Baqi - Samandar
باقی سمندر
میزان/ مهر سال ۱۳۹۰ خورشیدی
اکتوبرسال ۲۰۱۱ میلادی
سلام به خوانندګان ارجمند کابل پرس? !
سلام به آقای عباس دلجو !
مقاله شما را همچو همه نبشته های دیګر شما تا به پایان خواندم . یک بخش را برای بحث نمودن بیرون نویس کردن و چنددقیقه ای پیشتر برای انتشار در روی تارنمای کابل پرس ګذاشتم ـ اینک بصورت فشرده چنین مینویسم – شما نوشته اید که :
« درست به همین دلیل در افغانستان با توجه به واقعیت های قومی، تکثر نژادی و تنوع فرهنگی باید مسئله تامین حقوق سیاسی، اجتماعی و فرهنگی اقوام از دغدغه های اصلی نخبگان و روشنفکران، باشند . زیرا بدون تثبیت حقوق اقوام و تامین عدالت اجتماعی در کشور، تحکیم مناسبات دموکراسی امکان ندارد . زیرا اقوام از مؤلفه های اصلی ملت محسوب گردیده و از ترکیب متناسب آنان در ساختار حاکمیت، پروسه «ملت- دولت» تحقق می یابد «
لطفن در مورد «تکثر نژادی » اندکی توضیح بدهید !
درمورد « نژاد » بنویسید – من خودم را در افغانستان متعلق به انسانهایی نمیدانم که علاقمندی هویتی خود را به کدام « نژاد » بخواهم تعریف نمایم . در دوران دبستان برایما درس میدادند که « ما از نژاد اریا یی» میباشیم – اما وقتی با ادبیات المانی پیش از جنګ دوم جهانی وبعد از جنګ دوم آشناشدم - متوجه ګردیدم که نژاد پرستی در المان یکی از بزرګترین بدبختی های المان بوده است و ګوبلز ودیګران کوشیدند تا توده المانی را برمبنی تفکر نژاد ګرایی بسیج وسازماندهی نمایند وافکاری از کانت – هګل – نیچه و هایدګر را درخدمت تفکر نژاد ګرایی خود قرار دادند . درنتیجه دیدیم که جنګ دوم جهانی بیش از پنجاه ملیون انسان را به خاک وخون کشانید . امروز شصت سال بعد از جنګ دوم جهانی هنوز تفکر ڼزادګرایی یا راسیسم در المان واروپا مورد نقد قرار میګیرد اما در افغانستان – از انور الحق احدی تا روستار تره و نویسندګان دویمه سقوی هنوز دهل نژادګرایی را به ګردن خود آویزان دارند ودهل مینوازند واتن مینمایند و در لر وبر نمی دانندکه « صدای دهل از دور خوش است » راسیستها وماکیا ولیستها دهل مینوازند و طالبان وحزب اسلامی را بازوی نظامی نژاد ګرایی میدانند و درارګ ریاست جمهوری نیز هواخوانی دارند .
بدون نقد همه جانبه از نژاد پرستی و نژاد ګرایی و دریافتن رابطه دیالکتیکی نژاد ګرایی با ماکیاولیسم هرنوع نقد ما از راسیسم – ماکیاولیسم و شوونیسم و هّژمونیسم درقرن بیست ویکم – نقد نیم بند خواهد بود .
من بازهم در دومورد دیګر خواهم نوشت .
نوشته ام را با ید داشت از کابل پرس بيایان میرسانم .
« سانسور-
آزادی ها ، حرف ها ، نوشته ها ، حقایق واندیشه ها سانسور میشوند . تضمینی برای آزادی بیان وجود ندارد . علیه سانسور رسانه ای و نقض آزادی بیان پیا خیزید »
اګر از کذشته ها ننویسم و از سونشت شمس النهار- سرنوشت سراج الاخبار – انیس وجراید سانسور شده در زمان محمد ظاهر شاه – داود و – حزب « دیموکراتیک – وطن » حاکمیت تنظیم ها و طالبان و تاحالا ببینینیم وبخوانیم – متوجه میګردیم که ماکیاولیسم وراسیسم در افغانستان از محمدګل مومند تا روستار تره کی و شرکا را دراختیار دارد ـ
برضد راسیسم و ماکیاولیسم بنویسیم و روشنګری کنیم .
یار زنده و صحبت باقی
Baqi - Samandar
Baqi - Samandar
باقی سمندر
میزان/ مهر سال ۱۳۹۰ خورشیدی
اکتوبرسال ۲۰۱۱ میلادی
سلام به خوانندګان ارجمند کابل پرس? !
سلام به آقای عباس دلجو !
مقاله شما را همچو همه نبشته های دیګر شما تا به پایان خواندم . یک بخش را برای بحث نمودن بیرون نویس کردن و چنددقیقه ای پیشتر برای انتشار در روی تارنمای کابل پرس ګذاشتم ـ اینک بصورت فشرده چنین مینویسم – شما نوشته اید که :
« درست به همین دلیل در افغانستان با توجه به واقعیت های قومی، تکثر نژادی و تنوع فرهنگی باید مسئله تامین حقوق سیاسی، اجتماعی و فرهنگی اقوام از دغدغه های اصلی نخبگان و روشنفکران، باشند . زیرا بدون تثبیت حقوق اقوام و تامین عدالت اجتماعی در کشور، تحکیم مناسبات دموکراسی امکان ندارد . زیرا اقوام از مؤلفه های اصلی ملت محسوب گردیده و از ترکیب متناسب آنان در ساختار حاکمیت، پروسه «ملت- دولت» تحقق می یابد «
لطفن در مورد «تکثر نژادی » اندکی توضیح بدهید !
درمورد « نژاد » بنویسید – من خودم را در افغانستان متعلق به انسانهایی نمیدانم که علاقمندی هویتی خود را به کدام « نژاد » بخواهم تعریف نمایم . در دوران دبستان برایما درس میدادند که « ما از نژاد اریا یی» میباشیم – اما وقتی با ادبیات المانی پیش از جنګ دوم جهانی وبعد از جنګ دوم آشناشدم - متوجه ګردیدم که نژاد پرستی در المان یکی از بزرګترین بدبختی های المان بوده است و ګوبلز ودیګران کوشیدند تا توده المانی را برمبنی تفکر نژاد ګرایی بسیج وسازماندهی نمایند وافکاری از کانت – هګل – نیچه و هایدګر را درخدمت تفکر نژاد ګرایی خود قرار دادند . درنتیجه دیدیم که جنګ دوم جهانی بیش از پنجاه ملیون انسان را به خاک وخون کشانید . امروز شصت سال بعد از جنګ دوم جهانی هنوز تفکر ڼزادګرایی یا راسیسم در المان واروپا مورد نقد قرار میګیرد اما در افغانستان – از انور الحق احدی تا روستار تره و نویسندګان دویمه سقوی هنوز دهل نژادګرایی را به ګردن خود آویزان دارند ودهل مینوازند واتن مینمایند و در لر وبر نمی دانندکه « صدای دهل از دور خوش است » راسیستها وماکیا ولیستها دهل مینوازند و طالبان وحزب اسلامی را بازوی نظامی نژاد ګرایی میدانند و درارګ ریاست جمهوری نیز هواخوانی دارند .
بدون نقد همه جانبه از نژاد پرستی و نژاد ګرایی و دریافتن رابطه دیالکتیکی نژاد ګرایی با ماکیاولیسم هرنوع نقد ما از راسیسم – ماکیاولیسم و شوونیسم و هّژمونیسم درقرن بیست ویکم – نقد نیم بند خواهد بود .
من بازهم در دومورد دیګر خواهم نوشت .
نوشته ام را با ید داشت از کابل پرس بيایان میرسانم .
« سانسور-
آزادی ها ، حرف ها ، نوشته ها ، حقایق واندیشه ها سانسور میشوند . تضمینی برای آزادی بیان وجود ندارد . علیه سانسور رسانه ای و نقض آزادی بیان پیا خیزید »
اګر از کذشته ها ننویسم و از سونشت شمس النهار- سرنوشت سراج الاخبار – انیس وجراید سانسور شده در زمان محمد ظاهر شاه – داود و – حزب « دیموکراتیک – وطن » حاکمیت تنظیم ها و طالبان و تاحالا ببینینیم وبخوانیم – متوجه میګردیم که ماکیاولیسم وراسیسم در افغانستان از محمدګل مومند تا روستار تره کی و شرکا را دراختیار دارد ـ
برضد راسیسم و ماکیاولیسم بنویسیم و روشنګری کنیم .
یار زنده و صحبت باقی
Baqi - Samandar
«