در جامعه ای که مردم از فقر و تنگدستی مجبور به فروش کودکان و جگرگوشه های خویش می شوند ، سرازیر شدن مظاهری از « تجدد » بنام « تمدن » بزرگترین محک بیسوادی و فقر اقتصادی و فرهنگی یک جامعه به حساب می آیند . کسانی که به ظاهر مالکین این رسانه ها اند نه تنها از ارائه یک راه حل معقول و عملی برای بیرون رفت از بحران اجتماعی و اقتصادی در جامعه ما عاجز اند بلکه در بسیاری موارد حتی خود یک جهت عملی بحران تلقی می شوند ، پس چگونه خواهند توانیست که از راه رسانه های تصویری مانند تلویزیون برای نجات کشور و جامعه ، البته نه در قرن بیستم و نوزدهم بلکه در قرن بیست ویکم که به قول شاعر « من نه آنم که دگر گوش به تزویر کنم !»برای ملت ما و جامعه بشری پیام نجات از بحران را هرچند از منبر یک رسانه تصویری برسانند ؟ به باور من این گروهی که ظاهرأ رهبریی قوم را بر عهده گرفته اند در پهلوی صدها انگیزه معلوم و نا پیدای دیگر که بدون تردید ارضای
« غریزه شهرت طلبی » یکی از آنها ست دست به این گونه تلاشها زده اند ، البته با توجه به وضعیت پیچیده بحران کنونی، شرکت های نفتی بین المللی ضاحبان اصلی اکثر این شبکه های تلویزیونی محسوب میشوند ، تنها با توجه به مناسبات قدیمی میان این به اصطلاح « رابران قوم ! » که هویت افغانی دارند و در کلاه گذاشتن بر سر مردم فقیر ما نیز از تجربه های سود مندی برخوردار اند ، ظاهرأدر دامن همان « مافیای سرمایه وبازار آزاد » به عنوان سرمایه گذاران این شبکه ها معرفی شده اند . اما در به جهت دادن جامعه هیچگونه نقشی را ندارند ، غرض معلومات نویسنده گرانقدر جناب آقای وحیدی باید گفت که تلویزیون های طلوع و لمر از سوی بنیاد آغا خان که بنیاد به ظاهر خیریه به سطح جهانی است تأسیس شده اند ، البته برای اینکه به هیچکسی در باره هزینه های روزمره آن پرسشی ایجاد نشود شرکت مخابراتی روشن را نیز در کنار آن براه انداخته اند ،البته باید گفت که یکی دیگری لازم وملزوم همدیگر اند و بدون شک افغانستان دستخوش اینچنین یک مافیای داراکولائی است که بصورت تأسیس « بنیادهای خیریه »، « احزاب » ،«مطبوعات » ،« وسائل ارتبا ط جمعی » که قبلأ در راه آزادی ملتها و تأ مین عدالت اجتماعی از سوی توده های فقیر و اسیر در چنگال استعمار کهن به کار گرفته می شد و اکنون نیز همان استعمار قدیم با کسب تجارب فراوانی که از چندین قرن استعمار و استثمار توده های از مردم کسب کرده اند به کمک و یاری همان ابزار ی که به عنوان یکی از ارکان مهم و مشروعیت دهی برای جامعه مدنی و دموکراسی تلقی می شوند با این شیوه ملتها را اسیر می سازد
مقاله ء بسیار مفیدی بود خدا وند (ج) به نویسنده ء گرامی آن جناب آقای محمد امین وحیدی اجر دهد خیلی استفاده بردیم
در جامعه ای که مردم از فقر و تنگدستی مجبور به فروش کودکان و جگرگوشه های خویش می شوند ، سرازیر شدن مظاهری از « تجدد » بنام « تمدن » بزرگترین محک بیسوادی و فقر اقتصادی و فرهنگی یک جامعه به حساب می آیند . کسانی که به ظاهر مالکین این رسانه ها اند نه تنها از ارائه یک راه حل معقول و عملی برای بیرون رفت از بحران اجتماعی و اقتصادی در جامعه ما عاجز اند بلکه در بسیاری موارد حتی خود یک جهت عملی بحران تلقی می شوند ، پس چگونه خواهند توانیست که از راه رسانه های تصویری مانند تلویزیون برای نجات کشور و جامعه ، البته نه در قرن بیستم و نوزدهم بلکه در قرن بیست ویکم که به قول شاعر « من نه آنم که دگر گوش به تزویر کنم !»برای ملت ما و جامعه بشری پیام نجات از بحران را هرچند از منبر یک رسانه تصویری برسانند ؟ به باور من این گروهی که ظاهرأ رهبریی قوم را بر عهده گرفته اند در پهلوی صدها انگیزه معلوم و نا پیدای دیگر که بدون تردید ارضای
« غریزه شهرت طلبی » یکی از آنها ست دست به این گونه تلاشها زده اند ، البته با توجه به وضعیت پیچیده بحران کنونی، شرکت های نفتی بین المللی ضاحبان اصلی اکثر این شبکه های تلویزیونی محسوب میشوند ، تنها با توجه به مناسبات قدیمی میان این به اصطلاح « رابران قوم ! » که هویت افغانی دارند و در کلاه گذاشتن بر سر مردم فقیر ما نیز از تجربه های سود مندی برخوردار اند ، ظاهرأدر دامن همان « مافیای سرمایه وبازار آزاد » به عنوان سرمایه گذاران این شبکه ها معرفی شده اند . اما در به جهت دادن جامعه هیچگونه نقشی را ندارند ، غرض معلومات نویسنده گرانقدر جناب آقای وحیدی باید گفت که تلویزیون های طلوع و لمر از سوی بنیاد آغا خان که بنیاد به ظاهر خیریه به سطح جهانی است تأسیس شده اند ، البته برای اینکه به هیچکسی در باره هزینه های روزمره آن پرسشی ایجاد نشود شرکت مخابراتی روشن را نیز در کنار آن براه انداخته اند ،البته باید گفت که یکی دیگری لازم وملزوم همدیگر اند و بدون شک افغانستان دستخوش اینچنین یک مافیای داراکولائی است که بصورت تأسیس « بنیادهای خیریه »، « احزاب » ،«مطبوعات » ،« وسائل ارتبا ط جمعی » که قبلأ در راه آزادی ملتها و تأ مین عدالت اجتماعی از سوی توده های فقیر و اسیر در چنگال استعمار کهن به کار گرفته می شد و اکنون نیز همان استعمار قدیم با کسب تجارب فراوانی که از چندین قرن استعمار و استثمار توده های از مردم کسب کرده اند به کمک و یاری همان ابزار ی که به عنوان یکی از ارکان مهم و مشروعیت دهی برای جامعه مدنی و دموکراسی تلقی می شوند با این شیوه ملتها را اسیر می سازد
مقاله ء بسیار مفیدی بود خدا وند (ج) به نویسنده ء گرامی آن جناب آقای محمد امین وحیدی اجر دهد خیلی استفاده بردیم
کامران از هالند