برای یک نامزد انتخاباتی کافی نیست که تنها به مردم وعده داده شود. بلکه باید کاندیدا ها نشان بدهند که چگونه اهداف خود را جامهء عمل میتوانند بپوشانند. ترسیم مدینه های فاضله و خود را رهنمای مردم برای رسیدن به آن مدینهء فاضله قلمداد کردن کافی نیست. یک وکیل باید با واقعیت های جامعهء خود آشنا باشد و آنقدر مطالعهء درک، درایت و دانش داشته باشد که برای مردم نشان دهد، میتواند مشکلات را حل کند.
یک وکاندیدا (جه برای پست ریاست جمهوری و چه برای وکالت از مردم و چه برای هرکار دیگری) باید برای طرح های خود منابع خود را نیز نشان بدهد.
بیایید هیچگونه شکی در نیات نیک وخیرخواهانه و هم چنان صداقت و پاکدامنی جناب بشر دوست نکنیم. اما آیا وقتی بشردوست رئیس جمهور شود دیگران همه فرشته میشوند و یا به موجودات ماشینی یی تبدیل میشوند که به امر ایشان به حرکت آمده، آن که خواستنی باشد میماند و انکه ناخواستنی باشد، میرود؟
باید جناب بشر دوست نشان دهد که مثلاً چگونه میتواند جنگسالاران را از عرصه بکشد؟ چگونه جنگسالاران را تشخیص کرده اند؟ آیا بشردوست توانایی برون راندن گل آقای شیرزوی را که یک جنکسالار است، دارد؟ آیا بشردوست میتواند محقق و خلیلی و سیاف و مارشال فهیم و اسماعیل خان را برون براند؟ آیا کرزی نمیخواهد این ها را همه یک شبه سرببرد و گردن بزند؟ آیا کرزی میتواند چنین کاری را بکندو آیا توانست به این آرزو برسد؟
پس برای کردن کاری نیرو وامکانات باید فراهم شود. بشردوست با چه وسایل وامکاناتی میتواند برنامه هایش را عملی کند؟ با کدام افراد میتواند این برنامه های را عملی کند؟ برای چلاندن یک دولت هزاران نفر مسلکی و غیر مسلکی نیاز است. این افراد را از کجا می آورد یشتردوست و این هایی که در فساد غرق استند را کجا میبرد؟
جناب بشردوست با همه شرافت، صداقت و پاکیزگی یی که دارند، بیشتر ازان که در عالم امکانات و واقعیت زندگی کنند، در خیالات و اوهام مقدس غرق اند.
به نظر من زمان شعار بازی هاو سیاست های مبتنی بر ملامتبازی گذشته است. درین هفت سال گذشته دیدیم که ملامتگری ها جایی را نگرفت.
ما به سیاستمدارانی نیاز داریم که به جای ملامت کردن این و آن به ریشه یابی علل پسمانی، مداخلهء خارجی، فساد اجتماعی، جنایت، فقر، نقاق و سایر دردهای جامعه بپردازد.
کشور به افراد عملگراو واقعبین نیاز دارد نه به شعارسرایی ها و خیالبافی ها.
جناب بشردوست یکه تازی میکنندو به اصطلاح بچه ها میخواهند به تنهایی و شخصی گول کنند. این ممکن نیست. ایشان باید تیم کاری خود را داشته باشند. کار های بزرگی که جناب بشردوست وعدهء اجرای آنرا میدهند، به یک تیم متعهد و باورمند نیاز دارد. چه کسانی به دور ایشان اند؟ چه کسان دیگری در پهلوی ایشان ایستاده اند؟
مثلاً جناب بشردوست چگونه میتوانند وباکدام وسایل میتوانند درصورت پیروزی در انتخابات ریاست جمهوری عطامحمد نور را از ولایت بلخ برکنار کنند؟ آیا برکناری عطامحمد نور هیچ پیامدی نمیداشته باشد؟ این پیامد های چه میتواند باشد؟ آیا جناب بشردوست توانایی حل کردن عواقب آنرا دارند؟ به همین طور است قضیه به ارتباط محقق، خلیلی، سیاف، حاجی دین محمد، دوستم، اسماعیل خان، مارشال فهیم، قانونی، شیرزایی، برادران کرزی و سایرین؟
جناب بشردوست باید بگوید که چگونه با میتواند این ها را از سرراه بردارد؟
مشکل اصلی ما درکشور طالبان است. چگونه با طالبان برخورد میکند و چگونه بلای طالب را از سر مردم کم میکند؟
مشکل مملکت به این سادگی یی که جناب بشردوست شعار میدهند نیست. باید جدی تر با مسایل کشور اندیشید. عواطف و احساسات خوب اند، اما هرگز جای عقل را نمیگیرند. برای حل مسایل کشور، عقل کاراست. عقل ها کار است...عقل جمعی.
برای یک نامزد انتخاباتی کافی نیست که تنها به مردم وعده داده شود. بلکه باید کاندیدا ها نشان بدهند که چگونه اهداف خود را جامهء عمل میتوانند بپوشانند. ترسیم مدینه های فاضله و خود را رهنمای مردم برای رسیدن به آن مدینهء فاضله قلمداد کردن کافی نیست. یک وکیل باید با واقعیت های جامعهء خود آشنا باشد و آنقدر مطالعهء درک، درایت و دانش داشته باشد که برای مردم نشان دهد، میتواند مشکلات را حل کند.
یک وکاندیدا (جه برای پست ریاست جمهوری و چه برای وکالت از مردم و چه برای هرکار دیگری) باید برای طرح های خود منابع خود را نیز نشان بدهد.
بیایید هیچگونه شکی در نیات نیک وخیرخواهانه و هم چنان صداقت و پاکدامنی جناب بشر دوست نکنیم. اما آیا وقتی بشردوست رئیس جمهور شود دیگران همه فرشته میشوند و یا به موجودات ماشینی یی تبدیل میشوند که به امر ایشان به حرکت آمده، آن که خواستنی باشد میماند و انکه ناخواستنی باشد، میرود؟
باید جناب بشر دوست نشان دهد که مثلاً چگونه میتواند جنگسالاران را از عرصه بکشد؟ چگونه جنگسالاران را تشخیص کرده اند؟ آیا بشردوست توانایی برون راندن گل آقای شیرزوی را که یک جنکسالار است، دارد؟ آیا بشردوست میتواند محقق و خلیلی و سیاف و مارشال فهیم و اسماعیل خان را برون براند؟ آیا کرزی نمیخواهد این ها را همه یک شبه سرببرد و گردن بزند؟ آیا کرزی میتواند چنین کاری را بکندو آیا توانست به این آرزو برسد؟
پس برای کردن کاری نیرو وامکانات باید فراهم شود. بشردوست با چه وسایل وامکاناتی میتواند برنامه هایش را عملی کند؟ با کدام افراد میتواند این برنامه های را عملی کند؟ برای چلاندن یک دولت هزاران نفر مسلکی و غیر مسلکی نیاز است. این افراد را از کجا می آورد یشتردوست و این هایی که در فساد غرق استند را کجا میبرد؟
جناب بشردوست با همه شرافت، صداقت و پاکیزگی یی که دارند، بیشتر ازان که در عالم امکانات و واقعیت زندگی کنند، در خیالات و اوهام مقدس غرق اند.
به نظر من زمان شعار بازی هاو سیاست های مبتنی بر ملامتبازی گذشته است. درین هفت سال گذشته دیدیم که ملامتگری ها جایی را نگرفت.
ما به سیاستمدارانی نیاز داریم که به جای ملامت کردن این و آن به ریشه یابی علل پسمانی، مداخلهء خارجی، فساد اجتماعی، جنایت، فقر، نقاق و سایر دردهای جامعه بپردازد.
کشور به افراد عملگراو واقعبین نیاز دارد نه به شعارسرایی ها و خیالبافی ها.
جناب بشردوست یکه تازی میکنندو به اصطلاح بچه ها میخواهند به تنهایی و شخصی گول کنند. این ممکن نیست. ایشان باید تیم کاری خود را داشته باشند. کار های بزرگی که جناب بشردوست وعدهء اجرای آنرا میدهند، به یک تیم متعهد و باورمند نیاز دارد. چه کسانی به دور ایشان اند؟ چه کسان دیگری در پهلوی ایشان ایستاده اند؟
مثلاً جناب بشردوست چگونه میتوانند وباکدام وسایل میتوانند درصورت پیروزی در انتخابات ریاست جمهوری عطامحمد نور را از ولایت بلخ برکنار کنند؟ آیا برکناری عطامحمد نور هیچ پیامدی نمیداشته باشد؟ این پیامد های چه میتواند باشد؟ آیا جناب بشردوست توانایی حل کردن عواقب آنرا دارند؟ به همین طور است قضیه به ارتباط محقق، خلیلی، سیاف، حاجی دین محمد، دوستم، اسماعیل خان، مارشال فهیم، قانونی، شیرزایی، برادران کرزی و سایرین؟
جناب بشردوست باید بگوید که چگونه با میتواند این ها را از سرراه بردارد؟
مشکل اصلی ما درکشور طالبان است. چگونه با طالبان برخورد میکند و چگونه بلای طالب را از سر مردم کم میکند؟
مشکل مملکت به این سادگی یی که جناب بشردوست شعار میدهند نیست. باید جدی تر با مسایل کشور اندیشید. عواطف و احساسات خوب اند، اما هرگز جای عقل را نمیگیرند. برای حل مسایل کشور، عقل کاراست. عقل ها کار است...عقل جمعی.