بر اساس نقشه ای که نیویورک تایمز منتشر کرده، در سال 2003، تنها مناطقی از قندهار، زابل، هلمند، پکتیا، خوست، ننگرهار و لغمان مناطقی بودند که رفت و آمد به آنجاها با خطر زیاد همراه بود.

در سال 2004 این مناطق گسترش داشته و تمام مناطق سرحدی میان پاکستان و افغانستان جایی که پشتون های پاکستانی و افغان زندگی می کنند را در بر گرفته است. همچنین نا امنی، از زابل و هلمند گسترش یافته تا به بخش هایی از ارزگان رسیده است. به همین شکل در شرق کشور گسترش یافته و نا امنی به نورستان رسیده است.

در سال 2005، بخش هایی از مناطقی که طالبان در آن نفوذ یافته اند، تا آخرین درجه خطرناک شده و تقریبا رفت و آمد در آن مناطق با مشکل جدی مواجه شد. هلمند، قندهار، زابل، پکتیکا و خوست، شامل این مناطق می باشد.

در سال 2006، نا امنی به بخش هایی از فراه، بخش هایی از قندوز در شمال و بخش هایی از بدخشان ادامه می یابد و حتا بخش هایی از ولایت فاریاب نیز نا امن می شود. نا امنی به کابل می رسد.

یک سال بعد در 2007، در مناطق وسیعی از جنوب و شرق، نا امنی و خطر به بالاترین حد می رسد. نا امنی بخش های بیشتری از نیمروز، فراه را در بر گرفته و بخش هایی از هرات نیز نا امن می شود. در مناطق فاریاب و جوزجان و کاپیسا و پروان نیز نا امنی گسترش می یابد.

در سال 2008، بخش هایی از بادغیس نیز نا امن می شود و نا امنی در قندوز افزایش پیدا می کند.

سال 2009، نا امنی هرات بیشتر می شود. در مناطق شمال شرقی نا امنی وسعت بیشتری می یابد.

سال 2010 نا امنی بیشتر از سال های قبل است. کابل ناامن تر و خطرناک تر از همیشه است.
