International appeal for a professional attorney to defend Afghan journalist Parwiz Kambakhsh

‘در گرداب اندیشه های باطل
باردیگر آزادی بیان قربانی میگیرد و فریاد بی عدالتی ازخاک این مرزوبوم به جهان صادر میشود و برای باری دیگر تأکید میشود که آزادی بیان جرم است نه به این مصداق که حریم و مرزها را بشکنی بلکه بدین منظور که آزادی بیان حربه ایست در دست حکمرانانی که از آن به مقاصد سمتی ،گروهی و سیاسی سود میجویند و میخواهند که بهانه ای برا ی فروکش کردن زخم هایشان بیابند، در این راه مصمم و بی محابا تمام مرزهای قانونی را پشت سر میگذارند و به نام دین می زنند و خون بی گناهان را بر سنگ فرش های این دیار جاری میکنند. خبر تأسف برانگیزیست که پرویز کامبخش جوان ژورنالیست افغان به جرم گناه نکرده زندانی و شکنجه میشود. شاید تنها گناه او آزاد اندیشی و ارائه دادن نظریاتش آن هم در محیطی آکادمیک و علمی چون دانشگاه است که زندان را بر او ارزانی داشته، اما آیا اعدام جواب منطقی و مناسبیست که در مورد سرنوشت این جوان صادر شده است. آیا گرفتن مطالب از انترنت و در اختیار ماندن آن به دیگران جرم است؟ حتی اگر این جوان دانسته و آگاهانه چیزی بر قلم یا زبان رانده آیا بدون تفحص و دقت باید تنها حکم صادر کرد. شاید تنها ترین و درست ترین کار همین باشد چون در اختیار مجریان قانون ما هیچ گزینه ای جز اعدام در دست نیست و در آن جا که نباید مجریان قانون در این کشور اثبات کرده اند که میتوانند حکم صادر کنند آن هم بی دلیل و بی جواب. شاید هم حق با آنها باشد که برای پرویز حکم اعدام را صادر میکنند چون او خواسته است تا نظریاتش را ابراز کند و نظر دیگران را نیز بداند و در این کشور نه علمای دینی و نه هیچ شخص دیگری جوابی در پاسخ به گفته های او ندارد از همین روست که سکوت را گزیده اند و حکم صادر میکنند تا مبادا دیگران از این ضعف آنها آگاه شوند برا ی همین است که میگویند با این مقاله ها مردم گمراه میشوند به این معنی که اعتقادات دینی مردم ما به قدری ضعیف است که بعد از سالها لاف اسلام زدن به یکباره همه را فراموش میکنند و آبروی چندین هزارسالۀ دین داری را بر باد میدهند. اگر نه علت این سکوت و این منش ناسنجیده در چیست؟ که تا کسی سخن میگوید و یا مینویسد بر خلاف آن همه ادعای پاسداری از حقوق بشر و آزادی بیان بوی مرگ در سمت و سوی خود انتشار میدهند. در این کشور حتی جرئت این نیست که بگذارند کامبخش وکیل مدافع داشته باشد و یا جلسۀ محاکمۀ وی علنی باشد و باید همه چیز در سکوتی محض و در تاریکی افکار پلید چند نفر خاتمه یابد. اما آزاردهنده ترین چیز این است که همۀ این کارها تحت نام دین و پاسداری از آن صورت میگیرد و دردآور تر از همه آنست که این حامیان دین خود راه خویش را گم کرده اند و نمیدانند به کجا روانند. تنها رسالت هر انسان آزاده ایست که در حمایت از کامبخش سکوت نکند و در دفاع از حقوق بر حق او صدای عدالت را بلند کند.€’