د راز مرغۍ

د راز مرغۍ 

يوه مرغۍ ده ، بڼکې سپينې 
راپسې مړه ده ، له ډېرې مينې 
له چار چاپېره ، دنيا نه ښکلې 
له مانه ښکلې ، له تانه ښکلې

د ژوند پر څانګه ، مې خوږه ناسته 
پر ما مئنه ، راسره راسته 
وهي مښوکه ، زما په زړه کې 
له خواږه درد يې ، جارشم ادکې

توږي په ورو ،ورو ، زنګ مې له زړه نه 
په هنر باسي ، جنګ مې له زړه نه 
کله غزلې ، راباندې وايي 
کله يوه ښکلې ، راباندې ستايي

چې يو ناڅاپه ، يو څوک راياد شي 
دا نو يا چيغه ، يا هم فرياد شي 
چې چاته ليکم ، د مينې کرښې 
دا هم راووځې ، د درد له پرښې

بس په مښوکه ، ټکي را ټول کړي 
دا يو ګلاب کړي ، دا بل غاټول کړي 
ها تېرې هېرې ، زمانې راوړي 
ستا د يادونو ، خزانې راوړي

چې يا له ځانه ، يا له جهانه 
يا مرور شم ، له خپل ارمانه 
دا مو په چل چل ، سره پخلا کړي 
ملنګ سړى وم ، جوړ مې پاچا کړي

چې مې په زړه کې ، غوټه پيدا شي 
دا پسې راشي ، ناڅاپه واشي 
د کرکې غرونه ، راته اوبه کړي 
په وچ کمر کې ، ګلان راشنه کړي

پر سره انګار مې ، پښې يبلې بيايي 
د اوبو ساز مې ، په غوږ کې وايي 
زما استاذه ، زما ملګرې 
راته ډبرې ، کړي مرغلرې

چې راخورې شي ، د کفر لړې 
دا مې په وړانګو ،کړي سترګې غوړې 
په ويرانۍ کې ، په ابادۍ کې 
راسره مله ده ، په غم ښادۍ کې

پټه يې ساتم ، د زړه پنجره کې 
يا يې د سترګو ، په دروازه کې 
د راز کيلي ، يې ماته راکړې 
بنديخانه يې ، راته وا کړې

همدا مرغۍ ده ، راباندې ګرانه 
له لارويو ، هم له کاروانه 
په تورو شپو کې ، رڼا نوميږي 
دا مرغکۍ مې ، ژړا نوميږي