ بــرهنه چشمش را از کاسۀ سر بـدر آوردند . باز پرسیدند : « با کدام انگشت ماشۀ تفنگچه را کشیدی ؟ » وآنگه انگشتش را با لبۀ تیغ بریدند. بدین صورت این متظاهرین شریعت اسلامی، کشتن بطرز « مثله » را ترویج نمودند. عبدالخالق خان آخ نگفت و آرام باقیماند. آقایان درباری امر کردند تا عسکــر مسلح پیش آمدند و با بــرچۀ تفنگ آن موجــود شکنجه دیده و زحمت کشیده را مانندۀ جال زنبور سوراخ سوراخ نمودند ، در حالیکه مَـرد مُرده بود و به قول شهزاده احمد علی هندوستانی ( که جزء مشاهدین رسمی دولت قرار داشت ) جسدش در خاک آغشته بخون بشکل مشکوله ئی در آمده بود که به هر طرف لــول داده میشد . از آن بعــد پانزده جــوان محکـوم دیگر بدار کشیده شدند. ]عبدالخالق شهید، معروف به عبدالخالق هزاره چهره ی جاودان تاريخ افغانستان است که وقتی کمتر از 18 سال عمر داشت، روز 16 عقرب سال 1312 خورشیدی، طومار بزرگترين ديکتاتور وقت، نادر، معروف به نادر غدار ، پدر ديکتاتور محمد ظاهر را در هم پيچاند. نادر غدار در جنايت چنان بود که دستور می داد مخالفينش را به دهانه ی توپ بسته و شليک کنند. در زمان اين ديکتاتور تعدادی زيادی از مخالفين سر به نيست شدند و صد ها هزار تن از مردم عادی بويژه اقليت های قومی و زبانی مجبور به ترک خانه و کاشانه ی خود شده و افراد ديکتاتور، خانه و کاشانه ی آنان را غارت و چپاول کردند. عبدالخالق شهيد با کشتن ديکتاتور نادر، در حقيقت جان هزاران تن را نجات داد، گرچه به بی رحمانه ترين شکل ممکن او و اعضای خانواده و نزديکانش و حتا کودکان شهيد شدند.
عبدالخالق شهيد در سال 1295 خورشیدی بدنيا آمده بود.
غلام محمد غبار تاريخ نگار معروف افغانستان در کتاب "افغانستان در مسیر تاريخ" درباره ی عبدالخالق هزاره می نويسد:
"اگر گلوله تفنگچه عبدالخالق خان نادر را نکشته بود من و سایرزندانیان محبس سرای موتی همه اعدام میگردیدیم."
امان معاشر