انتحاری افغان که می خواست زنان و حورهای بهشتی را ملاقات کند

مزاری خو بسیار اغراق کده و یک داستان ساخته تا طالب ها ره بد بگویه . ولی بی فایده است , ایقدر خو اغراق و استغراق در حق طالب ها خوب نیست و ملاه های طالب ها اگر امریکا را ندیده اند خو زندان های امریکاه را دیده اند و میدانند که با دشمن خود چگونه بجنگن . این داستان ها مال خر کار ها و یا بیگار گیر های کویته و پشاور و قریه های اطراف سوات او منگوره میباشه . حجره که یک دوکاندار قشلاقی ده پس خانه دوکان خود جور میکنه , زیاد همرای یک یا دو تا بچه " بچه بازی " کنه , که در این باره قرآن واضح حکم شریعی صادر نکرده است و گناه کار مطابق دل خواست قاضی و یا پنچاییت سزا داده میشود , و به حجره ها زیاد تر بچه های زیر سن میباشند مثلاء زیر هفت سال . و انها برای یاد گرفتن ابجد و یا الف لام و یا سی سپاره به انجا فرستاده میشود . این کمبر بند کمر ها را از میان احساساتی های هر قریه و ا قشلاق پیدا میکنند و اکثر پدرانی که خود طالب هستند بجه های خود را قربانی خدا یا محمد و یا ملاعمر صاحب میکنند خو ایی ره به طالب ها چی غرض . یک مسلمان نان و گوشت و حلوا خیرات میکنه و یک مسلمان بچه خوده . به ما چی غرض بان که ازاد باشن . وقتی نه خوده میشناسن و نه خدا ره و نه افغانستان ره , ما ده مخ از همو چی رقم انسانیت ره پیچکاری کنیم ؟ ولی ما ای داستان مزاری ره ده کدام کتاب عزیر نسین ترکی خونده ایم یادم نیست . بسیار قدیمی کتاب است .