ای قوم به حج رفته کجایید کجایید؟

نجیب جان کامل، سلام های مودبانه مرانیز پذیرا شوید.نوشته ات خیلی
عاطفی و رومانتیک است.فکر میکنم آنرا از روی کوچ چرمی ، در حالیکه گیلاس کافی ات در کنارت وگیتار در دستت در مقابل بخاری دیواری نشسته باشی نوشته ای. من با تو کاملا هم نظرم، میشود خدا را در قلبت جا دهی، ولی واقعیت های جامعه من وتو (نگفتم شما) بلی واقعیت های جامعه من وتو فرق میکند، این خدای که محقق نسب ،غوث زلمی و پرویز کامبخش در قلب شان جا داده بود در این سیطره
(فنتیزم) کجا به داد شان رسید که فردا به داد جعفر رضایی برسد و فردا مشتی از اوباشان و سینه چاکان با استفاده از فرصت و به دستور رهبران اردو زبان و عربی زبان شان به خیابان ها بریزند و با گذاشتن (وند) در جیب شان برای جعفر اشد مجازات بخواهند. من در پیام قبلی ام عرض کردم که راه های روشنگری زیاد است ولی مهم آنست که طریقه آنرا بدانیم.من تورا بی خبر خطاب نمی کنم ولی صرف
می گویم که سلیقه و انتخاب مان در رفتن به این (نا کجا آباد)
فرق میکند.از پیام ات روشن گردید که داریم آهسته آهسته وارد
بحث بی خدایی و با خدایی میشویم،این پیام آخرم است ، اگر سراغت
نیامدم مرا معذور دار (یاهو)