واقعا که جای تاسف است که نماینده گان ما هم دست به دست هم داده همرای دوزد یکدست شده است (دهن جوال را بسیار محکم گرفته است مگر خداوند به لطف خودش این دست ها را از دهن جوال خلاص کندو اگر نه ...........) بسیار جالب گفته این شاعر :
عجب شهر وعجایب رهروان یست
عجب تاریخِ تار وداستان یست
دلِ دوزخ که نامش میهنِِ ماست
لجنزاری که گویا گلشنِ ماست
یکی گفتا دیارِ جنگجوی یست
دگرگفتا که مهدِ آبروی یست
یکی گفتا که این افغان زمین است
به قلبِ آسیا زیبا نگین است...
***
بله خاکی که گویا (مادرِ) ماست
(غرور وگوهر وتاج سرِ) ماست
به جز فرزند خوراکی ندارد
به جز خونریزی ادراکی ندارد
دراین وادی به غیراز زهرپاشی
ویا اندشه ی مشکل تراشی
کجا یابی تنی بی مدعا را
ویا اندیشه ی عشق و وفا را
سیه کارانی در ظاهر (علمدار)
علمدارانِ بی فرهنگ وبیمار
به غیرازدست وپا بستن ندانند
به جز تکفیر در گوشی نخوانند
به جای خنده آوار آفریدند
به جای زندگی دار آفریدند
تمام حرمتِ انسانیت را
نمادِ عاشقی وعافیت را
به زندان وقفس تعبید کردند
وحکمِ مرگشان تأیید کردند
***
نه این آواز شورِ سینه ی ماست
نه این جغرافیا آینه ی ماست
نه من اهلِ ستیز و تند خویم
نه بغضِ کینه جوشد درگلویم
نه میلِ شعله درسر برسرِ مااست
نه هرآدم نمایی دلبرِ مااست
درِ زندان را باید کشودن
فقط انسان راباید ستودن
فرو ریزیید این دیوارها را!
عصا سازیید چوبِ دارها را!!!
***
در این ماتمسرا که میهنِ ماست
لجنزاری که گویا گلشنِ ماست
هماء بخت ( مادر) واژگون است
علمدارِ حقیقت غرقِ خون است
به هرشهری که فرزندش امیراست
به مردابی تن مادر اسیر است
دلِ امواج وچشمِ تیزبینش
نگاه های بلند و راستینش
گهی افتاده دردام دلِ سنگ
زمانی پشتِ جالی های خوشرنگ...
واقعا که جای تاسف است که نماینده گان ما هم دست به دست هم داده همرای دوزد یکدست شده است (دهن جوال را بسیار محکم گرفته است مگر خداوند به لطف خودش این دست ها را از دهن جوال خلاص کندو اگر نه ...........) بسیار جالب گفته این شاعر :
عجب شهر وعجایب رهروان یست
عجب تاریخِ تار وداستان یست
دلِ دوزخ که نامش میهنِِ ماست
لجنزاری که گویا گلشنِ ماست
یکی گفتا دیارِ جنگجوی یست
دگرگفتا که مهدِ آبروی یست
یکی گفتا که این افغان زمین است
به قلبِ آسیا زیبا نگین است...
***
بله خاکی که گویا (مادرِ) ماست
(غرور وگوهر وتاج سرِ) ماست
به جز فرزند خوراکی ندارد
به جز خونریزی ادراکی ندارد
دراین وادی به غیراز زهرپاشی
ویا اندشه ی مشکل تراشی
کجا یابی تنی بی مدعا را
ویا اندیشه ی عشق و وفا را
سیه کارانی در ظاهر (علمدار)
علمدارانِ بی فرهنگ وبیمار
به غیرازدست وپا بستن ندانند
به جز تکفیر در گوشی نخوانند
به جای خنده آوار آفریدند
به جای زندگی دار آفریدند
تمام حرمتِ انسانیت را
نمادِ عاشقی وعافیت را
به زندان وقفس تعبید کردند
وحکمِ مرگشان تأیید کردند
***
نه این آواز شورِ سینه ی ماست
نه این جغرافیا آینه ی ماست
نه من اهلِ ستیز و تند خویم
نه بغضِ کینه جوشد درگلویم
نه میلِ شعله درسر برسرِ مااست
نه هرآدم نمایی دلبرِ مااست
درِ زندان را باید کشودن
فقط انسان راباید ستودن
فرو ریزیید این دیوارها را!
عصا سازیید چوبِ دارها را!!!
***
در این ماتمسرا که میهنِ ماست
لجنزاری که گویا گلشنِ ماست
هماء بخت ( مادر) واژگون است
علمدارِ حقیقت غرقِ خون است
به هرشهری که فرزندش امیراست
به مردابی تن مادر اسیر است
دلِ امواج وچشمِ تیزبینش
نگاه های بلند و راستینش
گهی افتاده دردام دلِ سنگ
زمانی پشتِ جالی های خوشرنگ...