در قانون جنگل « حیات وحش » هر گاه جسمی بنا بر علل و عواملی، رو به ضعف نهاده و به زانو در افتد، آنگاه جهان وحش«جنگلیان» بر « لش » آن هریک به نوبه خویش هجوم آورده، و در حد توانایی های خود قسمت از اعضای بدن وی را به یغما میبرند و...! این که بر جسم مذکور چه میگذرد، و وی چه درد و رنجی را متحمل میگردد و چگونه جان می بازد، و چگونه روح از کالبد ش تهی میگردد، و کی ها در ماتم وی عزا دار گردیده و به خاک ذلت می نشینند، و... بر هیچ یکی اعضای جنگلیان « جهان وحش » دارای اهمیت و مفهوم نبوده است...! برای « جنگلیان » اصل مهم، اشباع غریزه حیوانی شان بوده، و بس و همین..!
میخواهم یاد آوری بنمایم که: آنچه که بر مردم بومی افغانستان بخصوص « هزاره ها» و تاریخ آنان گذشته و میگذرد، نیز از امر قانون جنگل، و جهان وحش مستثنی نبوده و از این قاعده خارج نمیباشد. گونه زیست، روند زنده گی درد آلود و مالامال از تبعیض و ستم هزاره ها در این سرزمین، گاه حتی خشن تر و حیوانی تر از جهان وحش را به خود به تجربه گرفته اند! « قتل عام ها؛ غارت، تبعیض، ستم ... و؛ فروختن آنان به صورت برده در کوچه و بازار داخل و خارج از کشور...» ( خیل ی از اسرای زن، کتف در کتف با ریسمان در هم آویخته، و گیسوان به هم گره خورده؛ در بازار حراج امیر زمان، ضل الله عالم، « امیر عبدالرحمن خان؟؟!» ...)
اگر از تاختن ها، لشکر کشی ها، قتل عام ها و... و تداوم سیاست موذی و تخریب کننده تاریخی بگذریم، قتل و گردن بریدن مسافرین « هزاره » در پای هر بیشه و گردنه، از دیر باز زمان، و تا همین امروز در این سرزمین مروج بوده است! برای یک هزاره، مسافرت در مناطق « افغان نشین » سرزمین افغانستان؛ چه بسا که میتواند به قیمت حیات و زنده گی وی تمام شود! آیا میتوان گفت این سرزمین من است، و ما به اشغال نرفته ایم...؟؟؟؟!
در قانون جنگل « حیات وحش » هر گاه جسمی بنا بر علل و عواملی، رو به ضعف نهاده و به زانو در افتد، آنگاه جهان وحش«جنگلیان» بر « لش » آن هریک به نوبه خویش هجوم آورده، و در حد توانایی های خود قسمت از اعضای بدن وی را به یغما میبرند و...! این که بر جسم مذکور چه میگذرد، و وی چه درد و رنجی را متحمل میگردد و چگونه جان می بازد، و چگونه روح از کالبد ش تهی میگردد، و کی ها در ماتم وی عزا دار گردیده و به خاک ذلت می نشینند، و... بر هیچ یکی اعضای جنگلیان « جهان وحش » دارای اهمیت و مفهوم نبوده است...! برای « جنگلیان » اصل مهم، اشباع غریزه حیوانی شان بوده، و بس و همین..!
میخواهم یاد آوری بنمایم که: آنچه که بر مردم بومی افغانستان بخصوص « هزاره ها» و تاریخ آنان گذشته و میگذرد، نیز از امر قانون جنگل، و جهان وحش مستثنی نبوده و از این قاعده خارج نمیباشد. گونه زیست، روند زنده گی درد آلود و مالامال از تبعیض و ستم هزاره ها در این سرزمین، گاه حتی خشن تر و حیوانی تر از جهان وحش را به خود به تجربه گرفته اند! « قتل عام ها؛ غارت، تبعیض، ستم ... و؛ فروختن آنان به صورت برده در کوچه و بازار داخل و خارج از کشور...» ( خیل ی از اسرای زن، کتف در کتف با ریسمان در هم آویخته، و گیسوان به هم گره خورده؛ در بازار حراج امیر زمان، ضل الله عالم، « امیر عبدالرحمن خان؟؟!» ...)
اگر از تاختن ها، لشکر کشی ها، قتل عام ها و... و تداوم سیاست موذی و تخریب کننده تاریخی بگذریم، قتل و گردن بریدن مسافرین « هزاره » در پای هر بیشه و گردنه، از دیر باز زمان، و تا همین امروز در این سرزمین مروج بوده است! برای یک هزاره، مسافرت در مناطق « افغان نشین » سرزمین افغانستان؛ چه بسا که میتواند به قیمت حیات و زنده گی وی تمام شود! آیا میتوان گفت این سرزمین من است، و ما به اشغال نرفته ایم...؟؟؟؟!