گرچه در دایکندی، محروم ترین ولایت افغانستان، سرک و جاده پخته یا آسفالت یافت نمی شود، اما با اين وجود، به سرک های خامه ی موجود نيز آسیب رسیده است. مجموع سرک ها و جاده های فرعی و اصلی آسیب رسیده 5 هزار و 738 کیلومتر می شود. 2 هزار و 165 کیلومتر دیوار استنادی، 230 پلچک و 2 هزار و 438 کاریز و چشمه نیز در اثر سیلاب تخریب شده است.

با توجه به آمار رسمی بالا، می توان گفت که امسال دایکندی در مرز نابودی کامل قرار گرفته است. در کنار آمار تکان دهنده ی بالا باید تبعیض و ظلم حکومت مرکزی را نيز به فجایع موجود افزود. در ولایتی که تنها منبع درآمد مردم، کشاورزی و دامداری اندک می باشد، دولت مرکزی کمترین توجه را به این ولایت دارد. طوری که داکتر رمضان بشردوست، نماینده ی مردم در شورای ملی، سال گذشته در جریان سفر به این ولایت به کابل پرس گفت که دولت حتا یک خشت روی خشت نگذاشته است. طبق خبرنامه ی رسمی آکسفام، بودجه ی بخش کشاورزی اين ولايت در سال 2007 میلادی، تنها دو هزار و چهارصد دالر آمريکایی بوده است.

در نبود امکانات پزشکی و راه های ارتباطی، اين ولايت بالاترین آمار مرگ و میر کودکان و مادران را دارد. آمار مرگ و مير کودکان و مادران در افغانستان نيز در بالاترین سطح جهانی می باشد.

از سوی دیگر، کوچی های مسلح همراه با هزاران بز و گوسفند و شتر نیز با عبور از بخش هایی از دایکندی، باقیمانده ی حیات سبز این ولایت را همه ساله با خود به تاراج می برند.