میگن ازبیک ها پشت سر هم مهمان که به خانه شان میایه مهمان را خوراند ه میرند . . میگن که اول چای سیاه یا سیر همرای ( لشلمه ) میارن . باز ظرف های چایه که جمع کردن یک دفع میبینین که دستر خوان درازه واز کردن و انداختنش روز زمین و یکی زود زود نان های گرده را به دوطرف چیده میره مقابل مهمان ها و یکی دیگه کاسه شوروای چشم بلبله پیشی مهمان ها مانده میره و بدون بسم الله نان ها را در کاسه ها ریزه کرده بسم اله بسم اله گفته خورده میرن . . بسم الله گفتن شان به معنی تعارف شوروای به یک دیگر است . و باز که شوروای خلاص شد شروع مکینند به خوردن گوشت شورای . . حالا هنوز شوروای هضم نشده که باز دستر خوان باز میشه و باز یک قابلی ازبکی میارن که بویش ادم را دیوانه میسازه ولی افسوس که جاینمانده ده شکم مهمان ها ولی صاحب خنه ایلاه دادنی نیست و با تعارف نمودن های محکم محکم مهمان ها را تشویق به خوردن قابلی پلو میکنند . . گپ به قسم دادن میکشه که اگر نخورن به خدا به زیارت فلان فلان محترم . . و خلاصه هر رقم که است قابلی خورده میشه و مهمان های که از بس خوردن شخ ماندن هنوز خدا را شکر نکردن که خوردن خلاص شد که باز دستر خوان میایه . . . اینجه است که اگر مهمان نابلد باشه حتماء فکر میکنه که صاحب خانه قصد قبض روح او ره توسط غذا های مطبوع داره که وقتی مقابل خدا ایستاده شود بعد از مردن از صاحب خانه شکایت نکنه . . این دفعه دور خسته و پسته و بادام و چای و چلم شروع میشه و خدا نشان هیچ کابلی این مهمان نوازی را ندهد . ولی این همه مهمان نوازی به خاطری خاطر داری تاریخی مردم ازبک از مهمان های شان است . مردم ازبک احترام و عشق فوق العاده به هموطنان خود دارند و یکی از جنانه ترین و دلیر ترین و نفیس ترین و موادب ترین و هر چه در وصف شان گفته شود کم است . . میباشند . زنده باد قیلدنگ بیلدنگ ازبکی .
مکرر اینکه :
من اصلاء یک کلمه ازبکی نمیدانم و هرچه کردم ندانستم که شما راجع به چی صحبت نموده اید . . ولی از فحوا فهمیده میشه که از تاریخ حرف زده اید .
میگن ازبیک ها پشت سر هم مهمان که به خانه شان میایه مهمان را خوراند ه میرند . . میگن که اول چای سیاه یا سیر همرای ( لشلمه ) میارن . باز ظرف های چایه که جمع کردن یک دفع میبینین که دستر خوان درازه واز کردن و انداختنش روز زمین و یکی زود زود نان های گرده را به دوطرف چیده میره مقابل مهمان ها و یکی دیگه کاسه شوروای چشم بلبله پیشی مهمان ها مانده میره و بدون بسم الله نان ها را در کاسه ها ریزه کرده بسم اله بسم اله گفته خورده میرن . . بسم الله گفتن شان به معنی تعارف شوروای به یک دیگر است . و باز که شوروای خلاص شد شروع مکینند به خوردن گوشت شورای . . حالا هنوز شوروای هضم نشده که باز دستر خوان باز میشه و باز یک قابلی ازبکی میارن که بویش ادم را دیوانه میسازه ولی افسوس که جاینمانده ده شکم مهمان ها ولی صاحب خنه ایلاه دادنی نیست و با تعارف نمودن های محکم محکم مهمان ها را تشویق به خوردن قابلی پلو میکنند . . گپ به قسم دادن میکشه که اگر نخورن به خدا به زیارت فلان فلان محترم . . و خلاصه هر رقم که است قابلی خورده میشه و مهمان های که از بس خوردن شخ ماندن هنوز خدا را شکر نکردن که خوردن خلاص شد که باز دستر خوان میایه . . . اینجه است که اگر مهمان نابلد باشه حتماء فکر میکنه که صاحب خانه قصد قبض روح او ره توسط غذا های مطبوع داره که وقتی مقابل خدا ایستاده شود بعد از مردن از صاحب خانه شکایت نکنه . . این دفعه دور خسته و پسته و بادام و چای و چلم شروع میشه و خدا نشان هیچ کابلی این مهمان نوازی را ندهد . ولی این همه مهمان نوازی به خاطری خاطر داری تاریخی مردم ازبک از مهمان های شان است . مردم ازبک احترام و عشق فوق العاده به هموطنان خود دارند و یکی از جنانه ترین و دلیر ترین و نفیس ترین و موادب ترین و هر چه در وصف شان گفته شود کم است . . میباشند . زنده باد قیلدنگ بیلدنگ ازبکی .
مکرر اینکه :
من اصلاء یک کلمه ازبکی نمیدانم و هرچه کردم ندانستم که شما راجع به چی صحبت نموده اید . . ولی از فحوا فهمیده میشه که از تاریخ حرف زده اید .