شخصیت پرستی از همان آوان طفلی در مغز های ما تزریق میشود. تابعت بی حد و اندازه از اوامر پدر و مادر و بزرگان فامیل، اجازه نداشتن کوچکترین انتقاد از اعمال شان، نداشتن فکر مستقل یا عمل یکه خلاف خواسته پدر و مادر باشد. این (تابع امر بودن) در مکتب یا مسجد ادامه میابد. کوچکترین انتقاد از معلم یا ملای مسجد شدید ترین مجازات را در پی میداشته است. بعد که بزرگ میشویم، این تابع امر بودن جای خود را به شخصیت های خودساخته سیاسی و قومی میدهد. مردمان باسواد ما یک رهبر حزبی یا تنطیمی را برای پرستیدن انتخاب میکنند و آنهایکه بیسواد اند، رهبران قومی یا مذهبی را.
خلاصه ما هیجگاه نمی آموزیم، که خود دارای شخصیتی هستیم، که قابل احترام است. نیاموختیم که نباید افراد را بپرستیم؛ بلکه به طرز تفکر مفید او، به علم و معرفت او احترام قایل باشیم. کوشش کنیم که خود را به جای برسانیم، که دیگران به ما احترام داشته باشند. از همه مهمتر، ما نیاموختیم که بین احترام و تابع امر بودن تفکیک کنیم.
زمان یکه خود به شخصیت خود مان احترام قایل باشیم، کمتر خطر آن میرود، که شخص دیگری را بپرستیم.
شخصیت پرستی از همان آوان طفلی در مغز های ما تزریق میشود. تابعت بی حد و اندازه از اوامر پدر و مادر و بزرگان فامیل، اجازه نداشتن کوچکترین انتقاد از اعمال شان، نداشتن فکر مستقل یا عمل یکه خلاف خواسته پدر و مادر باشد. این (تابع امر بودن) در مکتب یا مسجد ادامه میابد. کوچکترین انتقاد از معلم یا ملای مسجد شدید ترین مجازات را در پی میداشته است. بعد که بزرگ میشویم، این تابع امر بودن جای خود را به شخصیت های خودساخته سیاسی و قومی میدهد. مردمان باسواد ما یک رهبر حزبی یا تنطیمی را برای پرستیدن انتخاب میکنند و آنهایکه بیسواد اند، رهبران قومی یا مذهبی را.
خلاصه ما هیجگاه نمی آموزیم، که خود دارای شخصیتی هستیم، که قابل احترام است. نیاموختیم که نباید افراد را بپرستیم؛ بلکه به طرز تفکر مفید او، به علم و معرفت او احترام قایل باشیم. کوشش کنیم که خود را به جای برسانیم، که دیگران به ما احترام داشته باشند. از همه مهمتر، ما نیاموختیم که بین احترام و تابع امر بودن تفکیک کنیم.
زمان یکه خود به شخصیت خود مان احترام قایل باشیم، کمتر خطر آن میرود، که شخص دیگری را بپرستیم.