آدم های بزرگ تاریخ، آنهایی که نقطه هایی عطفی بوده اند در سرنوشت ملتها اغلب کما بیش عادت ها و نهادهای جامعه های خویش را در هم شکسته اند و چشم انداز جدید را ترسیم کرده اند. آقای بشر دوست هم این ویژگی هارا دارد که او و عملکردهایش نامتعارفند و خرق همه ای آنچیزهایی که مردم افغانستان به آنها خو گرفته اند. عزم ، پشتکار و فراست او به اثبات خواهد رساند که آیا او یک شخصی خواهد بود که پایه گذار جنبش نوین مردمی در افغانستان به حساب آید یانه. خط بشر دوست گرد هیچ قوم خاصی نمی چرخد بلکه افغانستان گیر است این یک پدیده ای ناشناخته در فرهنگ سیاسی افغانستان است. تا هنوز هیچ سیاست مداری نبوده است که اینگونه افغان یا افغانستانی باشد پیش از آن که یک هزاره یا پشتون و یا........باشد. یکی از علت های اساسی بی مهری مردم و روشنفکران مردم هزاره به بشر دوست نیز همین است. شعار های حماسی- قومی بیشتر مردم را جذب میکند لذا وقت کار دارد تا مردم به واقعیت های همه گیری که بشر دوست به آنها اشاره می کند خو بگیرند یا به آنها پی ببرند. از جانب دیگر نباید انتظار داشت که تا کسی آمد فریاد عدالت خواهی و حق مردم و این چیزهارا سرداد همه ای روشن فکران نیز پشت او قطار شوند به خاطر ی که با او هم تبارند. روشنفکران دغدغه های خاص خود را دارند و در این کار حق با آنهاست، چون حتی اگر آنها بر اساس یافته های تجربی و فکری خویش بسنجند بشر دوست بعضی علایمی را از خود بروز می دهد که بالقوه خطرناکند. نباید از یاد برد که بسیاری از کژی های کمر شکن تاریخ بر بنیاد آرزو ها و خواست های راست و درست بنا شده اند. بطور مثال نگر بشر دوست در مورد مخالفانش تا اندازه زیاد تندروانه و دیگر نپذیرانه است که اگر واقعن ادامه یابد و بشر دوست روزی به قدرت رسد میتواند از خاستگاه حق مردم و منافع مردم و نمیدانم چه و چه همه ای مخالفان خودرا سر به نیست کند. از اینجاست که نقد و مخالفت روشن فکران یک امر بایسته است. در این میان باید فرق گذاشت میان یک نقد منصفانه و علمی که همه ای جنبه های موضوع را برجسته میسازد و نقدهای غرضمند و سیاسی( مثل آنچه که علی امیری در جمهوری سکوت زیر عنوان پدیده ای بشردوست به نشر رسانده بود). نقد سیاسی کوشش می کند که با توسل به شگرد های مختلف و ظرفیت های زبانی جنبه های منفی موضوع مورد نقد را تا می تواند بر جسته سازد بدون هیچ نوع اشاره به چیزهای مثبت.
بحران افغانستان یک لکه ای ننگی است به پیشانی همه ای آنهایی که سر دانش و سیاست می تکانند اما کاری به نفع مردم نمیکنند، چنانچه این بحران زخمی است بر جگر و خاریست درگلوی هر افغان مخصوصن آنهایی که در چار گوشه عالم به خاطر افغان بودنشان زجر می بینند طعنه می کشند. کشور نداشتن سخت است و بی هویتی و سرگردانی سختتر از آن و کوشش بشر دوست آغازیست که حل این مشکلات را برای همه ای افغانها هدف قرار داده است. بشر دوست از هر نظر چه دربین هزاره ها و چه دربین غیر هزاره های یک چهره جدید است و امید وارم حرکتی را که او آغاز کرده حتی در صورت شکستش در انتخابات پیش رو ادامه یابد.
آدم های بزرگ تاریخ، آنهایی که نقطه هایی عطفی بوده اند در سرنوشت ملتها اغلب کما بیش عادت ها و نهادهای جامعه های خویش را در هم شکسته اند و چشم انداز جدید را ترسیم کرده اند. آقای بشر دوست هم این ویژگی هارا دارد که او و عملکردهایش نامتعارفند و خرق همه ای آنچیزهایی که مردم افغانستان به آنها خو گرفته اند. عزم ، پشتکار و فراست او به اثبات خواهد رساند که آیا او یک شخصی خواهد بود که پایه گذار جنبش نوین مردمی در افغانستان به حساب آید یانه. خط بشر دوست گرد هیچ قوم خاصی نمی چرخد بلکه افغانستان گیر است این یک پدیده ای ناشناخته در فرهنگ سیاسی افغانستان است. تا هنوز هیچ سیاست مداری نبوده است که اینگونه افغان یا افغانستانی باشد پیش از آن که یک هزاره یا پشتون و یا........باشد. یکی از علت های اساسی بی مهری مردم و روشنفکران مردم هزاره به بشر دوست نیز همین است. شعار های حماسی- قومی بیشتر مردم را جذب میکند لذا وقت کار دارد تا مردم به واقعیت های همه گیری که بشر دوست به آنها اشاره می کند خو بگیرند یا به آنها پی ببرند. از جانب دیگر نباید انتظار داشت که تا کسی آمد فریاد عدالت خواهی و حق مردم و این چیزهارا سرداد همه ای روشن فکران نیز پشت او قطار شوند به خاطر ی که با او هم تبارند. روشنفکران دغدغه های خاص خود را دارند و در این کار حق با آنهاست، چون حتی اگر آنها بر اساس یافته های تجربی و فکری خویش بسنجند بشر دوست بعضی علایمی را از خود بروز می دهد که بالقوه خطرناکند. نباید از یاد برد که بسیاری از کژی های کمر شکن تاریخ بر بنیاد آرزو ها و خواست های راست و درست بنا شده اند. بطور مثال نگر بشر دوست در مورد مخالفانش تا اندازه زیاد تندروانه و دیگر نپذیرانه است که اگر واقعن ادامه یابد و بشر دوست روزی به قدرت رسد میتواند از خاستگاه حق مردم و منافع مردم و نمیدانم چه و چه همه ای مخالفان خودرا سر به نیست کند. از اینجاست که نقد و مخالفت روشن فکران یک امر بایسته است. در این میان باید فرق گذاشت میان یک نقد منصفانه و علمی که همه ای جنبه های موضوع را برجسته میسازد و نقدهای غرضمند و سیاسی( مثل آنچه که علی امیری در جمهوری سکوت زیر عنوان پدیده ای بشردوست به نشر رسانده بود). نقد سیاسی کوشش می کند که با توسل به شگرد های مختلف و ظرفیت های زبانی جنبه های منفی موضوع مورد نقد را تا می تواند بر جسته سازد بدون هیچ نوع اشاره به چیزهای مثبت.
بحران افغانستان یک لکه ای ننگی است به پیشانی همه ای آنهایی که سر دانش و سیاست می تکانند اما کاری به نفع مردم نمیکنند، چنانچه این بحران زخمی است بر جگر و خاریست درگلوی هر افغان مخصوصن آنهایی که در چار گوشه عالم به خاطر افغان بودنشان زجر می بینند طعنه می کشند. کشور نداشتن سخت است و بی هویتی و سرگردانی سختتر از آن و کوشش بشر دوست آغازیست که حل این مشکلات را برای همه ای افغانها هدف قرار داده است. بشر دوست از هر نظر چه دربین هزاره ها و چه دربین غیر هزاره های یک چهره جدید است و امید وارم حرکتی را که او آغاز کرده حتی در صورت شکستش در انتخابات پیش رو ادامه یابد.