جناب آقای ابراهیمی درود.
فرمایشات جناب از نقطه نظر تخصصی قابل قبول اند و تشخیص شما هم درست؛ اما شما بفرمائید در آن سرزمین اندیشه ملی داریم که بعد در تداوم آن انجمنی یا اتحادیه صنفی ملی روزنامه نگاران شکل گیرد؟ و آیا تفکر و بینش ملی از نظر شما لازمه ی اول شکل گیری نهاد های ملی است یا خیر؟ در کشوری که هنوز بر سر زبان ملی توافق نداریم؛ و هر روز برای گویندگان زبان فارسی مشکل و موانع ایجاد میشود، و روزنامه نگاری برای بکار گیری واژه گان زبان مادریش تنبیه اخلاقی میشود؛ گویی او عملی غیر اخلاقی در ساحه رسمی وظیفه اش انجام داده باشد! پس نهاد ملی چگونه بنا شود و در کجا و در سایه کدام اندیشه و با استخدام و استفاده از کدام زبان در سطح ملی صاحب اختیار و اعتبار شود؟ و آیا زبان در تشکل و تقویت و پخش اندیشه ملی نقش و اهمیت دارد یا خیر؟
در همایش انجمن بین المللی قلم، هنگام سخنرانی دکتر سیمع حامد، رئیس انجمن قلم افغانستان، از زبان آن آقا کلمه دبیرخانه ، در عوض سکرتریت بیرون میشود، یکی از اعضا انجمن که گویا فرهنگی و قلم بدست و منور هم است بلند میشود و به او میگوید او برادر چرا " ایرانی " صحبت میکنی؟ فکر کنم دوامش را خود آگاه هستید و هزار حادثه مشابه دیگر، حالا شما بفرما مثلا بنده قلم بردارم تا افکار و تصورات و برداشتم را بریزم روی کاغذ، و ناگه متوجه شوم که انبوهی از کلمات " خلاف اصول اسلامی وشرعی " ! را در نگاشتن بکار برده ام و از ترس اینکه مبادا سر و کارم با تکفیر و تهدید بیفتد،مجبور به جایگزینی کلمات و واژه های مانوس و خوشایند با کلمات برابر آن از زبان انگلیسی یا هر زبان دیگری شوم، آیا این از نظر شما خود سانسوری نیست؟ و در چنین فضایی اندیشه ملی ، تفکر ملی میتواند پا گیرد و راه برود و بجایی برسد؟
آیادر همراهی با کسانی چون حبیب الله رفیع میتوان به نهاد های مدنی و یا اصلا جامعه مدنی و حقوق و آزادی های فردی و آزادی بیان و اینها فکر کرد؟ اینجا وحدت ملی و مصالح ملی باید همانگونه تعبیر شود که همه میدانیم ورنه هیچ چیز و هیچ کس ملی و مشروع نیست. آنطرفش را خود میدانید.
جناب آقای ابراهیمی درود.
فرمایشات جناب از نقطه نظر تخصصی قابل قبول اند و تشخیص شما هم درست؛ اما شما بفرمائید در آن سرزمین اندیشه ملی داریم که بعد در تداوم آن انجمنی یا اتحادیه صنفی ملی روزنامه نگاران شکل گیرد؟ و آیا تفکر و بینش ملی از نظر شما لازمه ی اول شکل گیری نهاد های ملی است یا خیر؟ در کشوری که هنوز بر سر زبان ملی توافق نداریم؛ و هر روز برای گویندگان زبان فارسی مشکل و موانع ایجاد میشود، و روزنامه نگاری برای بکار گیری واژه گان زبان مادریش تنبیه اخلاقی میشود؛ گویی او عملی غیر اخلاقی در ساحه رسمی وظیفه اش انجام داده باشد! پس نهاد ملی چگونه بنا شود و در کجا و در سایه کدام اندیشه و با استخدام و استفاده از کدام زبان در سطح ملی صاحب اختیار و اعتبار شود؟ و آیا زبان در تشکل و تقویت و پخش اندیشه ملی نقش و اهمیت دارد یا خیر؟
در همایش انجمن بین المللی قلم، هنگام سخنرانی دکتر سیمع حامد، رئیس انجمن قلم افغانستان، از زبان آن آقا کلمه دبیرخانه ، در عوض سکرتریت بیرون میشود، یکی از اعضا انجمن که گویا فرهنگی و قلم بدست و منور هم است بلند میشود و به او میگوید او برادر چرا " ایرانی " صحبت میکنی؟ فکر کنم دوامش را خود آگاه هستید و هزار حادثه مشابه دیگر، حالا شما بفرما مثلا بنده قلم بردارم تا افکار و تصورات و برداشتم را بریزم روی کاغذ، و ناگه متوجه شوم که انبوهی از کلمات " خلاف اصول اسلامی وشرعی " ! را در نگاشتن بکار برده ام و از ترس اینکه مبادا سر و کارم با تکفیر و تهدید بیفتد،مجبور به جایگزینی کلمات و واژه های مانوس و خوشایند با کلمات برابر آن از زبان انگلیسی یا هر زبان دیگری شوم، آیا این از نظر شما خود سانسوری نیست؟ و در چنین فضایی اندیشه ملی ، تفکر ملی میتواند پا گیرد و راه برود و بجایی برسد؟
آیادر همراهی با کسانی چون حبیب الله رفیع میتوان به نهاد های مدنی و یا اصلا جامعه مدنی و حقوق و آزادی های فردی و آزادی بیان و اینها فکر کرد؟ اینجا وحدت ملی و مصالح ملی باید همانگونه تعبیر شود که همه میدانیم ورنه هیچ چیز و هیچ کس ملی و مشروع نیست. آنطرفش را خود میدانید.