سپاس از کابل پرس? با نشر این عکس. یادم از مراسم عروسی های قشلاق هایمان آمد: رقص های "آدم خانی" و قطغنی، چشمان شوخ دخترکان دم بخت،رقص دوران دخترکان به دور آتش فروزان، دایره ردن ها و خواندن های دسته جمعی آنها، غرور ساختکی جوانان زن خواه، غذای چرب،- با تاسف- فیر های بی پایان، شرم دادن دختر و افتخار گرفتن ذختر. من از قریه هستم به نام "بوکه" ولسوالی بلخ باستان، قریه سر سبز با مردم ساده و بسیار زحمت کش. یک عادت بسیار بد مردم قریه ما داشتند: هرگاه کسی از قریه ما عروس می برد، معدود جوانان- که مثل اکثر جوانان اطرافی وطن ما بی سواد و در چنگال نوغ غیرت منفی گرفتار اند- ما با پرتاب کلوخ های پوسیده- برای جلوگیری از زخمی شدن فامیل داماد، جای شکر است- بر قامیل داماد از آنها استقبال می کردند. جای بازهم شکر است که این رسم بد فعلا دیگر نیست و میتوانید آزادانه از قریه ما دختر نکاح کنید. رسم های دیگر هنوز هم پابر جاست مانند تمامی مناظق افغانستان عزیز و با تفاوت های فرهنگی محلی.
سپاس از کابل پرس? با نشر این عکس. یادم از مراسم عروسی های قشلاق هایمان آمد: رقص های "آدم خانی" و قطغنی، چشمان شوخ دخترکان دم بخت،رقص دوران دخترکان به دور آتش فروزان، دایره ردن ها و خواندن های دسته جمعی آنها، غرور ساختکی جوانان زن خواه، غذای چرب،- با تاسف- فیر های بی پایان، شرم دادن دختر و افتخار گرفتن ذختر. من از قریه هستم به نام "بوکه" ولسوالی بلخ باستان، قریه سر سبز با مردم ساده و بسیار زحمت کش. یک عادت بسیار بد مردم قریه ما داشتند: هرگاه کسی از قریه ما عروس می برد، معدود جوانان- که مثل اکثر جوانان اطرافی وطن ما بی سواد و در چنگال نوغ غیرت منفی گرفتار اند- ما با پرتاب کلوخ های پوسیده- برای جلوگیری از زخمی شدن فامیل داماد، جای شکر است- بر قامیل داماد از آنها استقبال می کردند. جای بازهم شکر است که این رسم بد فعلا دیگر نیست و میتوانید آزادانه از قریه ما دختر نکاح کنید. رسم های دیگر هنوز هم پابر جاست مانند تمامی مناظق افغانستان عزیز و با تفاوت های فرهنگی محلی.