درود به آقای مهدوی.
در این نبشته تو امر بسیار مهم قابل درک است:
1ـ اول اینکه آقای مهدوی نویسندهء چهره دست به معنای واقعی کلمه هستند. یعنی چنین نویسنده ای را ما در افغانستان کمتر سراغ داریم، حتی آنهایی که شهرتی هم دارند به این توانایی قلم فرسایی نتوانند!
2ـ دوم اینکه؛ بدون شک ادعای آقای گنجی در یک بخشی از آن کاملا درست و حقیقت است. البته نقد آقای مهدوی بیشتر متمرکز بر ادبیات آشفتهء گنجی بود که درست فرمودند. اما در رابطه با اینکه اهل تسنن جهان بینی دموکرات تری نسبت به ادارهء سیاسی دارند؛ کاملا درست و بجاست، لا اقل از نگاه تئوریک اهل تسنن به آیه های (و امرهم شوری بینهم.... و شاورهم فی الأمر...) در امر انتخاب امیر استدلال میکنند. یعنی شوری را مرجع اصلی میدانند و خلیفه و امام را منصوب خدا نمیدانند. حتی ملا امام باید به انتخاب و رضایت اکثر قوم امامت کند. البته در روشنایی نصوص. (تنها در موارد که خطر فتنهء بزرگ و اغتشاش عمومی و ویران مملکت باشد، فقهای متأخرین اهل تسنن، قاعدهء فقهی «الملک لمن غلب» را بکار می برند و این یک مورد قابل سوال و استثنایی است)
اینکه خلفاء عباسی و اموی و بعدهای ایشان در تاریخ مخالف این شیوهء عمل کردند یا انتخاب شدند و... این دیگر از نقص تئوریک و عقیده اهل سنت نیست و بر میگردد به عمل اشخاص، شرائط و جو حاکم...
اسلام بذات خود ندارد عیبی
هر عیب که هست در مسلمانی ماست
میخواهم اشتباه آقی مهدوی را در اصل ادبیات فاخر و اخلاق دینی رفع نمایم: و آن اینکه؛ پیامر هم خدا نیست که مردم را هرچه خواست بگوید چه رسد به ائمه و دیگر دینداران؛ جناب پیامبر در طول حیات شان یکبار هم کسی را کلمهء رکیک نگفتند و حتی اعضای مخصوص بدن را با نام اصلی آن یاد نمی کردند. و احادیثی زیادی است که نباید دشمنان خود را دشنام دهید.
همچنان آیت قرآن کریم: «و دشنام ندهید کسانی را که غیر خدا را می پرستند، چون دشنام دهندخدا را به جهالت و شما از کردهء خود پشیمان شوید...» این آیت، روش خود پیامبر گرامی و سیرهء اصحاب و خلفای راشدین می رساند که دو و دشنام دادن مخالف ادبیات دینی است...
اگر خدا در قرآن کفار را چنین خطاب کرده است، نمیشود کسی را با خدا مقایسه و تمثیل کرد!! پدرود و با عرض پوزش
درود به آقای مهدوی.
در این نبشته تو امر بسیار مهم قابل درک است:
1ـ اول اینکه آقای مهدوی نویسندهء چهره دست به معنای واقعی کلمه هستند. یعنی چنین نویسنده ای را ما در افغانستان کمتر سراغ داریم، حتی آنهایی که شهرتی هم دارند به این توانایی قلم فرسایی نتوانند!
2ـ دوم اینکه؛ بدون شک ادعای آقای گنجی در یک بخشی از آن کاملا درست و حقیقت است. البته نقد آقای مهدوی بیشتر متمرکز بر ادبیات آشفتهء گنجی بود که درست فرمودند. اما در رابطه با اینکه اهل تسنن جهان بینی دموکرات تری نسبت به ادارهء سیاسی دارند؛ کاملا درست و بجاست، لا اقل از نگاه تئوریک اهل تسنن به آیه های (و امرهم شوری بینهم.... و شاورهم فی الأمر...) در امر انتخاب امیر استدلال میکنند. یعنی شوری را مرجع اصلی میدانند و خلیفه و امام را منصوب خدا نمیدانند. حتی ملا امام باید به انتخاب و رضایت اکثر قوم امامت کند. البته در روشنایی نصوص. (تنها در موارد که خطر فتنهء بزرگ و اغتشاش عمومی و ویران مملکت باشد، فقهای متأخرین اهل تسنن، قاعدهء فقهی «الملک لمن غلب» را بکار می برند و این یک مورد قابل سوال و استثنایی است)
اینکه خلفاء عباسی و اموی و بعدهای ایشان در تاریخ مخالف این شیوهء عمل کردند یا انتخاب شدند و... این دیگر از نقص تئوریک و عقیده اهل سنت نیست و بر میگردد به عمل اشخاص، شرائط و جو حاکم...
اسلام بذات خود ندارد عیبی
هر عیب که هست در مسلمانی ماست
میخواهم اشتباه آقی مهدوی را در اصل ادبیات فاخر و اخلاق دینی رفع نمایم: و آن اینکه؛ پیامر هم خدا نیست که مردم را هرچه خواست بگوید چه رسد به ائمه و دیگر دینداران؛ جناب پیامبر در طول حیات شان یکبار هم کسی را کلمهء رکیک نگفتند و حتی اعضای مخصوص بدن را با نام اصلی آن یاد نمی کردند. و احادیثی زیادی است که نباید دشمنان خود را دشنام دهید.
همچنان آیت قرآن کریم: «و دشنام ندهید کسانی را که غیر خدا را می پرستند، چون دشنام دهندخدا را به جهالت و شما از کردهء خود پشیمان شوید...» این آیت، روش خود پیامبر گرامی و سیرهء اصحاب و خلفای راشدین می رساند که دو و دشنام دادن مخالف ادبیات دینی است...
اگر خدا در قرآن کفار را چنین خطاب کرده است، نمیشود کسی را با خدا مقایسه و تمثیل کرد!! پدرود و با عرض پوزش