وای به حال افغانستان,
ما که گرفتاری انواع گوناگون بد بختی ها هستیم که یکی دیگر هم موضوع زبان است. یکی دعوای تثبیت هویت خود را دارد و دیگری ترس از دست دادن هویت خود را. یکی میخواهد آدم شمرده شود و دیگری اصلا او را آدم نه میشمارد. لعنت به این هویت و آدم گری که ما داریم. در خارج از مرز های افغانستان ما همه یک هیولا هستیم که همه از ما میترسند.
برادران, اگر پشتونی, اگر تاجک هستی و یا اگر هزاره هستی و یا هم ازبک و ترکمن و ایماق و .............
به این راه که شما میروید , سرنوشت این ملت به کجا ختم میشود؟ آیا شما از گذشته هیچ پند نه می گیرید؟ آیا دلتان به اطفال تان نه میسوزد؟ آیا دلتان به مادر و خواهر بد بختان نه میسوزد؟
چرا به بد بختی تان فکر نه میکنید؟ چرا به بی سوادی خود فکر نه میکنید؟ چرا به آواره گی هزاران هم وطن تان فکر نه میکنید؟ چرا به شکم گرسنه هزاران اولاد این وطن فکر نه میکنید؟ چرا به آبادی و پیشرفت این وطن که همه در رفا زندگی کنیم فکر نه میکنید؟ چرا در راه یافتن راه حل ها فکر نه میکنید؟
تابکی اولاد افغان تابکی
تابکی آن تابکی آن تابکی
قوفوی مرغ سحر آمد به گوش
خواب غفلت ای عزیزان تابکی
ما و شما به مانند ستون پنحم هستیم که هیچ نیازی به کدام دشمن فعال دیگر نیست. خودمان چاقوی دست بیگانه گان میشویم. چرا کاری کنیم که سود آنرا پاکستانی و ایرانی و هزاران دشمن دیگر مان ببرند؟
بیایید در همدلی , هم آهنگی , پذیرش و قبول یک دیگر زنده گی کنیم و یکجا دست به دست همدیگر بدهیم تا یک افغانستان مرفه و سر بلند داشته باشیم.
فکر میکنم که این حرف ها زیاد گفته شده اما کجاست گوش شنوا و دست توانا که این ملت را از این قهقرا نجات بدهد. خداوند خودش این ملت را نجات بدهد. اما ..... هرچند نا امیدی از در گاه خداوند گناه است اما فکر نه کنم خداوند به حال این ملت توجه کند زیرا ما هرچه می بینیم از اعمال خود ماست.
بازهم خداوند حافظ همه تان
وای به حال افغانستان,
ما که گرفتاری انواع گوناگون بد بختی ها هستیم که یکی دیگر هم موضوع زبان است. یکی دعوای تثبیت هویت خود را دارد و دیگری ترس از دست دادن هویت خود را. یکی میخواهد آدم شمرده شود و دیگری اصلا او را آدم نه میشمارد. لعنت به این هویت و آدم گری که ما داریم. در خارج از مرز های افغانستان ما همه یک هیولا هستیم که همه از ما میترسند.
برادران, اگر پشتونی, اگر تاجک هستی و یا اگر هزاره هستی و یا هم ازبک و ترکمن و ایماق و .............
به این راه که شما میروید , سرنوشت این ملت به کجا ختم میشود؟ آیا شما از گذشته هیچ پند نه می گیرید؟ آیا دلتان به اطفال تان نه میسوزد؟ آیا دلتان به مادر و خواهر بد بختان نه میسوزد؟
چرا به بد بختی تان فکر نه میکنید؟ چرا به بی سوادی خود فکر نه میکنید؟ چرا به آواره گی هزاران هم وطن تان فکر نه میکنید؟ چرا به شکم گرسنه هزاران اولاد این وطن فکر نه میکنید؟ چرا به آبادی و پیشرفت این وطن که همه در رفا زندگی کنیم فکر نه میکنید؟ چرا در راه یافتن راه حل ها فکر نه میکنید؟
تابکی اولاد افغان تابکی
تابکی آن تابکی آن تابکی
قوفوی مرغ سحر آمد به گوش
خواب غفلت ای عزیزان تابکی
ما و شما به مانند ستون پنحم هستیم که هیچ نیازی به کدام دشمن فعال دیگر نیست. خودمان چاقوی دست بیگانه گان میشویم. چرا کاری کنیم که سود آنرا پاکستانی و ایرانی و هزاران دشمن دیگر مان ببرند؟
بیایید در همدلی , هم آهنگی , پذیرش و قبول یک دیگر زنده گی کنیم و یکجا دست به دست همدیگر بدهیم تا یک افغانستان مرفه و سر بلند داشته باشیم.
فکر میکنم که این حرف ها زیاد گفته شده اما کجاست گوش شنوا و دست توانا که این ملت را از این قهقرا نجات بدهد. خداوند خودش این ملت را نجات بدهد. اما ..... هرچند نا امیدی از در گاه خداوند گناه است اما فکر نه کنم خداوند به حال این ملت توجه کند زیرا ما هرچه می بینیم از اعمال خود ماست.
بازهم خداوند حافظ همه تان