30 جنوری 2008, 02:53, توسط هوادار جنبشهاي روشنفكري
در زمان اشغال روس در وطن عزيزم طي صحبتهاي با يكي از رهبران
وطنپرست و مبارز ( ضد روسي و ضد اخواني) ابراز نگراني كردم‚
زيرا ايشان برعكس ديگر رهبران جهادي‚ بدون باديگارد هاي مسلح
در شهر پشاور همه روزه گشت و گذار ميكردند.
ايشان در جوابم گفتند: “ ما از دشمنان خود(مقصدش از روسها واخوان بود)
حراسي نداريم‚ زيرا آنهارا خوب ميشناسيم و ميتوانيم از خود دفاع كنيم.
اما مشكل اصلي ما دوستان ما اند‚ زيرا ما اينها را خوب نميشناسيم“.
در آخر مبارزه اش‚ زمانيكه روسها شكست خورده بودند‚ اين فرزند وطنپرست
بلاخره طوريكه ايشان پيشبيني كرده بودند‚ بدست “ دوستانش “ در پشاور كشته
شدند.
اين مقدمهء كوتا را ازين لحاظ نوشتم‚ كه ما طي سه دهه شاهديم‚ كه جنبشها و
شخصيتهاي ضد روسي و ضد بنيادگرايي بزرگترين ضربه را از همفكران و
همقطاران خود متحمل ميشوند. همين روشنفكران ضد ارتجاع اند كه بجان همديگر
چسپيده اند و تمام نيروي شانرا صرف مبارزه ضد همبستگان طبعي خود ميكنند.
اين در حاليست كه بنيادگرايان هرچه بيشتر باهم ميپيوندند‚ در اعتلاف هاي ضد
مردمي دست به هم ميدهند و به قدرت شان هرچه بيشتر ميافزايند.
اما جنبش روشنفكري وطن ما هرگز اين الفباء و اصل خيلي اپتدايي مبارزه را
مراعات نكرده است: كه نبايد در عين وقت در چندين جبهه جنگيد‚ بايد بين
دشمنان طبعي و همبستگان طبعي تفاوتي قايل شد‚ برضد آن يكي بايد مبازره كرد
وبا آن ديگري بايد همنواء شد.
از همه اين خورده گيري ها و جدال هاي ما فقط دشمنان طبعي ما يعني بنيادگرايان
سود برده اند‚ و اگر در عمل خود تجديد نظر نكنيم‚ بازهم ميدان را دشمنان ملت
خواهند برد و ما هنوز هم بدور خود خواهيم پيچيد.
اين يك واقيعت خيلي تلخ و رنجدهندهء جنبش روشنفكري وطن ماست كه متاّسفانه
هنوز هم حاضر نيستيم كه از گذشته ها و اشتباهات خود بياموزيم.
در زمان اشغال روس در وطن عزيزم طي صحبتهاي با يكي از رهبران
وطنپرست و مبارز ( ضد روسي و ضد اخواني) ابراز نگراني كردم‚
زيرا ايشان برعكس ديگر رهبران جهادي‚ بدون باديگارد هاي مسلح
در شهر پشاور همه روزه گشت و گذار ميكردند.
ايشان در جوابم گفتند: “ ما از دشمنان خود(مقصدش از روسها واخوان بود)
حراسي نداريم‚ زيرا آنهارا خوب ميشناسيم و ميتوانيم از خود دفاع كنيم.
اما مشكل اصلي ما دوستان ما اند‚ زيرا ما اينها را خوب نميشناسيم“.
در آخر مبارزه اش‚ زمانيكه روسها شكست خورده بودند‚ اين فرزند وطنپرست
بلاخره طوريكه ايشان پيشبيني كرده بودند‚ بدست “ دوستانش “ در پشاور كشته
شدند.
اين مقدمهء كوتا را ازين لحاظ نوشتم‚ كه ما طي سه دهه شاهديم‚ كه جنبشها و
شخصيتهاي ضد روسي و ضد بنيادگرايي بزرگترين ضربه را از همفكران و
همقطاران خود متحمل ميشوند. همين روشنفكران ضد ارتجاع اند كه بجان همديگر
چسپيده اند و تمام نيروي شانرا صرف مبارزه ضد همبستگان طبعي خود ميكنند.
اين در حاليست كه بنيادگرايان هرچه بيشتر باهم ميپيوندند‚ در اعتلاف هاي ضد
مردمي دست به هم ميدهند و به قدرت شان هرچه بيشتر ميافزايند.
اما جنبش روشنفكري وطن ما هرگز اين الفباء و اصل خيلي اپتدايي مبارزه را
مراعات نكرده است: كه نبايد در عين وقت در چندين جبهه جنگيد‚ بايد بين
دشمنان طبعي و همبستگان طبعي تفاوتي قايل شد‚ برضد آن يكي بايد مبازره كرد
وبا آن ديگري بايد همنواء شد.
از همه اين خورده گيري ها و جدال هاي ما فقط دشمنان طبعي ما يعني بنيادگرايان
سود برده اند‚ و اگر در عمل خود تجديد نظر نكنيم‚ بازهم ميدان را دشمنان ملت
خواهند برد و ما هنوز هم بدور خود خواهيم پيچيد.
اين يك واقيعت خيلي تلخ و رنجدهندهء جنبش روشنفكري وطن ماست كه متاّسفانه
هنوز هم حاضر نيستيم كه از گذشته ها و اشتباهات خود بياموزيم.
آزرده نشويد.
احترام