فقط حکومت غير دينی می تواند حيات شیعيان را تضمين کند؟
4 آپریل 2009, 12:22, توسط توفیق
با هر عملیکه بر اساس زور و تزویر باشد، مخالفم (حتی تحکیم دیموکراسی و فمینیسم). چرا روابط زناشویی بر اساس توافق نظر نباشد؟ چرا اعتبار و اعتماد بر روابط زناشویی حاکم نباشد؟ اگر بی اعتمادی و بیوفایی به حدی برسد که دوهمسر به همدیگر خیانت کنند، بهترین راه حل طلاق است. بنابراین در هنگام انتخاب همسر باید بیش از حد محتاط بود نه اینکه پس از ازدواج برای همسر خود خط و نشان کشید.
جامعه ی شیعیان افغانستان مشکلاتی بزرگتر و مهمتر از "احوال شخصیه" ی خود دارند. اهل تشیع با آنکه در کشت و قاچاق تریاک دست نداشته و با تروریزم نیز فاصله دارند، از اندک ترین مساعدت های جامعه ی جهانی و حکومت دست نشاندۀ افغانستان محروم اند. آنها اول تر از همه محتاج به مکاتب مجهز و استادان مجرب هستند. آنها به جاده های قیر شده و مراکز خدمات صحی بیشتر از تصویب همچو قوانین جنجالی نیازمند هستند. حق تحصیل در داخل و خارج را از اهل تشیع افغانستان نگیرید نه اینکه برای زنان آنها خط و دایره ترسیم نموده و مشکلات آنها را ازدیاد بخشید.
در طرح همچو مسایل نباید نقش کشور های غربی را نادیده گرفت. سردبیر ناتو در مصاحبه ی خود با شبکه انگلیسی زبان الجزیره صریحاً گفت، "مردم افغانستان فقط دو انتخاب در پیشرو دارند، یاما با اسلحه کشنده و زودکش ویا هم طالبان با چاقو ها و کارد های کند ولی بازهم کشنده".
اینها ما را در میان دو گزینه ی بد و بدتر مختار نموده اند تا یکی را انتخاب کنیم. از این معلوم میشود که طالبان دست چپ اینها و سردمداران دست نشانده در کابل دست راست اینها هستند.
با هر عملیکه بر اساس زور و تزویر باشد، مخالفم (حتی تحکیم دیموکراسی و فمینیسم). چرا روابط زناشویی بر اساس توافق نظر نباشد؟ چرا اعتبار و اعتماد بر روابط زناشویی حاکم نباشد؟ اگر بی اعتمادی و بیوفایی به حدی برسد که دوهمسر به همدیگر خیانت کنند، بهترین راه حل طلاق است. بنابراین در هنگام انتخاب همسر باید بیش از حد محتاط بود نه اینکه پس از ازدواج برای همسر خود خط و نشان کشید.
جامعه ی شیعیان افغانستان مشکلاتی بزرگتر و مهمتر از "احوال شخصیه" ی خود دارند. اهل تشیع با آنکه در کشت و قاچاق تریاک دست نداشته و با تروریزم نیز فاصله دارند، از اندک ترین مساعدت های جامعه ی جهانی و حکومت دست نشاندۀ افغانستان محروم اند. آنها اول تر از همه محتاج به مکاتب مجهز و استادان مجرب هستند. آنها به جاده های قیر شده و مراکز خدمات صحی بیشتر از تصویب همچو قوانین جنجالی نیازمند هستند. حق تحصیل در داخل و خارج را از اهل تشیع افغانستان نگیرید نه اینکه برای زنان آنها خط و دایره ترسیم نموده و مشکلات آنها را ازدیاد بخشید.
در طرح همچو مسایل نباید نقش کشور های غربی را نادیده گرفت. سردبیر ناتو در مصاحبه ی خود با شبکه انگلیسی زبان الجزیره صریحاً گفت، "مردم افغانستان فقط دو انتخاب در پیشرو دارند، یاما با اسلحه کشنده و زودکش ویا هم طالبان با چاقو ها و کارد های کند ولی بازهم کشنده".
اینها ما را در میان دو گزینه ی بد و بدتر مختار نموده اند تا یکی را انتخاب کنیم. از این معلوم میشود که طالبان دست چپ اینها و سردمداران دست نشانده در کابل دست راست اینها هستند.
غرب از یکسو خواهان به رسمیت شناخته شدن طالبان هستند و از سوی دیگر از شلاق زدن آنها انتقاد میکنند. از یک جانب به پاکستان میلیارد ها دالر کمک مالی و نظامی میکنند و از جانب دیگر میگویند "پاکستان به طالبان کمک میکند..." از اینگونه حرف های ضد و نقیض غربی ها میتوان صد ها مثال آورد که بهترین آن روابط بسیار دوستانه و نزدیک غربی ها با ملک عبدالله و عربستان سعودی میباشد.
ملک عبدالله کسیست که تحت قیمومیت و حکومت او و اسلافش در خاندان آل سعود، زنان حق رای دادن، رانندگی، تحصیل و انتخاب شوهر را ندارند. اما هیچگاهی غربی ها این منبع شر و فساد را در عربستان سعودی و جهان اسلام، آنطور که باید و شاید مورد انتقاد قرار نمیدهد. عجیب این است که در عربستان سعودی اگر دشمن شخصئ یک فرد مقداری از تریاک ویا هرویین را در جیب ویا اثاثیۀ یک شخص قرار دهد، پولیس عربستان سعودی بدون محکمه و سند و مدرکی سر فرد را میبرند ولی ما از کدام حکومت غربی یا مدافعان حقوق زن و بشر تا هنوز یک حرف درست و حسابی بر ضد اینگونه اعمال حکومت عربستان نشنیدیم. پس انتقاد غربی ها را از قانون جنجالئ اخیر افغانستان، میتوان یکی سیاست های "یک بام و دو هوا" از جانب تولید و صادر کنندگان دیموکراسی و حقوق زن نامید.