فارسها درباره اقوام ترک همیشه نیمه خالی لیوان را می بینند و بزرگنمایی می کنند این شعری که از ملک الشعرا ذکر شده است نمونه بارزی از این بدبینی به ترکها است. ملک الشعرا نمیخواهد اعتراف کند که این ترکان که آنان را "اهل چپو و بدزد و برو" خوانده است با تدبیر و هنرپروری خود موجب آبادانی سرزمینهای اسلامی از جمله ایران و افغانستان شدند. دوران سلجوقی با مدارس نظامیه اش طلائی ترین دوران ایران قبل از اسلام و بعد از آن است. اینهمه مدرسه و رباط و مسجد و غیره ساخته شده است. در دوران ایلخانی که بازماندگان مغول اند اینهمه علوم در ایران رشد کرد. دوره تیموری طلائی ترین دوران فرهنگ و تمدن افغانستان است. آثار باستانی هرات که به دست پشتونها و آریاییها ویران شده اما کمابیش آثار دوران ترکان در آن باقی است سند محکم این ادعاست. وقتی به معماری و هنر و شهرسازی میرسیم آثار ترکان به نام ایرانی و غیره مصادره میشود ولی وقتی صحبت از این است که این حاکمان هنرپرورو ترک بودند آه و داد نژادپرستان بالا می رود که ای وااای. آمدند و کشتند و کردند و سوختند و بردند! همین ترکان غزنوی چهارصد شاعری پارسی گوی در دربار خود پروردند. اول و آخر هر بخش شاهنامه مدحنامه سلطان محمود است... روزگاری که امپراتوری ترکان در هند و ایران ترکستان و عثمانی بود زبان فارسی به مثابه زبان دبیری و با حمایت ترکان به آن دیار رفت و با حمایت ترکان رشد یافت و از زمانی که آسیای میانه به دست روسها و هند به دست انگلیسی ها اوفتاد کمر زبان فارسی در آن دیار شکست. ما ترکها مثلی داریم به این مضمون که: "سگ در سایه صخره میخوابد و میگوید سایه خودم است". حالا زبان فارسی دری در سایه و دربار ترکان رشد کرد و به عنوان یک زبان ادبی بالید حالا اینهمه حمایت ترکان، نادیده انگاشته میشود و برادران فارس ما جز بدگوئی برای ترکان ندارند. مطمئن باشید در همین ایران هم اگر ترکهای (آذری، ترکمن و قشقایی و غیره) ایران دست از زبان فارسی بکشند دیگر حال و روز زبان فارسی مثل وضعیت آن در افغانستان میشود و کلا مضمحل میگردد. حالا به جای همدلی و همرایی با ترکان بیائید و به تاریخ و فرهنگ آنان پارس کنید!
فارسها درباره اقوام ترک همیشه نیمه خالی لیوان را می بینند و بزرگنمایی می کنند این شعری که از ملک الشعرا ذکر شده است نمونه بارزی از این بدبینی به ترکها است. ملک الشعرا نمیخواهد اعتراف کند که این ترکان که آنان را "اهل چپو و بدزد و برو" خوانده است با تدبیر و هنرپروری خود موجب آبادانی سرزمینهای اسلامی از جمله ایران و افغانستان شدند. دوران سلجوقی با مدارس نظامیه اش طلائی ترین دوران ایران قبل از اسلام و بعد از آن است. اینهمه مدرسه و رباط و مسجد و غیره ساخته شده است. در دوران ایلخانی که بازماندگان مغول اند اینهمه علوم در ایران رشد کرد. دوره تیموری طلائی ترین دوران فرهنگ و تمدن افغانستان است. آثار باستانی هرات که به دست پشتونها و آریاییها ویران شده اما کمابیش آثار دوران ترکان در آن باقی است سند محکم این ادعاست. وقتی به معماری و هنر و شهرسازی میرسیم آثار ترکان به نام ایرانی و غیره مصادره میشود ولی وقتی صحبت از این است که این حاکمان هنرپرورو ترک بودند آه و داد نژادپرستان بالا می رود که ای وااای. آمدند و کشتند و کردند و سوختند و بردند! همین ترکان غزنوی چهارصد شاعری پارسی گوی در دربار خود پروردند. اول و آخر هر بخش شاهنامه مدحنامه سلطان محمود است... روزگاری که امپراتوری ترکان در هند و ایران ترکستان و عثمانی بود زبان فارسی به مثابه زبان دبیری و با حمایت ترکان به آن دیار رفت و با حمایت ترکان رشد یافت و از زمانی که آسیای میانه به دست روسها و هند به دست انگلیسی ها اوفتاد کمر زبان فارسی در آن دیار شکست. ما ترکها مثلی داریم به این مضمون که: "سگ در سایه صخره میخوابد و میگوید سایه خودم است". حالا زبان فارسی دری در سایه و دربار ترکان رشد کرد و به عنوان یک زبان ادبی بالید حالا اینهمه حمایت ترکان، نادیده انگاشته میشود و برادران فارس ما جز بدگوئی برای ترکان ندارند. مطمئن باشید در همین ایران هم اگر ترکهای (آذری، ترکمن و قشقایی و غیره) ایران دست از زبان فارسی بکشند دیگر حال و روز زبان فارسی مثل وضعیت آن در افغانستان میشود و کلا مضمحل میگردد. حالا به جای همدلی و همرایی با ترکان بیائید و به تاریخ و فرهنگ آنان پارس کنید!