نمايی از گور ديکتاتور عبدالرحمان خان در پارک زرنگار شهر کابل
4 مارچ 2008, 03:05, توسط کاسترو
به فحش دادن و نفرین کردن کار به جایی نمیرسد و دردی را هم دوا نمی کند. عبدالرحمن یک شخص دیکتاتور و برازنده ای تمام نفرین های فوق بود، دوران را با همان اندیشه ها و عملکردهای شوم خود زیست و سپس مثل اشیاء دیگر نابود گردید! عملکردهای وی فراتر از اندیشه هایش نبود، او مثل زمامداران و شاهان قدیم فکر میکرد که با کوچ دادن و کشتن می شود یک ملت را نابود کرد، که این فقط یک خیال بیش نیست. بگذریم، با تمرکز دادن فکر بر گذشته ها و تازه نمودن عقده های دیرینه در اذهان کار عاقلانه نیست، نمی گویم گذشته را باید به فراموشی سپرد نه! بلکه از گذشته میتوان به عنوان درس عبرت برای ترقی و پیشرفت سطح فکریی خود و همنوعان خود استفاده کرد. مردم افغانستان اعم از هر قوم و نژادی اگر از گذشته های شوم که مملو از تفرقه و نفاق، جنگهای خانگی و برادر کشیست به عنوان یک عبرت استفاده کنند و به این مسأله با آگاهی پی ببرند که بد بینی و بد اندیشی جز دشوار ساختن زمینه های همخوانی و همدیگر پذیری را که یک اصل عمده ای برای دسترسی به اندیشه های مشترک است، فائده دیگری به ارمغان نخواهد آورد، مسلما روش خوبی برای اتحاد و همبسته گیی ملّی خواهد بود. مشکلات و نابسامانیهای که در طول تاریخ این مرز و بوم باعث عقب مانده گیی کشور گردیده است به صورت آشکارا برای هر یکی از شهروندان افغانستان هویداست. هریکی از شهروندان افغانستان در صورتیکه قدری از چشم و گوش باز برخوردار باشد که بتواند حقایق را با هویت خودش بنگرد، آنگاه از مقایسهء افغانستان با کشورهای دیگری منطقه که پیشرفتهای چشمگیری در عرصه های فنآوری و فرهنگی داشته اند خجالت خواهد کشید، و هرگز از غیرت افغانی داشتن احساس افتخار نخواهد کرد. وضعیت امروزیی اقتصادی و فرهنگیی کشور نتیجه ای افکار و عملکردهای نا بخردانه ای زمامداران و کرسی نشینان اسبق نظیر عبدالرحمن و امثالش میباشد. پس با عبرت گرفتن از همین گذشته های آزاردهنده باید مردم افغانستان چشم و گوش شان را باز کنند و دیگر به اشخاصیکه صادق و درستکار و دلسوز مردم نیست رأی اعتماد ندهند و به سمت های کلیدی دولت نگمارند، چون اشخاصیکه احساس وطندوستی ندارند هرگز درد شهروندان آن وطن را هم احساس نخواهد کرد.
جوانها آینده ساز کشور هستند ، اینها می توانند با اجتناب از پیروی افکار سنّتی و قبیله ایی بزرگان بی خرد قبیله که عمدتا بخش بزرگ از اختلافات قومی و مذهبی را در کشور تشکیل میدهد. نقش مفید را در عرصه ای انسجام و همبسته گیی ملی ایفا کند.
به فحش دادن و نفرین کردن کار به جایی نمیرسد و دردی را هم دوا نمی کند. عبدالرحمن یک شخص دیکتاتور و برازنده ای تمام نفرین های فوق بود، دوران را با همان اندیشه ها و عملکردهای شوم خود زیست و سپس مثل اشیاء دیگر نابود گردید! عملکردهای وی فراتر از اندیشه هایش نبود، او مثل زمامداران و شاهان قدیم فکر میکرد که با کوچ دادن و کشتن می شود یک ملت را نابود کرد، که این فقط یک خیال بیش نیست. بگذریم، با تمرکز دادن فکر بر گذشته ها و تازه نمودن عقده های دیرینه در اذهان کار عاقلانه نیست، نمی گویم گذشته را باید به فراموشی سپرد نه! بلکه از گذشته میتوان به عنوان درس عبرت برای ترقی و پیشرفت سطح فکریی خود و همنوعان خود استفاده کرد. مردم افغانستان اعم از هر قوم و نژادی اگر از گذشته های شوم که مملو از تفرقه و نفاق، جنگهای خانگی و برادر کشیست به عنوان یک عبرت استفاده کنند و به این مسأله با آگاهی پی ببرند که بد بینی و بد اندیشی جز دشوار ساختن زمینه های همخوانی و همدیگر پذیری را که یک اصل عمده ای برای دسترسی به اندیشه های مشترک است، فائده دیگری به ارمغان نخواهد آورد، مسلما روش خوبی برای اتحاد و همبسته گیی ملّی خواهد بود. مشکلات و نابسامانیهای که در طول تاریخ این مرز و بوم باعث عقب مانده گیی کشور گردیده است به صورت آشکارا برای هر یکی از شهروندان افغانستان هویداست. هریکی از شهروندان افغانستان در صورتیکه قدری از چشم و گوش باز برخوردار باشد که بتواند حقایق را با هویت خودش بنگرد، آنگاه از مقایسهء افغانستان با کشورهای دیگری منطقه که پیشرفتهای چشمگیری در عرصه های فنآوری و فرهنگی داشته اند خجالت خواهد کشید، و هرگز از غیرت افغانی داشتن احساس افتخار نخواهد کرد. وضعیت امروزیی اقتصادی و فرهنگیی کشور نتیجه ای افکار و عملکردهای نا بخردانه ای زمامداران و کرسی نشینان اسبق نظیر عبدالرحمن و امثالش میباشد. پس با عبرت گرفتن از همین گذشته های آزاردهنده باید مردم افغانستان چشم و گوش شان را باز کنند و دیگر به اشخاصیکه صادق و درستکار و دلسوز مردم نیست رأی اعتماد ندهند و به سمت های کلیدی دولت نگمارند، چون اشخاصیکه احساس وطندوستی ندارند هرگز درد شهروندان آن وطن را هم احساس نخواهد کرد.
جوانها آینده ساز کشور هستند ، اینها می توانند با اجتناب از پیروی افکار سنّتی و قبیله ایی بزرگان بی خرد قبیله که عمدتا بخش بزرگ از اختلافات قومی و مذهبی را در کشور تشکیل میدهد. نقش مفید را در عرصه ای انسجام و همبسته گیی ملی ایفا کند.