گردهمائی مردم بامیان در اعتراض به کشتار هزاره ها در کویته پاکستان
15 جنوری 2013, 15:41, توسط وحیدی
ما نمی گوییم که هزاره های پاکستان افغانی هستند. ما از انها به خاطری حمایت می کنیم که همه هزاره هستیم. همچنان که پشتونهای دو طرف خط از همدیگر حمایت می کنند که به نظر من حق طبیعی شان است. البته نه پشتون ان طرف خط و نه هزاره اش افغانی هستند.
اما من شخصا از هر هزاره در هر کجا که باشد , مورد ظلم و بی عدالتی قرار بگیرد دفاع می کنم و این دفاع را مخالف افغان بودنم هم نمی دانم. افغان بودن به معنی هزاره نبودن و یا احساس همبستگی قومی، زبانی، فرهنگی و انسانی با دیگران نداشتن نیست.
بهتر است ما واقعیت های منطقه را قبول کنیم. در منطقه ای ما اقوام توسط مرزها از هم جدا شده است و حالا هم نسبت به هم دلبستگی و حتی رابط ای فامیلی دارند.
یک چیز دیگر هم از یاد دوستان نرود که همین هزاره های کویته از انتخاب خود به کویته نرفتند. پدران انها از دست عبدالرحمن فرار کردند. زمین های شان غضب شد و دار ندارشان به تاراج رفت و بعد انها هم با پای پیاده از کوه و دشت و صحرا خود را به هند بریتانوی ان زمان رساندند. ریشه ای اجدادی و قومی انها هزاره جات و همین کشوری است که امروز به نام افغانستان یاد می شود. اگر زره ای انصاف باشد و دولت افغانستان از جمله ای دولت های مسوول باشد، هزاره های کویته حق عذرخواهی به گردن دولت افغانستان دارند همچنان که دولت کانادا و استرالیا و امریکا از مردمان تحت ستم بومی ان کشورها عذرخواهی کردند.
همین که تعدادی از دوستان می گویند که هزاره ها نباید با هزاره های کویته همدردی کند نشان می دهد که در افغانستان اخلاق و اصول اخلاقی کاملا مرده است. ایا در هیچ منطق بشری می شود کسی را گفت که با قوم خود همدردی نکند و ان هم وقتی که دهها بی گناه شان قتل عام شده است؟
همچنان که تعدادی از فارسی زبانان پشتون ها را محکوم می کردند که چرا از ملاله دفاع می کردند. این منطق هم خودش یک نوعی حس غیر انسانی را در میان مردم افغانستان نشان می دهد. ملاله و قربانیان کویته و هر کس دیگر که به دست تندروان و گروههای مورد حمایت ای اس ای قربانی می شوند در حقیقت باید مورد حمایت مردم افغانستان باشند چون که به دست دشمنی کشته می شوند که این دشمن افغانستان را هم تباه کرده است و هزاران افغان را هم شهید کرده است.
ما نمی گوییم که هزاره های پاکستان افغانی هستند. ما از انها به خاطری حمایت می کنیم که همه هزاره هستیم. همچنان که پشتونهای دو طرف خط از همدیگر حمایت می کنند که به نظر من حق طبیعی شان است. البته نه پشتون ان طرف خط و نه هزاره اش افغانی هستند.
اما من شخصا از هر هزاره در هر کجا که باشد , مورد ظلم و بی عدالتی قرار بگیرد دفاع می کنم و این دفاع را مخالف افغان بودنم هم نمی دانم. افغان بودن به معنی هزاره نبودن و یا احساس همبستگی قومی، زبانی، فرهنگی و انسانی با دیگران نداشتن نیست.
بهتر است ما واقعیت های منطقه را قبول کنیم. در منطقه ای ما اقوام توسط مرزها از هم جدا شده است و حالا هم نسبت به هم دلبستگی و حتی رابط ای فامیلی دارند.
یک چیز دیگر هم از یاد دوستان نرود که همین هزاره های کویته از انتخاب خود به کویته نرفتند. پدران انها از دست عبدالرحمن فرار کردند. زمین های شان غضب شد و دار ندارشان به تاراج رفت و بعد انها هم با پای پیاده از کوه و دشت و صحرا خود را به هند بریتانوی ان زمان رساندند. ریشه ای اجدادی و قومی انها هزاره جات و همین کشوری است که امروز به نام افغانستان یاد می شود. اگر زره ای انصاف باشد و دولت افغانستان از جمله ای دولت های مسوول باشد، هزاره های کویته حق عذرخواهی به گردن دولت افغانستان دارند همچنان که دولت کانادا و استرالیا و امریکا از مردمان تحت ستم بومی ان کشورها عذرخواهی کردند.
همین که تعدادی از دوستان می گویند که هزاره ها نباید با هزاره های کویته همدردی کند نشان می دهد که در افغانستان اخلاق و اصول اخلاقی کاملا مرده است. ایا در هیچ منطق بشری می شود کسی را گفت که با قوم خود همدردی نکند و ان هم وقتی که دهها بی گناه شان قتل عام شده است؟
همچنان که تعدادی از فارسی زبانان پشتون ها را محکوم می کردند که چرا از ملاله دفاع می کردند. این منطق هم خودش یک نوعی حس غیر انسانی را در میان مردم افغانستان نشان می دهد. ملاله و قربانیان کویته و هر کس دیگر که به دست تندروان و گروههای مورد حمایت ای اس ای قربانی می شوند در حقیقت باید مورد حمایت مردم افغانستان باشند چون که به دست دشمنی کشته می شوند که این دشمن افغانستان را هم تباه کرده است و هزاران افغان را هم شهید کرده است.