تصادفا و اجبار شبکۀ تلویزیون دولتی اوغانستان؛ یا همانا " تلمیزیون مَلی" را تماشا می کنم، بزرگ خانوادۀ که بنده آنجا مهمانم به " اخبار" گوش میکند و بقیه حضار ناچار از حوصله مندی اند. ناگهان گویندۀ سیاه سر، تلمیزیون، با آوازی که کوشش می کند در آن نوعی تاسف را بگنجاند، از فقیر بودن شهروندان کابل و مردم افغانستان میگوید!!!
بعد هم با سه تن از کارگران " حمالان " که به یقین از با همت ترین ولی فقیرترین مردمان شهر اند،گفتگو می کند.
آنها هم صادقانه میگویند که با وجود تلاش زیاد در طول روز عاید شان از دو سه صد افغانی، بیشتر نمی شود در حالیکه با آن پول هیچ چیزی از مواد (...)
پذيرش > نويسندگان > ا. بلوط
