براستی گناه گرانا، این طفل مهر بان چیست ؟ خدایش هم وی را فراموش کرده است !
هشت صبح است و اشک در چشمان سرازیر ! اِیرانی هستم و در فرانسه زندگی می کنم. دیشب و چند هفته پیش را هم بسبب کودتای اسلامی اخیر ایران نخوابیده ام و کم خوابی تمام وجودم را گرفته است. خلاصه خدمت شما مهربان عرض کنم، تا بسیار گفته هایتان درست است و باید هایتان را نیز قبول دارم. ای کاش گفتار شما تا به انتها به راه مثبت و سازندگی می انجامید !
سرشت حرکت و جنبش آزادی خواهی ایران امروز نه به رنگ سبز آقای موسوی خلاصه میشود و نه به فریاد کشورهای به عبارت خودشان متمدن اروپائی. گذشتهء مشترکی را داریم و از هر روزگاری منزوی تر، چه از عمل کرد و جهل خود و چه از موش دوانی های کشور هائی که منافع خود را در این نیم گوشه جهان می بینند. می دانی هم خاک، مردمان تنهائی داریم. در اروپای این زمانه کشور هائی که بارها و هر بار میلیون ها تن از ساکنین خود را به کوره های آدام سوزی و زیر بمباران های شبانه روزی به کشتن دادند دریافته اند که فردایشان در گرو پیمان میباشد و احترام به متقابل و این مهم در کنار استقلال و هشیاری فرد به فرد ساکنین هر کشور مشترک منافع اروپا. سی سالی میشود که خاک ایران را ترک کرده ام ولی هر از گاه دیداری به سرزمین و وطن خود دارم. من، به عنوان یک ایرانی شهادت میدهم، افغانستانی هائی که در ایران پناهنده بودند بیش از یک ایرانی سازندگی کردند و با دستمزدهائی که خود ایرانی ها نمیتوانسند زندگی کنن، ایشان شرایط کار را پذیرفتند و بیشترین ساختمانهای همان تهران خوش نشین را بنا کردند. با بسیاری از ایشان در تماس دوستی بودم و از فرانسه به تعدادی از ایشان یاری رساندم تا خود را به ترکیه و دو فرد دیگر نیز به انگلیس بروند. در اینجا هم با عتیق رحیمی نویسنده خوب افغانستانی سلام و علیکی دارم. همه و همه گفته ها به این انجامد هم خاک، دوستی کن و در دوستی هشیار باش، ما در این خاک آشنا بسیار تنهائیم ! اگر خواستی از شما بود، خرسندی از آن من خواهد بود تا بیشتر در تماس باشیم.
دو کلام کوتاه دیگر مگر اینکه تماسی برقرار شود از برای گفتاری بیشتر، موسیقی و هر هنر دیگر فقط برای شکم سیران نیست. ندا و دیگر کشته شدگان در راه آزادی هم آنچه را که داشتند نثار همین خاک کردند و رفتند. من و تو چه باید انجام دهیم ؟
من و تو چه زمانی اتحاد کشور های منطقه خودمان را خواهیم داشت ؟ چه زمانی خانه من، خانه توست و خانه تو، خانه من ؟
دوست و هم خاک من
براستی گناه گرانا، این طفل مهر بان چیست ؟ خدایش هم وی را فراموش کرده است !
هشت صبح است و اشک در چشمان سرازیر ! اِیرانی هستم و در فرانسه زندگی می کنم. دیشب و چند هفته پیش را هم بسبب کودتای اسلامی اخیر ایران نخوابیده ام و کم خوابی تمام وجودم را گرفته است. خلاصه خدمت شما مهربان عرض کنم، تا بسیار گفته هایتان درست است و باید هایتان را نیز قبول دارم. ای کاش گفتار شما تا به انتها به راه مثبت و سازندگی می انجامید !
سرشت حرکت و جنبش آزادی خواهی ایران امروز نه به رنگ سبز آقای موسوی خلاصه میشود و نه به فریاد کشورهای به عبارت خودشان متمدن اروپائی. گذشتهء مشترکی را داریم و از هر روزگاری منزوی تر، چه از عمل کرد و جهل خود و چه از موش دوانی های کشور هائی که منافع خود را در این نیم گوشه جهان می بینند. می دانی هم خاک، مردمان تنهائی داریم. در اروپای این زمانه کشور هائی که بارها و هر بار میلیون ها تن از ساکنین خود را به کوره های آدام سوزی و زیر بمباران های شبانه روزی به کشتن دادند دریافته اند که فردایشان در گرو پیمان میباشد و احترام به متقابل و این مهم در کنار استقلال و هشیاری فرد به فرد ساکنین هر کشور مشترک منافع اروپا. سی سالی میشود که خاک ایران را ترک کرده ام ولی هر از گاه دیداری به سرزمین و وطن خود دارم. من، به عنوان یک ایرانی شهادت میدهم، افغانستانی هائی که در ایران پناهنده بودند بیش از یک ایرانی سازندگی کردند و با دستمزدهائی که خود ایرانی ها نمیتوانسند زندگی کنن، ایشان شرایط کار را پذیرفتند و بیشترین ساختمانهای همان تهران خوش نشین را بنا کردند. با بسیاری از ایشان در تماس دوستی بودم و از فرانسه به تعدادی از ایشان یاری رساندم تا خود را به ترکیه و دو فرد دیگر نیز به انگلیس بروند. در اینجا هم با عتیق رحیمی نویسنده خوب افغانستانی سلام و علیکی دارم. همه و همه گفته ها به این انجامد هم خاک، دوستی کن و در دوستی هشیار باش، ما در این خاک آشنا بسیار تنهائیم ! اگر خواستی از شما بود، خرسندی از آن من خواهد بود تا بیشتر در تماس باشیم.
دو کلام کوتاه دیگر مگر اینکه تماسی برقرار شود از برای گفتاری بیشتر، موسیقی و هر هنر دیگر فقط برای شکم سیران نیست. ندا و دیگر کشته شدگان در راه آزادی هم آنچه را که داشتند نثار همین خاک کردند و رفتند. من و تو چه باید انجام دهیم ؟
من و تو چه زمانی اتحاد کشور های منطقه خودمان را خواهیم داشت ؟ چه زمانی خانه من، خانه توست و خانه تو، خانه من ؟
با مهر و دوستی های یک هم خاک