کار یک ژورنالیست حرفه یی دفاع و یا ملامت کردن کسی نیست. کار ؤورنالیست نشان دادن است. اگر قرار باشد که قانونی یا برادرش و یاهم کسانی که در هشتم جوزا به آشوب دست یازیدند محاکمه شوند، ژورنالیست باید حرفی نگوید که طرفداری از یک جانب را نشان بدهد.
ژورنالیست وظیفه دارد که ادعای همه جوانب قضیه را در گزارش یا تحلیل خود درج کند. در آنچه آقای کامران میرهزار به سر میرساند به روشنی می بینیم که کارشان ملامت کردن و محاکمهء یک گروه خاص است. ژورنالیزم آقای میرهزار چیزی جدا از ژورنالیزم سیاسی و حزبی نیست.
میرهزار از جنایاتی که به حزب وحدت نسبت داده میشود، چیزی نمیگوید. بلکه به دنبال قانونی، فهیم دوستم و ربانی است.
تا رسیدن جامعهء ما با یک مطبوعات آزاد و غیر وابسته که بتواند مورد اعتماد همه قرار بگیرد راه درازی در پیش داریم اما به یقین که این راه از "رها" یا "چای داغ" آغاز نمیشود. چرا که این دو نهاد زیر نام ژورنالیزم آزاد درجهت امیال و برنامه های گروه های به خصوص سیاسی عمل میکند.
به طور مثال: باید میرهزار در گام نخست این سوال را چواب میداد که، آیا آنچه در هشتم جوزا صورت گرفت، از سوی کدام سازمان سیاسی به راه افتیده بود؟
اگر این کار، کار یک سازمان سیاسی بود، باید عقل های خود را به کمک بخواهیم که چگونه پس از کشته شدن افراد بیگناه توسط سربازان مست امریکایی در سرای شمالی این سازمان توانسته باشد، هزاران نفر را به خیابان ها بکشاند و به چور و چپاول دست بزند؟ اگر ما چنین سازماندهندگانی داشته باشیم، باید نابغهء سازماندهی بوده باشیم. درحالی که همچو مثال دیگری در طول تاریخ کشور نداریم که یک سازمان سیاسی بتواند به این سرعت عمل کند.
وانگهی باید کشته شدن مردم توسط سبربازان امریکایی نیز توسط همین سازمان سیاسی سازمان داده شده باشد. ایا این باور کردنی است؟
اما کامران میرهزار توجه به علل اساسی ماجرا ندارد. بلکه تلاش آنها اینست که آیا میتوان درین ماجرا افراد و گروه های غیردلخواه خویش را ملامت کند یا خیر؟
چین ژورنالیزمی، را تنها میتوان ژورنالیزم پروپاگند، ژورنالیزم یک حانبه، ژورنالیزم حزبی و سیاسی خواند و بس، نه ژورنالیزم آزاد و بیطرف.
مسلک ژورنالیزم زمانی میتواند مقدس باشد که درپی پیدا کردن حقیقت باشد نه در پی اتهام بستن و پیچاندن حریفان در ریسمان تهمت.
یک خبرنگار نباید با احساسات خود بنویسند بلکه باید با درنظر داشت حقایق بنویسند. ولو این حقایق تلخ بوده و خلاف فرضیه ها و خواست های شخصی اش باشد...
برای کامران میرهزار بسیار دور است که به این مقام برسد.
کار یک ژورنالیست حرفه یی دفاع و یا ملامت کردن کسی نیست. کار ؤورنالیست نشان دادن است. اگر قرار باشد که قانونی یا برادرش و یاهم کسانی که در هشتم جوزا به آشوب دست یازیدند محاکمه شوند، ژورنالیست باید حرفی نگوید که طرفداری از یک جانب را نشان بدهد.
ژورنالیست وظیفه دارد که ادعای همه جوانب قضیه را در گزارش یا تحلیل خود درج کند. در آنچه آقای کامران میرهزار به سر میرساند به روشنی می بینیم که کارشان ملامت کردن و محاکمهء یک گروه خاص است. ژورنالیزم آقای میرهزار چیزی جدا از ژورنالیزم سیاسی و حزبی نیست.
میرهزار از جنایاتی که به حزب وحدت نسبت داده میشود، چیزی نمیگوید. بلکه به دنبال قانونی، فهیم دوستم و ربانی است.
تا رسیدن جامعهء ما با یک مطبوعات آزاد و غیر وابسته که بتواند مورد اعتماد همه قرار بگیرد راه درازی در پیش داریم اما به یقین که این راه از "رها" یا "چای داغ" آغاز نمیشود. چرا که این دو نهاد زیر نام ژورنالیزم آزاد درجهت امیال و برنامه های گروه های به خصوص سیاسی عمل میکند.
به طور مثال: باید میرهزار در گام نخست این سوال را چواب میداد که، آیا آنچه در هشتم جوزا صورت گرفت، از سوی کدام سازمان سیاسی به راه افتیده بود؟
اگر این کار، کار یک سازمان سیاسی بود، باید عقل های خود را به کمک بخواهیم که چگونه پس از کشته شدن افراد بیگناه توسط سربازان مست امریکایی در سرای شمالی این سازمان توانسته باشد، هزاران نفر را به خیابان ها بکشاند و به چور و چپاول دست بزند؟ اگر ما چنین سازماندهندگانی داشته باشیم، باید نابغهء سازماندهی بوده باشیم. درحالی که همچو مثال دیگری در طول تاریخ کشور نداریم که یک سازمان سیاسی بتواند به این سرعت عمل کند.
وانگهی باید کشته شدن مردم توسط سبربازان امریکایی نیز توسط همین سازمان سیاسی سازمان داده شده باشد. ایا این باور کردنی است؟
اما کامران میرهزار توجه به علل اساسی ماجرا ندارد. بلکه تلاش آنها اینست که آیا میتوان درین ماجرا افراد و گروه های غیردلخواه خویش را ملامت کند یا خیر؟
چین ژورنالیزمی، را تنها میتوان ژورنالیزم پروپاگند، ژورنالیزم یک حانبه، ژورنالیزم حزبی و سیاسی خواند و بس، نه ژورنالیزم آزاد و بیطرف.
مسلک ژورنالیزم زمانی میتواند مقدس باشد که درپی پیدا کردن حقیقت باشد نه در پی اتهام بستن و پیچاندن حریفان در ریسمان تهمت.
یک خبرنگار نباید با احساسات خود بنویسند بلکه باید با درنظر داشت حقایق بنویسند. ولو این حقایق تلخ بوده و خلاف فرضیه ها و خواست های شخصی اش باشد...
برای کامران میرهزار بسیار دور است که به این مقام برسد.