خروس جنگی و سگ جنگی هم عنعنه ی مردم افغانستان است؟
21 فبروری 2008, 01:08, توسط بطول
ابنای روز گار به اخلاق زنده اند
قومی که گشت فاقد اخلاق مردنیست.
اخلاق و مرزهای آن در هر ملت و امت فرق میکند. یک عمل در ملتی و یا کشوری بد اخلاقی شمرده نمیشود ولی در جایی دیگری همین عمل بسیار زشت و نا پسندیده است.
مبنی بر همین اصل میتوانیم چند مثال بیاوریم: شراب خوردن در میان غیر مسلمانان یک امر عادیست. سنگ جنگی، گاو بازی، سکس دسته جمعی و... حتی لواطت و... در میان غربی ها نه بطور عموم یک عمل عادی است. ولی در جوامع شرقی، بویژه افغانستان اخلاق همان استس که اول دین، دوم محیط و سوم قانون آن را مرز بندی میکند. اگر چند شخص عادی و جوان کوچه گرد در روز هایی جوانی به یک سر گرمی مثل سگ جنگی می پردازند شاید بسیار مهم نباشد، ولی وقتی که یک قومندان جهادی بنام خان محمد، قومندانان امنیه ولایت قندهار و بعضا مؤظفین مهم دولتی در صحنه سنگ جنگی جان میدهند، این دیگر نشانهء ای از سقوط اخلاقی و فرهنگی یک ملت است. شاید بگویید: این کار همهء ملت نیست؟ ولی باید بدانید که ملتی که بی خاطر و دغدغه از کنار این اعمال میگذرد در حقیقت در این جرم شریک است. پس به این اساس مردنی بد تر از این هم در کمین این ملت نشسته است. خداوند بزرگ هم وعده داده است که: قومی که از عقل و خرد کار نمیگیرد ذلت و پلیدی بر آنها مسلت میشود. پس اگر به معیار های اسلامی و افغانی و شرقی ببینیم جامعهء ما در وضعیت بسیار نا مناسبی قرار دارد و اگر فرهنگیان با خرد و مسئول دست بکار نشوند و یک مبارزه همگانی را برای اصلاح این وضعیت روی دست نیگیرند دیگر فردا های نزدیک هیچ کدام ما نخواهیم بود.
نه اینکه ما به دشنام دادن، افشاء نمودن و به عرض دیگران تجاوز نمودن را نامش را بگذاریم آزادی بیان، جرأت، افشاگری، ژورنالیزم و .... این کار یک مسئولیت آگانه علمی و حکیمانه میخواهد که این ملت را از سرنوشت بد تر از این نجات دهیم. دشنام دادن کافیست!
ابنای روز گار به اخلاق زنده اند
قومی که گشت فاقد اخلاق مردنیست.
اخلاق و مرزهای آن در هر ملت و امت فرق میکند. یک عمل در ملتی و یا کشوری بد اخلاقی شمرده نمیشود ولی در جایی دیگری همین عمل بسیار زشت و نا پسندیده است.
مبنی بر همین اصل میتوانیم چند مثال بیاوریم: شراب خوردن در میان غیر مسلمانان یک امر عادیست. سنگ جنگی، گاو بازی، سکس دسته جمعی و... حتی لواطت و... در میان غربی ها نه بطور عموم یک عمل عادی است. ولی در جوامع شرقی، بویژه افغانستان اخلاق همان استس که اول دین، دوم محیط و سوم قانون آن را مرز بندی میکند. اگر چند شخص عادی و جوان کوچه گرد در روز هایی جوانی به یک سر گرمی مثل سگ جنگی می پردازند شاید بسیار مهم نباشد، ولی وقتی که یک قومندان جهادی بنام خان محمد، قومندانان امنیه ولایت قندهار و بعضا مؤظفین مهم دولتی در صحنه سنگ جنگی جان میدهند، این دیگر نشانهء ای از سقوط اخلاقی و فرهنگی یک ملت است. شاید بگویید: این کار همهء ملت نیست؟ ولی باید بدانید که ملتی که بی خاطر و دغدغه از کنار این اعمال میگذرد در حقیقت در این جرم شریک است. پس به این اساس مردنی بد تر از این هم در کمین این ملت نشسته است. خداوند بزرگ هم وعده داده است که: قومی که از عقل و خرد کار نمیگیرد ذلت و پلیدی بر آنها مسلت میشود. پس اگر به معیار های اسلامی و افغانی و شرقی ببینیم جامعهء ما در وضعیت بسیار نا مناسبی قرار دارد و اگر فرهنگیان با خرد و مسئول دست بکار نشوند و یک مبارزه همگانی را برای اصلاح این وضعیت روی دست نیگیرند دیگر فردا های نزدیک هیچ کدام ما نخواهیم بود.
نه اینکه ما به دشنام دادن، افشاء نمودن و به عرض دیگران تجاوز نمودن را نامش را بگذاریم آزادی بیان، جرأت، افشاگری، ژورنالیزم و .... این کار یک مسئولیت آگانه علمی و حکیمانه میخواهد که این ملت را از سرنوشت بد تر از این نجات دهیم. دشنام دادن کافیست!