سودان در چند قدمی تجزیه؛ آیا افغانستان به سرنوشت سودان دچار می شود؟
20 دسامبر 2010, 02:00, توسط قاضی زاده
اسناد و مدارک معتبر نشان می دهد که در پشت ماجرای جدایی طلبی جنوبی ها در سودان اسرائیلی ها و امریکایی ها قرار دارند. این حرف برخاسته از تئوری توطئه نیست بلکه چیزی است که پژوهش های گوناگون پژوهشگران نشان داده است. برای اسرائیلی ها و امریکایی ها وجود حکومت مستقل در سودان- که پهناورترین کشور در قاره افریقا و بهره مند از منابع سرشار طبیعی است و در عین حال از اهمیت ژئوپولیتیک برخوردار است- غیرقابل قبول است. طرح تجزیه سودان را بنیان گذاران رژیم اشغالگر قدس همچون بن گوریون گذاشته اند.
با این حساب، بعید نیست که طرح تجزیه افغانستان را نیز خارجی ها دامن بزنند- همان طوری که برخی از دیپلومات های غربی با آب و تاب ، مساله تجزیه افغانستان را مطرح کرده اند.
به گمان من، کسانی که موضوع تجزیه افغانستان را مطرح می کنند به صورت ترحم آوری ابله و ساده اندیش هستند.
این ها آیا گاهی با خود فکر کرده اند که مساله تجزیه افغانستان عملی است؟
اگر افغانستان تجزیه شود باید مرز میان افغانستان شمالی و جنوبی کجا باشد؟ آیا امکان دارد که طرفین مخاصمه به صورت قاطع مرزهای خود را مشخص کنند یا این که بازهم اختلافات لاینحل مرزی دیگر شروع می شود و بازهم شاهد درگیری خواهیم بود و جنگ و نفوذ جنگجویان از این طرف سرحد به آن طرف سرحد و بالعکس؟
در سودان اکثریت قاطع جنوبی ها به یک قومیت خاص تعلق دارند. آیا در افغانستان چنین است؟
اقوام پشتون ساکن در شمال را آیا به دریای آمو خواهند انداخت؟
از همه این ها گذشته، آیا مشکل افغانستان با تجزیه حل خواهد شد؟ در صورتی که کشور ما تجزیه شود بدون شک هر کدام از دولت های شمال و جنوب به صورت باورنکردنی ضعیف و ناتوان خواهند بود. در آن صورت، کشورهای خارجی بیشتر از حالا توانایی این را پیدا خواهند کرد که در امور این دو کشور مداخله کنند و مردم ما را نگذارند که احساس راحت کنند.
تجربه نشان داده که کشورهای کوچک و ضعیف به آسانی در معرض تجاوزهای بیگانگان قرار گرفته اند. نمونه اش کشور کوچک کویت است که مورد تجاوز ارتش عراق قرار گرفت و در ظرف چند ساعت به اشغال نیروهای صدام واقع شد. همین حالا هم سیاستمداران این کشور به شدت از همسایه های خود در هراس به سر می برند تا آن جا که پس از حمله صدام به کویت، دولت توانایی این را ندارد که به اهداف درازمدت بیندیشد و طرح های بزرگ اقتصادی را پی ریزی کند. برای دفاع از کیان خود مجبور است که متوسل به کشورهای خارجی همچون امریکا شود و سالانه میلیاردها دلار بابت هزینه حضور نیروهای امریکایی در خاک کشور خود بپردازد.
مسلما تجزیه شدن کشور ما مشکلات ما را کاهش نمی دهد که هیچ بلکه افزایش هم می دهد.
از همین رو، من به این نظر هستم که کسانی که طرح ابلهانه تجزیه افغانستان را این جا و آن جا مطرح می کنند یا ابله و نادان اند یا دست پروده بیگانه.
اسناد و مدارک معتبر نشان می دهد که در پشت ماجرای جدایی طلبی جنوبی ها در سودان اسرائیلی ها و امریکایی ها قرار دارند. این حرف برخاسته از تئوری توطئه نیست بلکه چیزی است که پژوهش های گوناگون پژوهشگران نشان داده است. برای اسرائیلی ها و امریکایی ها وجود حکومت مستقل در سودان- که پهناورترین کشور در قاره افریقا و بهره مند از منابع سرشار طبیعی است و در عین حال از اهمیت ژئوپولیتیک برخوردار است- غیرقابل قبول است. طرح تجزیه سودان را بنیان گذاران رژیم اشغالگر قدس همچون بن گوریون گذاشته اند.
با این حساب، بعید نیست که طرح تجزیه افغانستان را نیز خارجی ها دامن بزنند- همان طوری که برخی از دیپلومات های غربی با آب و تاب ، مساله تجزیه افغانستان را مطرح کرده اند.
به گمان من، کسانی که موضوع تجزیه افغانستان را مطرح می کنند به صورت ترحم آوری ابله و ساده اندیش هستند.
این ها آیا گاهی با خود فکر کرده اند که مساله تجزیه افغانستان عملی است؟
اگر افغانستان تجزیه شود باید مرز میان افغانستان شمالی و جنوبی کجا باشد؟ آیا امکان دارد که طرفین مخاصمه به صورت قاطع مرزهای خود را مشخص کنند یا این که بازهم اختلافات لاینحل مرزی دیگر شروع می شود و بازهم شاهد درگیری خواهیم بود و جنگ و نفوذ جنگجویان از این طرف سرحد به آن طرف سرحد و بالعکس؟
در سودان اکثریت قاطع جنوبی ها به یک قومیت خاص تعلق دارند. آیا در افغانستان چنین است؟
اقوام پشتون ساکن در شمال را آیا به دریای آمو خواهند انداخت؟
از همه این ها گذشته، آیا مشکل افغانستان با تجزیه حل خواهد شد؟ در صورتی که کشور ما تجزیه شود بدون شک هر کدام از دولت های شمال و جنوب به صورت باورنکردنی ضعیف و ناتوان خواهند بود. در آن صورت، کشورهای خارجی بیشتر از حالا توانایی این را پیدا خواهند کرد که در امور این دو کشور مداخله کنند و مردم ما را نگذارند که احساس راحت کنند.
تجربه نشان داده که کشورهای کوچک و ضعیف به آسانی در معرض تجاوزهای بیگانگان قرار گرفته اند. نمونه اش کشور کوچک کویت است که مورد تجاوز ارتش عراق قرار گرفت و در ظرف چند ساعت به اشغال نیروهای صدام واقع شد. همین حالا هم سیاستمداران این کشور به شدت از همسایه های خود در هراس به سر می برند تا آن جا که پس از حمله صدام به کویت، دولت توانایی این را ندارد که به اهداف درازمدت بیندیشد و طرح های بزرگ اقتصادی را پی ریزی کند. برای دفاع از کیان خود مجبور است که متوسل به کشورهای خارجی همچون امریکا شود و سالانه میلیاردها دلار بابت هزینه حضور نیروهای امریکایی در خاک کشور خود بپردازد.
مسلما تجزیه شدن کشور ما مشکلات ما را کاهش نمی دهد که هیچ بلکه افزایش هم می دهد.
از همین رو، من به این نظر هستم که کسانی که طرح ابلهانه تجزیه افغانستان را این جا و آن جا مطرح می کنند یا ابله و نادان اند یا دست پروده بیگانه.